Het is ’s ochtends vroeg op een zondag in september. De zon schijnt, de NS zet bussen in. De straat in Kralingen waar eigenlijk het eerste Badkamersessies-Festival zou moeten plaatsvinden, ligt er verlaten bij. Enkele kraampjes staan verwachtingsvol opgesteld, maar er is niemand die pannekoeken kan gaan bakken, niemand die de drankjes inschenkt. Hier en daar slingert een verloren dranghek en overal hangen draden met mat-zwarte ballonnen. Even zijn er kinderen met fietsen en skateboards, maar die verdwijnen snel weer in de portieken. En Edwin, zanger van Zwarte Poëzie is ook verdwenen.
 
Dan klinkt er een bruusk „test-one-two” en een luide pieptoon. Het blijkt een startsein: plots gaan in de straat één voor één de deuren open. Door lange gangen en uit donkere deuropeningen komen mensen: buurtbewoners. Kraampjes worden bemand, uit steegjes komen auto’s gevuld met stekkerblokken, en als in een pop-up boek vouwt de straat naar buiten. Edwin vinden we terug, gehypnotiseerd starend naar een snoer met mat-zwarte ballonnen.
 
Zingend trekken de leden van I Am Oak door de straten van Kralingen: "We sang hymns on the holy ground". Als eigentijdse rattenvangers van Hamelen krijgen de bandleden al gauw een stoet omstanders achter zich aan. De band gaat een deur binnen, een trap op. De stoet volgt. Via een overloop wordt het gezelschap een badkamer in geleid. Wie het wil volgen, moet al gauw op de gang staan. Ook in de wasmand is nog een plaatsje vrij.

Tegen een achtergrond van slordig opgehangen badjassen brengt zanger Thijs statige ballades. Zijn misdienaars op de badrand luisteren met de handen gevouwen, het hoofd gebogen, om sporadisch in galmende samenzang uit te barsten. Het leger aan drukke kleine kinderen dat zojuist nog rende en schreeuwde, ligt verdwaasd in een hoekje, of in moeders schoot. Edwin is inmiddels bezig een tros ballonnen los te trekken uit de straat-decoratie. De organisatie weet hem ervan te weerhouden.
 
We lopen een trap af, steken de straat over, en gaan naar binnen bij het bordje 'Mailman John'. Het is een beetje zoals je de Cavern Club in Londen voorstelt: je opent een deur, het geluid zwelt aan, je gaat een trap af en hoort koortjes, drums, ritmisch geklap. Mailman John weet als geen ander hoe je een publiek kunt betrekken bij je optreden. Kleine kinderen zingen de refreintjes mee, volwassen mannen laten hun onderkaak hangen. En menig bezoeker heeft reeds een Mailman-John-ansichtkaart, Mailman-John-gesigneerde-Ep of Mailman-John-stenen-mus bemachtigd. 

Eén deur verder speelt Zwarte Poëzie. Gitaar,  Macbook, effectpedaal en versterker blijken allemaal in een kleine douchecabine te passen. Eeuwke, journalist van de lokale krant 'De Ster' tekent nauwkeurig de namen op van alle aanwezigen, en volgt met zijn pen elk akkoord, en elke hoofdbeweging van Edwin. "Ik vul mijzelf met leegte, ik vul mijzelf met lucht” scandeert Edwin. Aan zijn voeten ligt een triomfantelijke bos mat-zwarte ballonnen.