De heren van S.C.U.M. doen, als een soort Mini playbackshow, Joy Division na en The Horrors spelen de drie zwarte gaten van de hemel.

Vroeger keek ik wekelijks naar de Mini Playbackshow. Met al je vriendjes zat je dan voor een televisie en zag je hoe Hennie Huisman in zijn grote verkleedkamer een verkleedpakje koos voor een gelukkig iemand die Michael Jackson of Madonna mocht nadoen. Michael Jackson of Madonna kwamen vaak langs. Dat was tenslotte leuke muziek. Een band als Joy Division, ook groot begin jaren ‘80, werd nooit door iemand nagedaan. Deze avond staat S.C.U.M. in Tivoli (OG). En het vijftal uit London had toch ooit eens besloten dat dit gemis in de Playbackshow niet kan. Om die reden doen zij Joy Division na!

In de amper gevulde Tivoli staan vijf erg jonge mensen. Weliswaar spelen zij niet de nummers van Joy Division, maar een mate van toevoeging binnen de postpunk is de band ook niet. Een tiener, die zogenaamd veel pijn heeft, zingt ons onverstaanbaar toe en maakt daarbij dezelfde bewegingen als Ian Curtis. De overige bandleden spelen verder niet slecht, waarbij vooral drumster Melissa Rigby opvalt door haar zwaaiende haren achter de drums.

Na zo’n veertig minuten is S.C.U.M. afgelopen en krijgen zij een matig applaus. Zou de connectie met Tom Cowan van de Horrors er niet zijn (Cowan produceerde de eerste single van de band), dan hadden ze hier zeker niet gestaan. Vrolijk werd niemand van dit optreden. Misschien is dat wel de reden dat iedereen vroeger altijd Michael Jackson wilde nadoen.

Drie kwartier later komen The Horrors het podium op. Terwijl je van een jonge supportact niet altijd verwacht dat ze contact maken met het publiek, mag je van een hoofdact toch wel verwachten dat er ten minste een ‘hello’ uitkomt. Niets blijkt minder waar. De bandleden kijken niet eens de zaal in, maar beginnen wel meteen te spelen.

Natuurlijk maken de heren uit het Britse Koninkrijk niet de vrolijkste muziek. Wanneer echter zanger Faris Badwan na drie nummers nog steeds geen andere houding heeft aangenomen dan ‘hangend aan zijn microfoon’, word je als bezoeker van dit optreden toch ook wel een beetje depressief.

Door het grote gebrek aan podiumperformance en de matige zang van Badwan (hoe kun je al hangend ook goed zingen?) wordt de hele show een saaie bedoeling. Halverwege het optreden neemt de stroom mensen richting het rookhok dan ook gestaag toe, maar hopen de niet-rokers nog steeds op een uitspatting.

Die uitspatting blijkt er niet te komen. Ondanks dat Joshua Third (op gitaar) en bassist Tomethy Furs wel wat staan te wiebelen op het podium, komt er eigenlijk niets meer over van de band.

De avond ervoor stonden de heren in de Melkweg. Wellicht is het daar iets later geworden dan gepland en had de band zodoende geen energie meer over. Mocht dat niet zo zijn, dan zullen de optredens van The Horrors niet lang stand houden.

Waardering van 1-5 sterren: 3 zwarte gaten.

Gezien: S.C.U.M. en The Horrors, 4 november 2009 @ Tivoli