Luisteraars van Radio 6 konden er de afgelopen week niet omheen: soullegendes Lee Fields en Charles Bradley doen de Nederlandse podia aan. Leuk dat de soul- en jazz-zender van het land de heren zo fanatiek promoot, maar het lijkt wel alsof James Brown en Otis Redding zelve komen. Veel toeters en bellen, maar soulgrootheden? Lopen we niet wat te hard van stapel?
Fields en Bradley zijn oude rotten in het vak, dat wel, maar jarenlang wisten ze de obscuriteit niet te ontvluchten. De eerstgenoemde had in de jaren zeventig een handvol nummers die nu verzamelaarsitems zijn, de tweede ging jaren lang podia af als James Brown-imitator en brengt nu pas, op 62-jarige leeftijd, zijn debuut uit. Het moge duidelijk zijn, dit zijn soullegendes in de dop. Zij hebben hun succes voor een groot deel te danken aan het kleine soullabel Daptone Records. Het brein achter dat label, Gabriel Roth, wist eerder al met succes zangeres Sharon Jones uit het niets in de spotlight te zetten en was verder verantwoordelijk voor de sound van Back to Black van Amy Winehouse.
Veel volk in Tivoli, hooggespannen verwachtingen en een hoop geblaat vooraf. Hopelijk schotelen Lee Fields en Charles Bradley ook genoeg wol voor.
Op papier krijgen we twee bands voorgeschoteld vanavond: Lee Fields & The Expressions (en niet The Impressions, zoals ik een vrouw aan de kassa hoorde zeggen. Dat zou wat zijn) en Charles Bradley & The Menahan Street Band. Later op de avond komen we te weten dat Menahan Street Band twee uur lang van dienst is en beide zangers begeleidt. De Daptone-huisband - want dat zijn de Menahan Street Band - begint de avond met enkele nummers van zijn plaat Made Road by Walking. Het instrumentale begin is een leuke opwarmer die gerust wat langer had mogen duren. De funk van de Menahans is uiterst zwoel en blijft plakken als een wit shirt in een wet t-shirt contest. Iets waar je meer van wilt zien dus.
Na twee nummers verschijnt Charles Bradley op het podium. En een verschijning, dat is hij zeker. Zijn versleten zwarte overall staat half open en er glimt een gouden ketting op zijn borst. Bradley kijkt alsof hij in huilen kan uitbarsten, neemt de microfoon ter hand en zingt: "There's been times in my life, when the world was so cold". Een vers later geeft hij een schreeuw die door merg en been heen gaat. Tivoli roept terug. Heartaches and pain. Charles Bradley heeft het publiek in zijn hand. Na het openingsnummer spreidt hij de armen open met op zijn gezicht een grimas die het midden houdt tussen een lach van geluk en de pijn waar hij zojuist over heeft gezongen. Het is mooi een man te zien die zo doorleefd zingt. De raspige stem van Bradley klinkt gebroken en oprecht, maar in een set die bol staat van de emotie komt dit nergens beter naar boven dan in de Neil Young-cover Heart of Gold. "You keep me searching for a heart of gold, and I'm growing old", schreeuwt Bradley uit. Het kippenvel staat op de armen.
Lee Fields laat er geen gras over groeien. Tivoli is nog in volle extase wanneer hij het podium opkomt. Het verschil met Charles Bradley is enorm groot. Netjes in pak gehesen en een grote glimlach op het gezicht. "Y'all having a good time?" The Menahan Street Band is per nu The Expressions en voert het tempo flink op. De miserie maakt plaats voor geluk, deep soul wordt stompende funk. Lee Fields blijkt een echte entertainer die volop interactie zoekt met het publiek. Hij draagt zijn nummer Ladies voor valentijn op aan alle dames en zingt over zijn liefde voor vrouwen: "Black ones, white ones, brown ones. ALL ONES." Na het opzwepende begin neemt ook Fields wat gas terug voor enkele mooie trage nummers. Wanneer hij Could Have Been aankondigt, verlaat de begeleidingsband voor het eerst het podium, enkel Fields en de gitarist blijven achter voor enkele wonderschone minuten. Fields laat horen dat hij een pracht van een stem heeft en krijgt de zaal stil. De stilte wordt abrupt verbroken wanneer The Expressions opnieuw verschijnen en knoerthard knallen tijdens het einde van Could Have Been en door tot het einde van de set.
Het absoluut hoogtepunt komt op het einde van de avond. Charles Bradley en Lee Fields verschijnen elk onder luid applaus nog voor een toegift op het podium. Fields brengt een prachtige versie van Sunny, van de vorig jaar overleden Bobby Hebb. Tivoli zingt luidkeels mee: "Sunny, I love you."
Soullegendes? Als ze zo verder gaan wel.
Gezien: Lee Fields & The Expressions en Charles Bradley & The Menahan Street Band, vrijdag 18 februari 2011 @ Tivoli