Het Meppelse tweetal Modern Suicidals opent de avond in de rookruimte. Al snel wordt duidelijk dat de heren geen standaard rockband zijn. Er staan wel een drumstel en gitaarversterkers op het podium, maar die zijn van de volgende band. Modern Suicidals maakt gebruik van vooraf opgenomen en live wordt er dus voornamelijk op start en stop gedrukt en van tijd tot tijd een schuif open en dicht gezet. Bij wijlen is de muziek best leuk. Een verbaasd rockpubliek krijgt industriële new wave voorgeschoteld die van tijd tot tijd aan Ann Clark doet denken. Helaas is de zang ondermaats. Alle effecten in de wereld verbergen geen vals gekrijs en gemompel. Tel daar dan nog eens het ontbreken van enige actie van de band bij op en je bent al gauw blij dat de twintig minuten durende set erop zit.
Snel door naar de zaal dan maar waar Bobby Kingsize staat te wachten. Niet zo lang geleden presenteerde deze Utrechtse rock 'n rollband zelf hun nieuwe plaat in dB’s, dus ze weten wel hoe een leuke recordreleaseshow hoort te zijn. Bobby Kingsize speelt thuis en dat is te merken. De band heeft een vaste fanschare en dat is niet onterecht. Telkens weer schotelen de heren een kwaliteitsset voor die niet ontgoochelt. Helaas is de kwaliteit van Bobby Kingsize ook hun zwakte. De band speelt zo geölied en strak; ze zijn niet op fouten te betrappen. Juist daarom is een Bobby Kingsize-show ook niet meer dan een pot degelijke rock 'n roll. Ook nu weer weten de Utrechtse mannen niet te verrassen. Liefhebbers van rock 'n roll à la carte worden op hun wenken bediend, dat wel, maar voor spanning en verbazing moet je niet bij Bobby Kingsize zijn.
Gelukkig zorgt het Amerikaanse Candy Snatchers daar wel voor. Het wordt al snel duidelijk dat veel mensen speciaal voor deze band naar dB’s zijn afgezakt. Zodra Candy Snatchers het gaspedaal indrukt, gaan de vuisten – al dan niet met een fles bier erin – de lucht in en wordt er driftig meegezongen. We krijgen alles te horen wat garagerock zo goed maakt. Geen franjes, geen gedoe. De recht toe recht aan punkrock die geserveerd wordt bevalt duidelijk goed. Dertig minuten lang raast er een wervelwind door de rookruimte die pas stopt wanneer zanger Larry May beslist dat het genoeg geweest is en al naar de bar loopt om bier te gaan halen terwijl de band het laatste nummer nog uitspeelt.
Dat garage een breed begrip is blijkt weer bij de volgende band. Pirate Love uit Noorwegen speelt psychedelische punk. Het lijkt wel alsof een hippieband in een 10-jaar lange trip is blijven hangen en zo de eerste punkgolf nog heeft meegekregen. Met het recept is op zich niets mis. Pirate Love heeft leuke nummers en zeker wanneer het tempo opgevoerd wordt, is het resultaat meer dan te pruimen. Het pijnpunt is echter de houding van de band. Nu mogen dit soort bands gerust theatraal zijn en dat Scandinaviërs een meer dan gezonde zin voor overdrijving hebben mag ook geen verbazing wekken, maar de ongeïnteresseerde nonchalance waarmee de heren op het podium staan stoot veel mensen tegen de borst, waardoor de grote zaal al gauw behoorlijk leeg loopt. Gemiste kans voor de hippiepunks uit Oslo om dB’s te overtuigen.
Met El Zombie krijgen we weer een Utrechtse band te zien en dat valt te zien aan een stampvolle rookruimte die het drietal aan het werk wil zien. De overstuurse blues van El Zombie blijft kort en krachtig. De nummers zijn kort, de gitaar en drums loeihard en de slidegitaar zorgt voor een zweverige sfeer. Helaas zit er weinig tempo in de set, waardoor de spanning die in de nummers zit te vaak weg zakt en dat is jammer, want verder valt de muziek van El Zombie heel goed te pruimen, hoe ongebruikelijk het ook klinkt.
Dan is het eindelijk tijd voor The Stilettos om hun nieuwe plaat te presenteren. Ondanks het late uur zit dB’s goed vol met trouwe fans. The Stilettos schiet onmiddellijk uit de startblokken, snel en furieus, zoals het hoort. Na twee nummers worden gastmuzikanten het podium op geroepen. Het is altijd leuk op een recordreleaseshow om jongens die op de plaat gespeeld hebben mee te laten spelen. Het is immers mogelijk de enige keer dat het gebeurt, maar even dreigt hierdoor de intensiteit van het begin verloren te gaan.
Gelukkig wordt de draad snel weer opgepikt en knallen The Stilettos weer als vanouds door. Het wordt snel duidelijk waarom de band door de jaren heen een goede livereputatie heeft opgebouwd. Armand kronkelt en springt; Henk-Jan ragt op zijn gitaar alsof zijn leven ervan afhangt en Barry ramt keihard door op zijn kit. Garage valt of staat bij de kracht die een band weet over te brengen en dit hebben The Stilettos goed begrepen. Veertig minuten lang knalt de band door dB’s heen en het verdict is duidelijk: met een nieuwe plaat zijn de heren klaar om in andere zalen net hetzelfde te doen!
Gezien: The Stilettos, El Zombie, Pirate Love, Candy Snatchers, Bobby Kingsize, Modern Suicidals, 18 september 2009 @ dB’s