“Voordat we beginnen eerst even een ehh… mededeling.” De Utrechtse singer-songwriter Signe Tollefsen wrijft door haar oranje krullen. “Ik heb mijn bankpas door een spleet in mijn balkon laten vallen. Vraag me niet hoe ik dat voor elkaar heb gekregen... De onderbuurvrouw – een vriendin van me – is er pas over een week weer. Ik heb dus helaas even geen geld paraat.” Signe gaat zitten en trekt een licht beteuterd gezicht. Ik grijns en ben blij dat ik van tevoren extra geld heb opgenomen omdat ik niet zeker wist of je bij café het Hart aan de Voorstraat kon pinnen. “Ach joh, geen enkel probleem”, is dan ook mijn antwoord. “Wat wil je drinken?’’ Signe lacht. "Een hele slappe koffie verkeerd, graag. In een glas.''

Als ik met de glazen terugkeer, heeft ze net haar eerste sigaret gerold en neem ik haar onopvallend op. Ik ken Signe als de zangeres met de hippie-achtige uitstraling: sandalen, jurkjes, een grote bos warrige krullen, dat werk. Op de hoes van haar nieuwe album ‘Hayes’ prijkt echter een sexy Signe-silhouet, compleet met rokje en hoge hakken. In een persbericht omschrijft haar platenmaatschappij Cavalier Recordings haar metamorfose als ‘van Signe-met-bloemetjes naar Signe-met-ballen’. De Signe die naast me op het terras zit, kleine slokjes nemend van haar koffie, draagt een gescheurde spijkerbroek, een mosgroen ribjasje en stoere laarzen. “Nee, geen hoge hakken’’, lacht ze als ze mijn blik opmerkt. “Die waren puur voor de foto!’’

De metamorfose beperkt zich niet tot Signe’s kledingkast. Ze is ook een andere muzikale weg ingeslagen. “Ik ben heel erg veranderd de afgelopen twee jaar’’, vertelt de zangeres. “Het was ooit zo simpel: ik had een gitaar en kon zingen. Dan is de keuze snel gemaakt om je in het singer-songwritergenre te begeven. Maar daar had ik het eerlijk gezegd na een paar jaar wel mee gehad. Ik verruilde mijn akoestische gitaar voor een elektrische en vertrok in juni samen met een aantal vrienden naar Zweden om daar nieuwe nummers te schrijven. Een maand lang weg van alles en iedereen. Mijn vader is begin dit jaar overleden en het was uitgegaan met mijn vriend - genoeg materiaal om over te schrijven.”

Begin dit jaar verscheen de ep ‘Baggage’, waarop Signe nummers van onder anderen Michael Jackson, David Bowie, Portishead en PJ Harvey covert. “De Baggage-ep valt te beschouwen als de schakel tussen mijn debuut en mijn nieuwe album. Ik hoop dat ik mijn oude fans mee kan nemen én nieuwe fans bereik. ‘Hayes’ is een stuk gevarieerder en gelaagder – sexy misschien wel. Maar als ik echt helemaal het roer had omgegooid, had ik ‘Borrowed Song’, ‘Homecoming’ en ‘Make Me A (Wo)man’ weggelaten. Deze liedjes heb ik nog op de ‘oude’ manier geschreven met een akoestische gitaar. Maar het blijven mooie liedjes, te mooi om niet op het album te zetten. Het blijft iets raars Je gooit je liedjes in de wereld en opeens kan iedereen ze horen. Ik wil dat luisteraar zichzelf in mijn nummers herkent. Dat je denkt: Hee, dit gaat over mij! Maar tegelijk stop ik elementen in mijn nummers die alleen voor mij zijn of voor de persoon over wie het gaat. Dingen die niemand aan kan raken. Het is fijn als er iets overblijft voor jezelf.”

Het curriculum vitae van de 30-jarige zangeres is te vergelijken met een kleurrijke lappendeken, met muziek als rode draad. Ze groeide op in Utrecht, als kind van een Amerikaanse vader en een Nederlandse moeder. Op haar vijftiende verhuisde ze naar Engeland, waar ze haar middelbare school afmaakte. Ze studeerde klassieke zang aan de Royal Northern College of Music, maar besloot halverwege te switchen naar een studie filosofie aan de Universiteit van Hull. Maar ook dat was het niet helemaal. Ze gaf in Londen Engelse les aan buitenlanders, was in haar vrije tijd volop met muziek bezig en besloot uiteindelijk om in Nederland medicijnen te gaan studeren. “Het leek me geweldig om anesthesist te worden op een traumahelikopter. Ik had me ingeschreven aan de universiteit en op de vooravond van mijn vertrek keek ik naar een documentaire over Joni Mitchell. Ik voelde een steek in mijn hart en dacht: dat wil ik ook. Ik heb geen keuze, ik moét muziek maken.”

Terug in Nederland studeerde Signe zang en gitaar aan het conservatorium in Amsterdam. In 2006 won ze de publieksprijs en de prijs voor de beste artiest bij de Grote Prijs van Nederland in de categorie singer-songwriter en tourde ze als support act van onder anderen Stephen Malkmus, Ane Brun, Luka Bloom en Japan-zanger David Sylvian door Europa. In 2009 zag haar titelloze debuut het licht, gevolgd door optredens in Europa, Amerika en Canada (én in De Wereld Draait Door).

En nu is er dan het tweede album ‘Hayes’, waarop Signe Tollefsen excelleert in sfeervolle, licht melancholische liedjes met een snufje americana en een mespuntje ‘folk noir’. Wederom trekt haar stem alle aandacht naar zich toe: lieflijk en rustig ('Make Me a (Wo)man’), wanhopig aanzwellend ('Drunk Orchestra', ‘Homecoming’), breekbaar ('Speak To Me’, ‘Scared’), onmiskenbaar poppy (‘185 MPH’), stevig (‘Where You Been’) en licht experimenteel (‘Here Is What’). Prachtig.

Wat kunnen we de komende tijd verwachten? “Vanzelfsprekend zal ik dit najaar uitgebreid gaan touren door Nederland, onder meer als support act voor Keith Caputo en Marianne Faithfull. Het is mijn droom dat de hele wereld mijn muziek kent, maar dat ik nog wel anoniem in de Albert Heijn kan rondlopen. Dat mensen zeggen: die Signe Tollefsen maakt geweldige muziek, maar ik heb geen idee hoe ze eruit ziet. Niet ik, maar mijn muziek moet beroemd worden.”’

Het aan haar vader opgedragen ‘Hayes’ verschijnt op 23 september.

Te zien: cd-presentatie Signe Tollefsen, donderdag 8 september @ EKKO