Bijzonder fris en goedgemutst voor een maandagochtend, zo oogt Michiel Flamman als hij arriveert bij het afgesproken café. De singer-songwriter heeft zich dan ook al flink in het gezweet gewerkt in de sportschool. “Ik deel m’n eigen dag in en dit geeft me wat meer structuur. En het bevalt goed! Maar nu heb ik wel zin in een sigaret!”, lacht Flamman en steekt er prompt één op.
 
Dat het een tijdje stil is geweest, erkent hij ook zelf. Aanvankelijk zou er een paar maanden na Before We Part een nieuw album uitkomen, maar Flamman zag daar toch vanaf. “Simon was net uit de band gestapt en ik had meteen een nieuw album kunnen maken. Maar ik kwam net terug uit de VS, waar ik mezelf de vraag stelde: wie ben ik nu eigenlijk, en wat wil ik? Toen besloot ik toch de tijd te nemen." Hebben die vragen nooit geleid tot twijfel over het voortbestaan van Solo? Flamman zegt van niet. “Natuurlijk heb ik wel nagedacht hoe het verder moest. Toch heb ik nooit overwogen om de handdoek in de ring te gooien. Ik dacht nog wel, misschien moet ik alleen gaan lesgeven (Michiel geeft les in song-writing, red.) en minder focussen op m’n eigen werk. Maar juist tijdens het lesgeven word ik zelf geprikkeld om dingen te gaan maken.”
 
Die stilte blijkt er één voor een muzikale storm. Flamman werkte aan een nieuw album en aan diverse projecten, die nu allemaal definitief vorm beginnen te krijgen. Zo werd hij gevraagd om in samenwerking met o.a. theatermakers Paul Feld en Erik Snel opera’s van tien minuten te schrijven voor een project van Gérard van Kalmthout. Er worden zes opera’s geschreven, elk behorende bij een beeld in het beeldenpark van Leidsche Rijn. Wat kunnen we ons daar bij voorstellen, een orkest en gillende keukenmeiden? “Nee, het zijn geen klassieke opera’s, daar heb ik niet echt iets mee. Het is tekst op muziek. In elk stuk wordt ook maar één instrument bespeeld.” Aan het eind deze zomer worden de opera’s bij de beelden in het Leidsche Rijn park uitgevoerd.
 
Rond die tijd hoopt de singer-songwriter ook in de studio te zitten om zijn nieuwe album af te ronden. Begin 2011 zal deze uitkomen. Met dit album is Flamman een andere weg ingeslagen. Solo is met het voorgaande album zeer succesvol geweest met fijne melodieuze popliedjes, die het ook op de radio goed deden. Maar succes is iets waar Flamman zich nu vooral níet mee bezig heeft gehouden. “Ik heb bereikt wat ik wilde in de muziek. Vroeger wilde ik beroemd worden, maar nu hoeft dat niet meer. Ik wilde niet langer succes als uitgangspunt nemen, me niet meer druk maken over of het wel geschikt is voor de radio. Ik durf nu meer te experimenteren, ben meer bezig met gewoon mooie muziek maken.”

Experimenteler dus. Als inspiratiebronnen noemt Flamman Joy Division, the Velvet Underground en Bon Iver. Veel gitaar, geen piano. En vooral het aanbrengen van een donkere, beklemmende laag met drums en synthesizers. “Ik wilde het spannender maken, mystieker. Ook wilde ik meer uit de bocht kunnen vliegen. Solo was altijd heel netjes, de zang moest goed zijn, de partijen waren goed op elkaar afgestemd. Nu zing ik iets één keer in en het maakt niet uit als het dan wat vals is. Ik doe dingen die niet meteen kunnen, die niet kloppen. Het wringt wat meer.” Flamman heeft hulp van een aantal muzikanten en noemt gitarist Matthijs Peeters, vooral bekend van de Gasoline Brothers."Hij heeft precies wat ik bedoel met uit de bocht vliegen. De manier waarop hij speelt, daar wordt het spannend van. Eigenlijk is onze samenwerking een beetje zoals het in de begindagen van Solo was. Ik schrijf de liedjes en hij geeft er een eigen invulling aan."
 
Ondanks de andere aanpak, is Michiel Flamman nog steeds trots op voorgaande albums. Terwijl Nederland een andere kant leert kennen van Solo, wil Flamman Duitsland juist veroveren met oud werk. In het najaar brengt hij bij onze Oosterburen een Solo-album uit, getiteld This Is Solo. “Het is een soort introductiealbum met sleutelliedjes van de eerste albums. Het is een heel goed album geworden.” Flamman koos voor een verzamelaar omdat hij Solo wil introduceren aan het Duitse publiek. In het najaar komt het album uit met hulp van het Haldern Pop-label. Dan volgt een tour en gaat Flamman een paar maanden in Berlijn wonen. Behalve voor promotie en optredens, hoopt hij ook wat invloeden op te pikken. “Ik hoop er wat meer elektronica vandaan te halen. En ik ben natuurlijk erg benieuwd wat er daar allemaal gebeurt.”
 
Dat een andere plaats inspirerend kan werken heeft Flamman onlangs nog aan den lijve ondervonden. Met In A Cabin With reisde hij af naar Brazilië om een surfplaat te maken. “Gewoon het zijn in Zuid-Amerika, de sfeer, de zon, de mensen op slippers en het oerwoud om de hoek... Daar komt de inspiratie vandaan.” Het belooft bol te staan met alle associaties die de combinatie surfen en Brazilië oproepen: Astrud Gilberto, bossanova en zelfs een Jack Johnsonesque geluid wordt niet geschuwd. De surfkant van Solo laat nog wel even op zich wachten: het album is nog niet af. Eerst krijgen het nieuwe album en de tour in Duitsland alle ruimte.