Het is begin 1978 als Berserk Pax wordt opgericht. Het is de tijd van Saturday Night Fever. Disco is de hoofdstroom waar de Bunnikse rockgroep tegen in roeit. Na een aantal naamswijzigingen, albums en landelijke successen in de jaren 80 volgt een stilte die tot 2008 voortduurt. In dat jaar wordt de oprichting van de band, dan dertig jaar geleden, gevierd met Vrije Vloer, een retrospectief album met twee nieuwe nummers.
De reünie geeft de band nieuwe energie. De eerste serieuze tekenen van leven komen in de vorm van het in 2009 uitgebrachte album Spring. En nu is er Monsters, een volwaardige studioplaat. Het is een verwonderplaatje geworden, alle tien nummers en de volle 33 minuten lang.
Berserk Pax is een maatschappijkritisch gezelschap met een linkse invalshoek. Onderwerpen die in de teksten terugkomen zijn het Joegoslavië-tribunaal in Den Haag en de oorlog in Afghanistan. De teksten zijn soms hyper-actueel. Het nummer ‘De Stemming’ gaat over 9 februari 2010, de dag station Den Bosch plat ging vanwege een verwarde man met een witte jurk die ervan werd verdacht een bom bij zich te hebben. Het nummer kaart de paranoia aan die zich van Nederland meester maakt.
Van een andere orde is de opmerkelijke fascinatie van de Berserk Pax voor het feit dat je bruin wordt van de zon. Twee nummers gaan over dit onderwerp. ‘Alle Mensen In De Pan’ is ingezongen en ingesproken met een SBS6-achtige documentairestem die de luisteraar meeneemt in een bizar vakantiedrama aan de Costa Del Sol. Lachen. Het is een goede song die blijft hangen, Henk en Henk van Het Goede Doel zouden er trots op zijn.
Muzikaal is er aan deze plaat geen touw vast te knopen, de variatie is enorm. Het ruimtelijke elektronische geluidslandschap van ‘Beat the Booha’ staat haaks op de typische protestsong ‘Vredespaleis’. Het wonderlijk gerijmde 'Elisabeth' is Spinvis-achtig en ‘Wie ben jij?’ is rauw en donker, op de manier waarop Massive Attack en Tom Waits dat kunnen zijn. ‘For Those Who Are Not Here’ is het best te beschrijven als een soulvolle balladmantracollage met buitengeluiden. Het lijkt een ode te zijn aan oude vrienden, mooi gedaan.
Het gebrek aan een duidelijke muzikale en tekstuele richting had tegen Monsters kunnen werken. In dit geval is het verfrissend. De band streeft geen grote carrière (meer) na en doet waar ze zin in heeft. Geef ze eens ongelijk. Het maakt Monsters tot een achtbaanrit die niet snel verveelt. Het is een van de leukste Nederlandstalige platen die er dit jaar uit zullen komen.