Het is niet relevant of er wel of geen stadsrechten zijn toegekend. Of dat je een vestiging van McDonalds of Hema in het centrum aantreft. Of dat een of andere chique boetiek de hipste spulletjes verkoopt - een stad is voor mij pas een stad als er een goede platenzaak is te vinden.
Toen ik jaren geleden naar Utrecht verhuisde, ging ik dan ook direct op zoek naar platenzaken. En zo belandde ik onder meer bij Plaatboef, White Noise, Mid-Town Records, Xango en Boudisque. Na een middagje door de Utrechtse binnenstad te hebben gestruind, stond er nog één adres op mijn lijstje: Da Capo aan de Oudegracht 10. Mijn voeten waren moe, mijn vingertoppen ruw van het schuimen door bakken met lp's en eigenlijk wilde ik gewoon naar huis.
Toen ik de deur van Da Capo openduwde, viel me als eerste de geur op. Een karakteristieke mengeling van oud papier, vinyl en de enigszins muffe werfkelderlucht. Mijn vermoeidheid verdween als bij toverslag. Dit was een platenzaak zoals je je die in je dromen voorstelt: overal dozen met singletjes, de talloze lp’s keurig in plastic hoezen, onafzienbare rijen met cd’s, aan de muur posters van vergeten muzikale helden en hoog opgestapelde nummers van muziekbladen in de gangpaden. Als je door je knieën zakte, werd je getrakteerd op de aanbiedingen. Lp’s en cd-singles voor een euro per stuk.
Via een smal en krakend trapje kwam je in de Beatcave terecht. Nog meer singletjes en lp’s, afgewisseld met memorabilia uit de jaren zestig. Vergeelde exemplaren van Aloha en Hitweek, romans van Kerouac, Ginsberg en Burroughs. Een waar paradijs voor wie - zoals ik - eigenlijk een generatie te laat is geboren. Achter de toonbank stond een man met grote bakkebaarden en een bril met een donker montuur. Michel Terstegen, zo ontdekte ik later, de aimabele eigenaar van Da Capo.
In de jaren die zouden volgen, maakte ik er een gewoonte van om een paar keer per maand langs te wippen bij Michel. Voor een plaatje én een praatje. We hadden het over de jaren zestig, hippies, Nederlandse beatbandjes, easy listening en waarom EP’s leuker zijn dan singles. Over zijn carrière als zanger in zijn band The Otherside, zijn label Kelt Records en zijn tijdschrift ‘Warm Sounds’. Uit de bakken viste ik dan ondertussen de prachtigste muzikale pareltjes; de psychedelische rock van Father Yod en diens Ya Ho Wa 13, opnames van een murmelende Aleister Crowley, een sublieme Bert Kaempfert-compilatie, Wagners ‘Der Ring des Nibelungen’ en noem het maar op. We kwamen elkaar tegen tijdens platenbeurzen, inspecteerden elkaars mandjes in de Albert Heijn en één keer trakteerde ik hem op een ijsje, toen ik hem toevallig tegen het lijf liep bij ijssalon Il Mulino.
Begin dit jaar stond ik regelmatig voor een dichte Da Capo-deur. Wellicht gaat hij het wat rustiger aandoen, was mijn eerste ingeving. Een mooi moment om hem dit eens te vragen, was afgelopen Record Store Day op zaterdag 16 april. In een volgepakt Da Capo deelde Michel pakjes appelsap uit en zette hij het ene na het andere obscure singletje op uit de jaren zestig. Vlak voordat de Rotterdamse beatband The Kik arriveerde voor een instore optreden, hield Michel een praatje. Ik schrok. Hij bleek ziek te zijn. Ernstig ziek. Op 1 augustus zou Da Capo zijn 25-jarig jubileum vieren en hij hoopte dat nog mee te kunnen maken.
Het heeft niet zo mogen zijn. Maandagnacht 4 juli overleed hij.
In het boek Vinylfanaten, waarin Robert Haagsma verstokte verzamelaars portretteert, komt ook Michel Terstegen aan het woord: “Ik fantaseerde al jaren over een eigen winkel en in 1986 kwam mijn droom uit. Ik doopte de winkel Da Capo, naar de lp-titel van een van mijn favoriete bands: Love. Da Capo betekent zoiets als herhaling of terug naar het begin. Ik vond dat een mooie dubbele betekenis, die erg van toepassing was op de manier waarop ik met muziek bezig was.”
Als eerbetoon aan Michel en zijn onvermoeibare muzikale zendingsdrift heb ik dit Love-album opgezocht en opgezet – de lp-variant natuurlijk. Terwijl ik dit typ, zingt Arthur Lee in The Castle, het voorlaatste nummer van kant A: “Here’s my baggage, hand me my staff / I’m leaving in a boat, on a plane or raft / Goin’ back to mother / Leavin’ on the double / Think I’ll go to Mexico’’.
Utrecht was voor mij dankzij Michel Terstegen en diens Da Capo een échte stad.
Op zaterdag 9 juli om 12:00 uur vindt de afscheidsdienst voor Michel Terstegen plaats in de Onze Lieve Vrouw Onbevlekt Ontvangen Kerk in Overveen. Michel wordt aansluitend begraven. 3VOOR12/Utrecht wenst familie en nabestaanden veel sterkte bij het verwerken van dit verlies.
Michel Terstegen, eigenaar van de bekende Utrechtse platenzaak Da Capo, is op maandag 4 juli overleden aan de gevolgen van kanker. Hij is slechts 50 jaar geworden. Op 1 augustus zou Da Capo zijn 25-jarig jubileum vieren. Arnold le Fèbre, 3VOOR12/Utrechts schrijverscoördinator, blikt terug op zijn jaren met Terstegen als centrum van zijn muziekbeleving in Utrecht.