Rachèl Louises Amerikaanse moeder kwam op jonge leeftijd als toetseniste van de gospelband Tear Down the Walls voor een tour naar Nederland en ontmoette Rachèls vader. Vijftien jaar geleden zijn haar ouders fulltime de muziek ingegaan. In hun eigen muziekstudio begonnen ze samen met het maken van muziek voor allerlei reclame- en dvd-productes. Al op zevenjarige leeftijd nam de jonge Rachèl de zangpartijen voor haar rekening. Afkomstig uit de gospelscene leek een toekomst hierbinnen voor Rachèl vanzelfsprekend. Maar haar dromen reikten verder: “Dat zou heel makkelijk zijn, want ik ken daar iedereen. Ik ben echt wel gelovig, maar ik wil ook graag mijn verhaal vertellen aan de wereld buiten die scene. Ik wil over de religieuze muren heen. Je doel is juist om je levensverhaal te delen met mensen die daar nog niet van weten, toch?”
Nadat ze in de VS door een vriendje werd ingewisseld voor zijn belachelijk aantrekkelijke jeugdliefde, schreef ze daar een zeer persoonlijke tekst over (Of Course You're Blonde), die eigenlijk niemand mocht lezen. Toen ze het toch een vriend liet lezen roemde hij het als haar beste tekst tot dan toe. “Dat was voor mij een teken: ik schrijf alleen nog maar over de echte dingen die in mijn hart omgaan. Ok, dan weten de mensen maar van alles over m'n persoonlijke leven. Boeien, iedereen heeft issues.”
Net begonnen op het Conservatorium Arnhem besloot Rachèl het muzikale heft in eigen hand te nemen en in plaats van door te studeren juist heel veel op te gaan treden. “Ik creeër mijn eigen leerschool. We hebben ongeveer 25 huiskamershows gedaan om de eerste EP te gaan verdienen. Onze eerste show was letterlijk bij mijn vriend in de woonkamer.” Voorlopig hoogtepunt was een uitverkochte Heineken Music Hall waar ze in maart 2012 het voorprogramma voor James Morrisson mocht doen. Last van podiumvrees had ze niet: “ik voelde me bizar goed op m'n gemak. De huiskamerconcerten waren letterlijk enger dan een volle Heineken Music Hall, omdat het zo persoonlijk en dichtbij is.”
Hoe was het voor Rachèl om de 3voor12/Utrecht-Award en de bijbehorende fotoshoot te winnen? “Het loont om Utrecht te bombarderen met optredens. Ik had totaal niet verwacht dat ik hem zou winnen: ik vind mezelf niet commercieel, maar zit wel meer in de commerciële hoek dan het gemiddelde 3voor12 bandje. Het krijgen van de erkenning was erg fijn, zo van: je mag er zijn, haha! Maar ik heb dit nooit níet gewild: als ik een plan B had gehad, dan had ik dát wel gedaan.”
Haar ambitie en zelfvertrouwen hebben Rachèl in 2011 veel opgeleverd. “Ik quote m'n moeder: You have to be your own cheerleader. Als je niet die drive hebt om no matter what er te komen, dan kan je dat snel omlaag halen. Ik werk ook erg prettig samen met mijn broer en de rest van het team. In m'n eentje had ik al lang dertig dubbele boekingen gemaakt. Het is nu kansen grijpen, niet bescheiden zijn, gewoon keihard werken en je niet laten stoppen door iets of iemand. Elke keer als ik denk hier iets bereikt te hebben dan lach ik mezelf weer uit omdat ik dan denk: hallo, je hebt in LA gewoond, in LA kent helemaal niemand je! Thank God for my mother die me heeft geleerd dat alles mogelijk is, en dat geloof ik ook. Ik bedoel: kijk naar freaking Obama! Gewoon a black man president!”
Gezien: 3voor12/Utrecht Award fotoshoot met Rachèl Louise, maandag 19 maart 2012 @ De stadsingel, Utrecht.