Het uitverkochte Tivoli de Helling heeft voor de gelegenheid extra Zwarte Kip advocaat in huis gehaald en de fietsenrekken zijn vervangen voor rollatorstandplaatsen. Want niet alleen Cuby + Blizzards zijn op leeftijd, het grootste deel van het publiek is dat ook: veel grijze en kalende hoofden, babyboomers en oudere jongeren van het type Koos Koets en Robbie Kerkhof. Het handjevol aanwezige jongeren blijkt voor een deel in het gezelschap van hun ouders. Ook de indeling van de middag is afgestemd op publiek dat vaker de schouwburg bezoekt dan een concertpodium: de band speelt twee keer drie kwartier met halverwege een pauze van een minuut of twintig.
Dit mag natuurlijk de pret niet drukken, want het gaat uiteindelijk om de muziek. Als het licht om stipt drie uur uitgaat, blijkt al snel dat daar helemaal niks mis mee is deze middag. Cuby + Blizzards produceren een glashelder geluid met een prima balans. Een belangrijke rol is ook weggelegd voor de driekoppige blazerssectie, die regelmatig individueel of voltallig een nootje meeblaast.
Het nieuwe, door Daniel Lohues geproduceerde album Cats Lost komt in de eerste helft van het optreden uitgebreid aan bod, zoals het openingsnummer ‘Blues Is A Bad Habit’. Een slechte gewoonte die niettemin erg goed smaakt. Andere nummers van de nieuwe cd die opvallen, zijn ‘Devil Made Religion’ en ‘Low Country Blues’. Dit laatste nummer wordt aangekondigd als een lied over het land van Wilders. Harry Muskee is duidelijk niet te beroerd om op zijn oude dag nog een uitgesproken boodschap aan zijn luisteraars mee te geven.
Harry heeft het duidelijk naar zijn zin deze middag. Hij grapt met de mensen op de eerste rijen en vermaakt de zaal met grappige anekdotes uit de lange bandgeschiedenis. Het publiek klapt en lacht beleefd, maar geniet vooral in stilte. Het zal de gemiddelde leeftijd zijn, of misschien de volgepakte zaal, want zeker de meer rock ’n roll-achtige nummers met blazers nodigen uit tot een dansje. De meest voorkomende lichaamsbeweging in de zaal is echter hoofdgeknik en het naar de mond brengen van een glas of fles.
Behalve eigen werk speelt Cuby ook covers van zijn grote voorbeelden, zoals Tony Joe White en John Lee Hooker (‘Sugar Mama’). Persoonlijk vind ik Cuby op z’n best als hij alleen met de vier Blizzards op het podium staat. Met het volle rock ‘n rollgeluid van de complete blazerssectie gaat het rauwe bluesgevoel toch wat verloren. Dit neemt niet weg dat een individuele blazer soms wél een mooie toevoeging is. De trombonesolo van Bert Pfeiffer is zonder meer indrukwekkend. Het tweede gedeelte van de set wordt afgesloten met ‘Window Of My Eyes’: de ‘grote hit’ die zelfs hoog in de Top 2000 te vinden is (plaats 81), zoals Harry enigszins cynisch opmerkt. Helemaal afgelopen is het nog niet, want hierna komt de volledige band, inclusief blazers, nog één keer terug voor een toegift. Dan is de koek echt op en verlaat ik Tivoli de Helling, terwijl het buiten nog licht is. Ook een zeldzame ervaring.
Gezien: Cuby + Blizzards, zondag 9 januari 2011 @ Tivoli de Helling