Stond Peter Doherty (zoals zijn naam tegenwoordig op de posters prijkt) een paar jaar geleden nog wazig op het podium tijdens zijn optreden met Babyshambles op Festival deBeschaving, nu oogt hij ontzettend helder en goedgemutst. Doherty zelf verschijnt voorafgaand aan de optredens ineens achter de dj booth, waar hij zowaar aan het dj-en slaat met Norbert Pek, de dj van dienst. Het schudden van handen of het signeren van shirts? Peter draait er zijn hand niet voor om.

De sfeer zit er dus al goed in, maar het duurt nog even voordat Doherty zelf het podium beklimt. Het is goede vriend en partner in crime Alan Wass die de spits mag afbijten. Zijn wilde krullen en de combinatie van gitaar en mondharmonica roepen associaties op met Bob Dylan. En inderdaad, de nummers klinken bij tijd en wijle ook behoorlijk Dylanesque. De liedjes zijn mooi en poëtisch. Het is een set die blijft hangen.  

Babyshambles-muzikant Adam Ficek maakt helaas minder indruk met zijn solo zijproject Roses Kings Castles. Dit is in ieder geval zo bij een deel van het publiek, dat het verzoek om stilte tijdens de optredens totaal negeert en even hardop het weekend met elkaar doorneemt. Ficek raakt daardoor al snel geïrriteerd en wordt sarcastisch: ‘Thanks for listening’, herhaalt hij meerdere malen. Hij voltooit zijn set wel, maar erg van harte gaat het niet. Op het eerste gehoor lijken veel van de gespeelde nummers wel erg op elkaar. Voor de rest gaat de set een beetje verloren in het rumoer, helaas.

Met luid gejuich wordt uiteindelijk Peter Doherty ontvangen. De man die regelmatig het nieuws wist te halen door zijn drugs- en geweldsescapades mag dan nu helder en clean ogen, de rock ’n roll zit nog steeds in hem. Geregeld spuugt hij sigaretten uit om even later weer nieuwe op te steken. En hij heeft zijn eigen wijn meegenomen. Uiteraard draagt hij ook vanavond zijn karakteristieke hoed.

Doherty, voorheen bekend van The Libertines en tegenwoordig van Babyshambles en zijn solowerk, staat in zijn eentje op het podium. Niks geen elektrische gitaar (nou goed, alleen tijdens de toegift dan), alles speelt hij vanavond akoestisch. De bedoeling van deze uitgeklede set is om de focus nog meer te leggen op de liedjesschrijver en poëet Peter Doherty. En die opzet slaagt deels. Doherty komt ook akoestisch sterk over, omdat de liedjes gewoon goed in elkaar zitten. Maar het blijft wennen om sommige nummers ineens in een uitgeklede versie te horen. Je mist toch ook wel een band om de man heen.   

Hij begint zijn set met de Libertines klassieker ‘What A Waster’, maar ook nummers van Babyshambles en zijn eigen ‘hit’ ‘The Last Of The English Roses’ passeren de revue. Aan zijn zijde dansen zo nu en dan twee schone ballerina’s. Hele stukken tekst worden door het publiek uit volle borst af- of meegezongen. Doherty praat ook nummers aan elkaar, maar wat hij precies zegt is soms moeilijk te verstaan. En kondigt hij daar nu al voortijdig het laatste nummer aan? Hij blijkt nog wel even door te gaan, maar wel met meer oor voor wat het publiek wil horen. 

Na de officiële set komt Doherty nog eenmaal terug, ditmaal dus met elektrische gitaar. Om duidelijk te maken dat het nu echt over is, kondigt hij daarna de dj aan. Hij danst weg onder de eerste klanken van zijn eigen verzoekplaat, zijn wijn met zich mee dragend. Het is een prima akoestisch uitstapje van Doherty. De vraag is wel of 25 euro niet een beetje veel is voor wat eigenlijk een singer-songwriter avond is. En ondanks alles hoop je natuurlijk dat Doherty zijn band(s) niet voorgoed opzij geschoven heeft.  

Gezien: Alan Wass, Roses Kings Castles, Peter Doherty, 22 november 2009 @ Tivoli