Tijdens het jaarlijks terugkerende Stukafest staat Utrecht bol van de cultuur. Op verschillende locaties in de stad zijn studentenkamers omgetoverd tot mini-podia, waar muzikanten, toneelspelers, poëeten, schrijvers en dansers hun kunsten vertonen. In een kleinere, vaak semi-akoestische settings is er gelegenheid om deze artiesten van wel heel dichtbij te zien. In drie rondes kunnen de bezoekers zelf kiezen welke artiesten ze willen bekijken.

Ronde 1
Ronald Giphart heeft een iPad. Oude schrijvers worden weer jong. Of, zoals hij het zelf zegt: “Ik voel me nog net zo jong als jullie, terwijl alles erop op wijst dat dat toch niet meer zo is”. De reden voor de iPad is namelijk dat het voorlezen uit een boek niet zo soepel meer loopt. Toch heeft hij niets te vrezen, want Giphart maakt sfeer zoals altijd. Terwijl hij zijn passages afwisselt met zijn eigen ervaringen hangen de studenten aan zijn lippen. Als literaire hippie eindigt hij natuurlijk te laat. Het is dus flink doorfietsen naar de Oudegracht, waar Finn Silver zich opmaakt om op te gaan treden.

Ronde 2
Waar dit gezelschap normaal een volledig elektrische band is, hebben ze zich speciaal voor het Stukafest afgestemd op een kleine setting. En dat misstaat ze zeker niet. Fridolijn van Poll (zangeres) heeft een fluweelzachte stem, en ondersteund door de prachtige sfeervolle muziek is Finn Silver één van de meest originele acts die je de komende tijd zult horen. De schoonheid zit in de details. Een achteloos klapje, een knipje en een blazerslijntje. Producer en songwriter Marc Berman tilt de sound met zijn electronica naar een hoger niveau.

Ronde 3 
Flux schept de verwachting van een semi-akoestisch bandje. De contrabas, het jazzdrumstelletje en de akoestische gitaar staan in de startblokken. Zangeres Irene Wiersma neemt plaats achter het keyboard en verrast haar publiek na een instrumentale opener met de eerste zanglijn “Ik eet puree”.
Van de schrik bekomen luister je naar een leuke band. Vooral het taalgebruik in de teksten valt op. Het is alledaags. Pretentieloos. Als een foto van iets gewoons, waar normaal niemand een foto van maakt. Maar als je beter luistert lijken de teksten van Flux uit het leven gegrepen, met een zucht naar een diepere laag. Tegelijkertijd zijn ze hopeloos gevangen in bewust gekozen eenvoud - om de boodschap beter over te kunnen brengen. Het is puur, het is fris, het is Flux. Uiteindelijk blijkt het niet de popmuziek die tot kunst wordt verheven maar meer de poëzie in het alledaagse die tot popmuziek wordt gemaakt. Of het kunst is, is aan de luisteraar.

Tijdens het Stukafest lijkt de rest van Utrecht even niet meer te bestaan. Van kamer naar kamer, van toneel naar muziek, van poëzie naar dans. Daarna nog even goed los in Tivoli en hopen dat je morgenochtend geen verplichtingen hebt.

Gezien: Stukafest 2011, met Ronald Giphart, Finn Silver en Flux, donderdag 3 februari @ diverse studentenkamers in Utrecht