Zaterdag vindt in EKKO de finale van bandwedstrijd Clash of the Titans plaats. Dé bandwedstrijd voor de stad Utrecht is in een aantal jaar gegroeid van een wedstrijd voor uitsluitend bands die in dB’s oefenden tot de wedstrijd die het nu is met tien voorrondes met vijf bands per avond.
 
Juryvoorzitter Hans Vrijmoed, in het dagelijks leven freelance tekstschrijver en popjournalist, schetst de geschiedenis. “Eerst was de Clash een wedstrijd die naast het Uur U, het Geheim van Utrecht en nog een paar andere bandwedstrijden bestond. Die wedstrijden zijn opgehouden en de Clash heeft voor een deel die functie overgenomen.” Sinds een paar jaar vinden ook voorrondes plaats in EKKO en ACU en, dit jaar voor het eerst, in Azotod. “Daarmee heeft de wedstrijd nog meer een stadsuitstraling gekregen.” 
 
Vrijmoed is de afgelopen drie jaar voorzitter van de jury geweest. Dat betekent dat hij bijna alle voorrondes, de halve finale en de finale ziet. Wat vindt hij van het niveau van de huidige editie? “Tekenend is dat we dit jaar veel meer discussie hadden over welke band door zou gaan. Zeker in de halve finale maar ook in een paar voorrondes. Vorig jaar waren er veel avonden dat we er snel uit waren omdat er één band uitsprong of dat je voor de minst slechte band gaat.”  
 
In de finale van dit jaar staan volgens Vrijmoed ook meer bands die binnen hun genre proberen net iets anders te doen. “Wat dat betreft was vorig jaar een minder jaar. De finale van vorig jaar kende een aantal bands die niet zo’n scherp randje hebben maar wel een groter publiek aan kunnen spreken. Marock ’n Roll is daar een voorbeeld van.” 
 
Originaliteit en scherpe randjes zijn wel lastige punten voor bandwedstrijden in het algemeen. Vrijmoed: “Over het algemeen zijn er nauwelijks akoestische singer songwriters of hiphop maar vooral bands in de hoek van de gitaarrock, grunge en metal. Binnen die genres zijn er weinig bands die echt iets aparts doen. Veel gitaarbands zitten in de hoek van de Queens of the Stone Age of de grunge uit de jaren negentig. Het verschil is dat sommige bands het toch heel strak en overtuigend brengen, zoals Second7.” 
 
Bij een aantal van de finalisten van dit jaar is dit manco overigens niet te horen. Second7 speelt Creed-achtige stadionrock. El Camaro lijkt beïnvloed door Peter Pan Speedrock. Beiden niet heel vernieuwend maar wel goed uitgevoerd. De andere drie bands zitten qua stijl wat minder op de begaande paden. Sanchez, the Devil & the Hierophant speelt posthardcore en postrock en bevindt zich daarmee ergens tussen voormalige deelnemers The Walt en We vs. Death. Kleinindustrie is The Horrors-achtige wave met veel galm op de zang en uitgesponnen gitaren. Bij The Faraways ligt de focus op americana maar een uitstapje links en rechts van dat genre schuwen ze ook niet. Ze rekken het zelfs op tot boogie en reggae.
 
De criteria waarop de bands worden beoordeeld zijn muzikaliteit, originaliteit, presentatie en potentie. Maar ook de samenstelling van de jury speelt een rol. “Bij ons is het gewoon meeste stemmen gelden. Je hebt juryleden die heel erg voor artistiek of originaliteit kiezen en je hebt juryleden die veel meer letten op hoe ver een band is in wat ze doen. De muzikant let op andere dingen dan een programmeur of muziekjournalist. Daarom is het handig dat je een mix van die mensen hebt.” Net zoals de vorm van de dag in de sport is potentie een ongrijpbaar criterium. Vrijmoed schetst dit aan de hand van een voorbeeld van twee jaar geleden. “Ik kan me heel goed Sheriff of Hong Kong herinneren in de voorronde. Ik zag er niet zo heel veel in en stemde zelf tegen. Maar de rest van de jury was unaniem voor Sheriff. Toen ik ze terug zag in de halve finale, daar zaten twee a drie maanden tussen, werd ik echt van mijn sokken geblazen. Die band was in die drie maanden zo gegroeid en ineens wel overtuigend. De jury had die avond in die voorronde zoveel oog voor wat er nog in zat en nog niet was uitgekomen.” Uiteindelijk won Sheriff of Hong Kong de finale van dat jaar. 
 
Aan het nut van het fenomeen bandwedstrijden twijfelt Vrijmoed niet: “Er is zeker een hoop af te dingen op kunst als muziekwedstrijd. Maar voor heel veel bands is het een manier om veel te kunnen spelen, om ervaring op te kunnen doen. En om achteraf aan bar te kunnen discussiëren met de jury over wat we er niet goed aan vinden. Alles bij elkaar vind ik het een nuttig hulpmiddel.”  
 
Met de schaalgroei die de Clash heeft doorgemaakt is ook de reputatie gegroeid. Vrijmoed stelt dan ook: “We hebben wel een bepaald niveau. We kunnen een mooie lijst bands laten zien die hier ook hebben gespeeld. De laatste jaren zie je de bands die bij ons meededen, ook in de Grote Prijs meedoen.” 
 
Te zien: Finale van Clash of the Titans met Second7, El Camaro, Sanchez, the Devil & the Hierophant, Kleinindustrie en The Faraways, zaterdag 27 maart @ EKKO  
Zaal open: 19.30 uur, aanvang 19.45 uur.  
 
De winnaar van de finale speelt aanstaande zondag op het Tweetakt festival, op 5 mei op het bevrijdingsfestival en kwalificeert zich voor de voorronde van de Utrecht Popprijs.