Melodieuze en dromerige wave is fijn om bij te ontwaken als je vrijdag tot diep in de nacht een gemaskerd bal hebt gehad. Als je de dag liever begint met wat sterkers is Boudoir (voorheen Smitten) wellicht niet je kopje thee. Boudoir maakt chillwave en komt oorspronkelijk uit de VS. Sinds de bandleden hun thuisbasis San Francisco verruilden voor Amsterdam, leken ze op een grotere afzetmarkt te kunnen rekenen. Boudoir werd na de oversteek al snel getekend door Pandaimonium Records van Clan of Xymox’s Ronny Mooring. Aan wie ze ook te danken hebben dat ze de lege plek die het gecancelde Sophya achterliet mogen opvullen.
Bij de eerste klanken van Boudoir is het duidelijk dat de bandleden zijn opgegroeid met jaren tachtig bands als Cocteau Twins en het vroege Dead Can Dance. Wellicht hebben ze ook naar Twin Peaks gekeken. Want als zangeres Ala Sharon op haar sterkst is, doet het geheel denken aan een Badelamenti soundtrack met Julee Cruise. Voor meer recente referenties moet je denken aan Memoryhouse of Esben and the Witch, maar dan niet zo hip.
Boudoir bestaat uit een gitarist, zangeres en toetseniste, maar het grootste gedeelte van hun geluid is afkomstig van backingtracks met bas, drums en aanvullende gitaren. Nadat de eerste twee nummers zijn voortgekabbeld, heb je het idee dat het zo waarschijnlijk nog wel een uur doorgaat en dat er weinig spannends meer zal gebeuren. Maar dan gebeurt het: De band wordt aangevuld met een bassist en drummer die blijkbaar een trein later hebben gepakt.
Boudoir krijgt daardoor meer power, maar het shoegazegeluid en de mooie post-rock gitaarloopjes gaan ten onder aan het geluid van de bas en drums. Wat overblijft is een wat belegen gothicband. Het gebrek aan gitaargeluid (dat soms nog steeds van de backingtrack komt) is vooral zonde in het mooie ‘Space Jam’, waarin de band toewerkt naar een intense climax. De gitarist staat heel erg zijn best te doen, terwijl hij amper te horen is. Direct na dit nummer is het optreden plotsklaps afgelopen, ruim een kwartier voor tijd.
Rouwig om het soepele vreemdelingenbeleid ten aanzien van Amerikaanse gothicbands hoeven we niet te zijn, maar om Boudoir volledig in onze armen te sluiten is nog wel wat meer nodig. En dan vooral meer gitaarmuur. De band moet het vooral hebben van de met galm, echo en andere effecten doorspekte gitaarpartijen, die vandaag helaas van een verstopte backingtrack en te zacht afgestelde gitaar komen.
Gezien: Boudoir, zaterdag 14 augustus @ Tivoli Oudegracht