Jason Lytle. Het is even wennen vanavond te zien en horen met een geheel andere band dan in zijn Grandaddy-tijd. Niet dat Grandaddy uit zijn systeem is: nog altijd grijpt Lytle terug op oude bekende en minder bekende nummers uit de tijd voordat hij in 2006 solo ging. En hoe? Nou, heel anders.
Maar eerst is het de beurt aan voorprogramma Rue Royale. Dit Amerikaans-Engelse duo speelt folk en is momenteel met Jason Lytle en zijn mannen op tour door Europa. Rue Royale staat voor kalme, verstilde klanken. Ietwat braaf, maar niet onaardig spelen ze zich door hun set rustige nummers heen: hij op akoestische gitaar, terwijl zij hem met een fraai stemgeluid begeleidt. Zijn de meeste nummers voor de meeste toeschouwers wat loom, dat maakt bij het prachtige Even in the Darkness, het allereerste nummer dat het duo schreef, niet uit. Maar uiteraard komt het publiek vooral voor de electro-akoestische lo-fi popnummers van oud-voorman van Grandaddy.
Lytle trapt af met 'Chartsengrafs' van het legendarische album 'The Sophtware Slump' en dat kan, ook in deze vele toeren langzamere uitvoering, rekenen op gelukzalige herkenning uit de zaal. Zoals ook de thematiek in de nummers van deze man uit het Canadese Montana nog altijd zeer herkenbaar is: het verlangen thuis te komen of naar huis te gaan. Thuis te zijn, ver weg of dichtbij. Gelukkig of wat minder gelukkig. Alleen of juist niet.
Opvallend zijn de bandleden met wie de oud-voorman van Grandaddy op het podium staat. Evenals in Grandaddy zijn het (gelukkig) geen superhelden, eerder anti-helden. Zo is Jason zelf nog altijd diezelfde verlegen jongen, zingend vanonder zijn cap, koekeloert zijn nieuwe, besnorde drummer (geeft hem allure!) tevreden de zaal in en oogt de bassist Rob -van wie plaatsgenoot Jason even de achter naam is ontschoten- als iemand die Lytle toevallig in een kroeg heeft ontmoet.
Kortom: vertrouwd voor de mensen in het publiek, die zich niet al te veel illusies maken. Er hangt een losse sfeer en Lytle zit er van het hele uur dat hij speelt, driekwart zittend bij. Tussen de nummers door maakt hij zich geen moment druk: steeds is zijn akoestische gitaar, die hij versterkt bespeelt, ontstemd. Geen probleem: Lytle schakelt zijn sample apparaat even in en zet gewoon even een klassiek pianomuziekje op om vervolgens op z'n gemak even stemmen, terwijl de band geduldig afwacht.
Tussen ietwat uitgeklede en ingekorte Grandaddy-nummers als Jed's Other Poem en het hitje AM180 -aan het eind van het nummer geeft Lytle aan dat het melodietje waarmee het nummer ook begint hem danig begint te vervelen- is zijn huidige werk een mooie afwisseling, want meer ingetogen en tekstueel wat hoopvoller. Herkenbaar, maar gewoon anders dan werk van vóór 2006. Maar daarom niet minder goed, want de begeleiding van met name gitarist Rusty Miller past prima in gevoelige nummers als 'Brand New Sun' en 'Birds Encouraged Him'.
Na de korte pauze, als de roep om terugkomst op het podium zeer luid heeft geklonken, betreedt de drummer (een kruising tussen Herman Finkers en wijlen Frank Zappa) het podium met imposante hoed en sluit Lytle met zijn band af met een uitgekleed en verkort 'He's Simple, He's Dumb, He's The Pilot'. Met een meer western-achtige benadering is dit een verrassend slot van een mooie avond.
Gezien: Jason Lytle, Rue Royale
Waar: Tivoli de Helling, donderdag 21 mei 2009