Na het optreden van Clan of Xymox vindt er in het Tivoli-publiek een wisseling van de wacht plaats. Het verwassen zwart van de wavers maakt plaats voor de felle kleuren van de cybergoths. Zij zijn massaal uitgelopen voor het optreden van Grendel, een Nederlandse act die tot de internationale top behoort en nu al voor de vierde keer in vijf jaar op het festival staat.
Grendel maakt het soort dark electro dat vooral dankzij het succes van Suicide Commando de standaard is geworden: donkere hardtrance met een harde snareslag op de tweede tel, maar met minder lange breaks en meer vocalen. Daarbij doen dark electro-producers doorgaans hun best om de illusie te wekken dat er een liveband aan het werk is. De toetsenist van Grendel speelt af en toe een aanvullende synthlijn, maar meestal staat hij maar wat mee te dansen. En hoewel de nummers soms lekkere ritmes hebben, beperkt de drummer zich tot steeds hetzelfde boem-tsjakpatroon.
Maar is dat wel zo erg bij dergelijke machinale muziek? Het menselijke element zou waarschijnlijk alleen maar inboeten aan de kracht van de producties, en die zijn gewoon erg sterk op zichzelf. Na een sfeervol intro (dat doet denken aan Predella Avant) volgt een aaneenschakeling van clubhits die de zaal in een oogwenk omtovert in een dansende zee van zwart en neon.
Grendel maakt indruk met een veelvuldig gebruik van filmsamples en creatieve verwijzingen naar andere genres. Zo wordt The Prodigy’s ‘No good (start the dance)’ in een track verwerkt en zorgen de marinekorpssamples in ‘Soilbleed’ voor een stukje Captain Jack-achtige publieksparticipatie. [VLRK] toont zich daarbij een uitstekende frontman die het publiek flink weet op te jutten en tot ver achter in de zaal aan het meeklappen krijgt. In vergelijking met eerdere optredens valt op dat hij nu minder distortion over zijn vocals heeft en er meer ruimte is voor melodieuze zanglijnen.
Met als bijkomend voordeel dat [VLRK] nu ook te verstaan is tijdens de praatjes tussen de nummers door. Iets wat vooral halverwege de set van pas komt, als middenin een track ineens het geluid volledig uitvalt. De nachtmerrie van iedere act, maar Grendel geeft de moed niet op. Terwijl de overige bandleden zich nu nuttig maken met het achterhalen van het probleem, probeert [VLRK] het publiek warm te houden met wat jolige opmerkingen, zoals (na ongeveer tien minuten zonder muziek): “Ik kan niet wachten om die recensie van 3VOOR12 straks te lezen.” Er wordt wat gezongen (vooral Haddaway’s ‘What is love’ doet het goed bij het Summer Darkness publiek) en een meisje komt het podium op om de macarena te dansen.
Het mag allemaal niet baten. Na een laatste poging blijkt dat Grendels geluidskaart het definitief heeft begeven. “Sorry, but were cursed.” Doodzonde, want dit optreden leek wel een sollicitatie voor de headlinerplek van Summer Darkness. Wanneer de band kwaad en gedesillusioneerd het podium verlaat, laat het publiek in ieder geval horen dat ze Grendel graag voor een vijfde keer terugzien.
Gezien: Grendel, zaterdag 14 augustus @ Tivoli