CONCERT
The Pyramids, Le Guess Who?, RASA, 30 november 2012
MUZIEK
Avantgardistische spiritueel-cosmische 60+-post-bebop, maar laten het voor het gemak afro-jazz noemen. In essentie draait de band om de ritmesectie van twee bassen, drums en percussie, aangevuld met toetsen en Idris Ackamoor op altsaxofoon. Dat klinkt nog klassiek, maar deze setting is alleen maar het vertrekpunt van de set. The Pyramids sleept een boedelbak vol Afrikaanse instrumenten achter zich aan, die ook allemaal worden bespeeld gedurende de vaak in kakofonie ontaardende nummers, waarin de bandleden regelmatig wisselen van instrument. En hebben we het dan al gehad over Ackamoor als tapdanser?
PLUS
Hoe abstract en fragmentarisch de free jazz van The Pyramids her en der ook is, het heeft een warm kloppend hart en wordt nooit afstandelijk. Dat de band bestaat uit vriendelijk ogende oudere mannen die regelmatig tussen het publiek verder spelen en veel contact zoeken, vergroot de aaibaarheidsfactor van The Pyramids aanzienlijk. Wel moet je op je hoede zijn als luisteraar. Niet alleen om te voorkomen dat Ackamoor je met digeridoo-vorming blaasinstrument neerhoekt, maar ook omdat bijzondere vondsten zoals een walsritme onder een saxloopje (‘Cloud Rider’) verdwenen zijn voor je er erg in hebt. Kers op deze taart is de kleding van jazzcat Ackamoor. Hij verschijnt aanvankelijk in een traditioneel zulu-outfit, dat tijdens de show wordt verruild voor een glimmend maatpak. Smooth!
MIN
Tracks als ‘Absolution’ of ‘Cloud Rider’ van het nieuwe album Otherworldly hebben meerdere pakkende saxofoonthema’s die fijn samen opgaan in de opzwepende of wiegende Afrikaanse ritmes. De band helpt deze pareltjes helaas al vroeg in de nummers om zeep door te vervolgen met rusteloos experimenteel gefreak. De ingeslagen zijweg komt niet meer op de hoofdroute uit, en de luisteraar verdwaalt samen met de band. Als een zoektocht zonder doel. Dat is niet erg, maar juist in het grote contrast tussen de ogenschijnlijke chaos en orde ligt een kracht in deze muziek die niet wordt uitgenut, en blijft er een licht onvoldaan gevoel over.
CONCLUSIE
De band verlaat het podium via de zaal als een rammelend maar swingend Afrikaans straatorkest, mikkend op de heupen en niet op het hoofd. Het belang van Afrikaanse muziek voor het ontstaan van de moderne dansmuziek wordt met simpele middelen nog even onderstreept. The Pyramids weet de weg naar die onderbuik tijdens deze show echter net niet vaak genoeg te vinden om het gereserveerde RASA-publiek helemaal mee te slepen.
CIJFER
7
#LGW12: Zoeken en maar moeilijk vinden met The Pyramids
Aaibare veteranenband maakt abstracte free jazz met een hart
Nick Drake, Big Star; tientallen jaren na dato alsnog wereldwijde erkenning ontvangen voor je werk kan de beste overkomen. Hoewel wellicht minder groots en meeslepend, gebeurde het ook Idris Ackamoor en zijn in 1977 opgedoekte band The Pyramids. Tussen de oprichting in 1972 en 1977 nam The Pyramids drie platen op. De band liet Afrikaanse ritmes en percussietechnieken en futuristische jazz samensmelten in een voorloper van wat later wereldmuziek is gaan heten. In 2007 kwam The Pyramids weer bijeen in vrijwel de oorspronkelijke bezetting om een zegetocht te maken langs podia over de gehele wereld. Reden? “We were way ahead of our time, so we decided to let time catch up.”