Trots waren we eigenlijk al op This Leo Sunrise. Zanger Jacco van Elst heeft een stem waar je even stil van wordt, zeker wanneer de band op de bühne staat. Met The Boat Ashore levert de band een waardig debuut af. De polder americana klinkt als vanouds melancholisch en spaarzaam gearrangeerd, net als Van Elsts stem, hoewel hij soms wat overschreeuwt. Maar het lijkt alsof de zanger voor het resultaat heel wat teleurstellingen en desillusie heeft moeten doorstaan.
Het begint al met ‘Mousetrap’: De wereld is een muizenval en we zitten allemaal gevangen. De zanger gebruikt een metafoor die hij vond tijdens het post lopen, een vogeltje in een muizenval geklemd. Het is een dreigend nummer; er dreigt ons allen een onontkoombaar lot. We proberen van alles, maar uiteindelijk zijn we allemaal afhankelijk van de tolerantie van anderen en die is spaarzaam tegenwoordig.
Het wordt er niet beter op. De titel, The Boat Ashore, mag dan geruststellend klinken, het vaste land waar dat bootje aanmeert is een wereld vol teleurstelling, nutteloze worstelingen en zit vol gekken die je ieder moment kunnen opblazen of een mes in je rug kunnen steken. Een teken des tijds, deze thematiek komt sinds 11 september vaak voor in popmuziek, literatuur en films. Maar waar sommigen nog hoop zien, of op zijn minst zelf het goede voorbeeld willen geven laat This Leo Sunrise alles varen. ‘If you’re not going to bend, then why the hell should I’. Het klinkt niet eens strijdlustig, eerder vermoeid.
Waar op de vorige EP’s nog een positief geluid te horen was, klinkt The Boat Ashore vooral zwaar. Het lijkt alsof Van Elst een burn-out heeft doorstaan. Uit ‘Monster, Darling’ spreekt een melancholisch verlangen naar simpeler tijden. Cynisch klinkt hij in ‘Century’ als rijke man die ‘een liedje slechts meezingt’. Kwaad zingt hij in ‘Understanding’ over de bodemloze put waar hij maar in bleef investeren, ja hij staat werkelijk op barsten zoals blijkt in ‘Vulcans’. Om ten slotte de strijd op te geven en plaats te maken voor een ander in ‘End Games’.
De teksten worden versterkt door de begeleiding. De gitaren klinken slepend, net als de drums, met daarover een staccato viool voor een dreigend effect. Het werkt. Na het beluisteren voel je je net zo vermoeid. Denk aan Sixteen Horsepower zonder de bezeten christelijke invalshoek, of Bonnie ‘Prince’ Billy zonder geliefde en vol zelfhaat. Je moet er zin in hebben, maar wil je even heerlijk zwelgen in bitterheid dan vind je een luisterend oor bij This Leo Sunrise.
This Leo Sunrise – The Boat Ashore, 2009