Het is donderdagavond in dB’s en Bram en Noam keren net terug van de repetities met een ander bandje. Een probeersel. “Ik weet niet of het wat wordt”, zegt Bram. Samen met zanger Noam en drummer Boris zit hij rond een van de tafels in het cafégedeelte van dB’s. Het is een makkelijke uitvalsbasis voor de drie, want ze wonen in de buurt, alle drie in één huis. Alleen bassist Mark, die er vanavond niet bij is, woont ergens anders.

En dan gaat die ene, onvermijdelijke vraag over tafel. De van oorsprong Wageningse band This Routine Is Hell is namelijk ooit begonnen onder de naam De Tarrels. “Weet je wat dat is?”, vraagt Noam. “Dat is een klontje poep aan een haar.” En dat is ook precies de reden dat de jongens hun bandnaam veranderden. “We wilden geen grap meer zijn”, zegt Boris. Bram voegt toe: “We waren toen een jaar of zestien en het was onze eerste band. Het was allemaal nog een beetje uitproberen. We speelden toen ook nog snelle punk.” Met de naam veranderde ook de muziekstijl: This Routine Is Hell werd een hardcoreband en de melige liedjes werden vervangen door nummers die echt ergens over gaan.

Want de band wil zeker iets vertellen met de liedjes op The Verve Crusade, hun debuutalbum dat vorig jaar uitkwam en gratis te downloaden is op de site. “Er zijn wel bepaalde zaken waar we veel over nadenken”, zegt Noam, die de teksten schrijft. “Mensen accepteren bepaalde situaties wel heel erg makkelijk. Je mag wel accepteren, maar doe dat dan bewust. Sommige mensen hebben weinig aandacht voor het effect dat hun gedrag heeft op andere mensen, bijvoorbeeld.” Een ander thema dat vaak terugkomt, is hun afkeer van de 9-tot-5-mentaliteit. “Ik vind het belangrijk dat je probeert te leven en dat je niet moet blijven hangen in een veilige structuur. Maak je eigen geluk. Dat is waar The Verve Crusade over gaat.”

De bevlogenheid van de band is ook live duidelijk aanwezig. Noam houdt tussen de nummers door soms hele speeches. “Wij proberen niet met het vingertje te wijzen”, zegt Boris, “maar wij hebben wel het idee dat we ergens voor staan en we missen dat soms bij anderen.” Bram: “Voor veel mensen is hardcore een lifestyle geworden, dat zijn mensen met wie ik me niet kan associëren. Zij roepen maar wat.”

De reacties op The Verve Crusade waren veelal positief. Bram: “De enige negatieve reacties die we kregen, is dat we lijken op andere bands.” Noam voegt daar gelijk aan toe: “Maar zo heel negatief is dat ook weer niet. We zien het wel als een compliment, al proberen we natuurlijk ook niet te kopiëren. Toch word je als band altijd geïnspireerd door andere bands uit het genre. Zeker in het begin hoor je die invloeden wel terug.” Bram: “Het is grappig, een van de bands waarmee wij vergeleken worden, is Paint It Black. Toen die vergelijking voor het eerst gemaakt werd, kenden wij die band niet eens. We zijn de muziek toen pas gaan luisteren.”

This Routine Is Hell haalde zowaar The New York Times, nadat een Amerikaanse journalist een optreden van de band in de ACU had bezocht. “Maar dat was eigenlijk gewoon toeval”, zegt Bram. “Hij mailde ons omdat hij een indruk wilde krijgen van de Utrechtse culturele scene. Hij koos toevallig ons uit.” Uiteindelijk heeft het artikel nog geen Amerikaanse aandacht opgeleverd. “Het is wel leuk als er iets gebeurt, maar hardcore blijft toch een underground ding.”

Niet dat de bandleden het zo erg vinden dat de scene zo klein is. “Het is ook eigenlijk wel leuker om voor een klein publiek te spelen dat echt voor jouw muziek komt”, zegt Boris. “We hebben ook opgetreden op het bevrijdingsfestival van Wageningen. Daar speelden we voor een man of duizend, maar we hadden het gevoel dat we niemand echt bereikten.”

Wageningen is ook de stad waar de bandleden oorspronkelijk vandaan komen. “Maar je kunt er niets opbouwen. Er gebeurt eigenlijk geen fuck”,  zegt Boris. “Utrecht heeft een levendiger scene, maar toch richt de band zich niet echt op de Domstad. “Als we twee shows hier spelen, dan is dat al veel. De hardcorescene hier is niet zo groot, dus dan moet je je gebied wel vergroten.”

En dus is de This Routine Is Hell regelmatig in het buitenland te vinden, bijvoorbeeld in Duitsland, maar ook Portugal en Roemenië zijn inmiddels aangedaan. “Portugal was leuk. We hebben daar twee shows gedaan. Daar stonden mensen die al echt woord voor woord de teksten mee konden schreeuwen. Vrij bizar.” Volgens de jongens leeft de hardcore leeft in deze landen dus wel. “Je merkte echt de vreugde bij het publiek, daar. Wij speelden in Roemenië op zondag en maandag, dat zijn geen makkelijke dagen voor optredens. En toch kwam er behoorlijk wat publiek op af. Het geeft aan dat er toch wel iets gebeurt.” This Routine Is Hell gaat waarschijnlijk vaker toeren in België en Duitsland. “Dat is gewoon veel te leuk om te doen.” Maar er zijn ook plannen om Engeland aan te doen. “In ieder geval Europa. Misschien wel Scandinavië. We gaan kijken of onze muziek opgepikt wordt.”

Met dat hectische bandbestaan zou je bijna vergeten dat de jongens ook nog een ander leven hebben: Noam studeert op dit moment even niet, maar Bram studeert Cognitieve Kunstmatige Intelligentie en Boris doet een studie Religiewetenschappen. “Het studeren valt lastig te combineren met het bandbestaan”, zegt Boris. “Vorige maand zijn we een dag of twintig weg geweest. Zoiets moet je goed regelen.” Noam, die pas geleden stopte met zijn studie en daarna een reis naar Afrika maakte, is wel van plan om weer met een nieuwe studie te beginnen. “Ik vind het zelf namelijk ook wel belangrijk om gestudeerd te hebben. Maar ja, we krijgen nu de kans om met de band vooruit te komen. Als je je eerst helemaal op een studie stort, dan is die kans misschien straks voorbij.”

Gaan voor je passie. Het brengt ons weer terug bij het thema van The Verve Crusade. En zelfs de naam van de band heeft er iets mee te maken. “Wij houden er niet van om een voorgekauwd leven te leiden. Je moet gewoon je passie volgen. Kijk, als die 9-tot-5-baan ook je passie is, dan is het misschien een ander verhaal. Maar het moet niet zo zijn dat je over twintig jaar terugkijkt op je leven en denkt: ‘had ik het maar anders gedaan’.