Een presentatie van een debuutplaat is een mijlpaal voor een band en heeft daarmee iets van een basisschool afscheidsmusical. Nerveuze bandleden drentelen door EKKO met allerlei requisieten en proberen uitgelaten familieleden (de facto trotse ouders, broers en zussen) kostenneutraal lang de beveiliging te loodsen. Een mooi schouwspel, dat is zeker.
De spanning gaat grotendeels voorbij aan Case Mayfield. De 24-jarige Volendammer opent het programma alleen, zichzelf begeleidend op akoestische gitaar. Mayfield opereert onder andere onder de vlag van het Amsterdam Songwriters Guild, waar ook Lucky Fonz III deel van uitmaakt. Het ASG staat, in Mayfield’s eigen woorden, aan de basis van zijn muzikale opvoeding. Ongetwijfeld een opvoeding met paplepels vol blues en folk, maar Mayfield introduceert zijn werk liever als “emomeuk”. Om daarna met zijn openingsliedje EKKO muisstil te krijgen.
Je kan wel stellen dat Case Mayfield verrast en verovert. De winnaar van de MCN Publieksprijs van de Grote Prijs Van Nederland maakt indruk met zijn doorleefde voordracht, zijn heldere met fluweel omklede stemgeluid en veelzijdige set liedjes. Mayfield neemt ons mee in het treurige ‘Alright Louise’, het bluesy ‘Where To Throw The Stone’ en het van een nieuwe tekst en invalshoek voorziene versie van ‘Vader Jacob’. Het voltallige publiek geeft Case Mayfield - terecht - een hoofdprogrammawaardig onthaal.
Dan even over geduld. Al in de zomer van 2009 werkten Sander van der Linden en Wubbo Siegers met producer Martijn Groeneveld aan de opname van het album ‘Sequences & Stills’. Liedjes voor de plaat kwamen tot stand in de tijd dat Novack’s voorganger Vladimir geleidelijk aan ophield te bestaan en Novack als project steeds meer op de voorgrond trad. De tijd die tussen het opnemen en de release lag, werd gebruikt voor de zoektocht naar een label die deze release de broodnodige aandacht kon geven.
Het moet bevrijdend werken voor de band om eindelijk met de plaat naar buiten te kunnen treden. Het in 2009 al verschenen nummer ‘Focus On Details’ blijkt exemplarisch voor het verdere album en het livegeluid. Novack maakt ingehouden, gelaagde indiepop waarin geen ruimte is voor grote ego’s en uitroeptekens. Wel voor warme akoestische instrumenten, de lijzige zang van Sander van der Linden en het stuwende drumwerk van Wubbo Siegers, dat het pompend hart is van het merendeel van de Novack-songs.
De liedjes zijn dromerig en licht maar niet lichtvoetig. Ze waaieren uit, maar zonder psychedelisch of richtingloos te worden. Melancholie overheerst. De zeskoppige band wordt vanavond bijgestaan door twee extra blazers. De acht man gaan live uiterst zorgzaam om met het songmateriaal om en blijven dicht bij het gelaagde en geconstrueerde albumgeluid. Enerzijds is dat knap en mooi, maar de keerzijde is dat het ten koste gaat van de energie die nodig is om de songs live tot leven te wekken. Als in de toegift een klein thema in ‘Focus On Details’ wordt uitvergroot door de kopersectie, krijgt het liedje meer kleur. Het levert een spannender uitvoering op dan een albumgetrouwe versie zou hebben gedaan.
We kunnen concluderen dat Novack een knappe luisterplaat heeft gemaakt die ook live zijn geheimen niet eenvoudig prijsgeeft. De keuze om de luisteraar hierin live meer richting te geven, is aan de band.
Gezien: Case Mayfield & Novack, donderdag 27 januari 2011 @ EKKO