Het verhaal van The Posies is lang en reikt terug naar eind jaren tachtig. Jon Auer en Ken Stringfellow ontmoeten elkaar in Bellingham, Washington en stuiten op chemie. In Bellingham worden de eerste Posies-songs geschreven, thuis opgenomen, op tapes verspreid als album Failure en opgepikt door het Geffen label. Niet veel later verhuist een dan volwaardige band naar Seattle om begin jaren negentig voor Geffen de eerste studio-plaat, Dear 23, op te nemen. Kernwoorden zijn liedjes, melodie en perfecte gitaarpop. De hoogtijdagen van de grunge en de creatieve piek van de band vallen samen in 1993 met het verschijnen van het album Frosting on the Beater. Met de blik van de wereld op Seattle gericht en de grote druk van Geffen op de band om hits te schrijven, wordt in 1996 Amazing Disgrace uitgebracht. De plaat is gruiziger en donkerder dan zijn voorgangers en lost, ondanks hoogtepunten als ‘Please Return It’ de commerciële en artistieke verwachtingen niet in. De interne spanningen in de band gedurende de uitputtende wereldwijde tournees, eisen hun tol. De in 1998 onder de ironische titel Succes uitgebrachte verzameling restjes lijkt de zwanenzang te zijn.

Op 12 oktober 2010 staan The Posies in Tivoli de Helling. De band tourt om het net verschenen album Blood/Candy te promoten. De zaal is afgeladen vol. We zien Auer en Stringfellow met ritmesectie gedreven en met aanstekelijk plezier een set oude, stokoude en splinternieuwe songs spelen.

Wat is hier niet mis gegaan, vraag je je af? Het antwoord lijkt te zijn dat Auer en Stringfellow hebben nagelaten de deur in 1998 definitief dicht te gooien. Beiden zijn hun eigen weg gegaan maar de paden bleven kruisen. Op de kruispunten tussen 2001 en 2010 vonden incidentele optredens, korte akoestische tours of shows met Big Star plaats. Het leidde in 2005 al eerder tot nieuw werk met het album Every Kind of Light. En dit jaar dus tot het album Blood/Candy waarvan enkele songs tot het betere werk van de band gerekend kunnen worden.

De balans opmakend verkeert de band op een prachtige plek in het poplandschap. Met een serie songs op zak die - nog altijd - staan als een huis, goed bezochte shows, een wereldwijd vriendennetwerk (ter illustratie: de band logeert het Nederlandse deel van de tour in het huis van Gasoline Brother Roel Jorna) en ver weg van de schaduwzijde van de muziekindustrie, kun je spreken van een luxepositie.

Het spelplezier van de band maakt de avond in De Helling. De songs worden strak en vol tempo gespeeld. Het rechtlijniger, gitaargedreven werk wisselt mooi af met de complexere en subtielere nieuwe songs van met name Stringfellow. Uit de laatste categorie valt naast het pompeuze ‘Licences to Hide’, het Beach Boys-achtige miniatuurtje ‘Enewetak’ op. Publieksfavorieten ‘Solar Sister’ en ‘Everybody Is a Fucking Liar’ krijgen een energieke uitvoering en Jon Auer’s achteloze gitaarspel in ‘Conversations’ is niets minder dan vakwerk. De chemie lijkt nooit te zijn weggeweest.

The Posies zullen die ene wereldhit nooit scoren. Stringfellow en Auer hebben desondanks een manier gevonden om deze band en hun songs nog heel lang in leven te houden, zonder zichzelf artistiek te beperken. Vandaar: Hoera!

Gezien: The Posies, 12 oktober 2010 @ Tivoli de Helling