Twee weken geleden kwam Clap Your Hands and Stamp Your Feet uit. Deze compilatie van Nederlandse Glamrock uit de jaren zeventig was het resultaat van de samenwerking tussen het Utrechtse platenlabel Excelsior Records en Utrechts notoire platenverzamelaar Jos de Groot. De release van dit stukje vaderlandse muziekgeschiedenis was meer dan reden genoeg om Jos wat vragen te stellen.

Was er een grote behoefte aan een compilatie als deze? 

'Dat weet ik niet, maar bij mij in ieder geval wel. Het verbaasde me dat deze muziek zo weinig aandacht kreeg. Ik wil niet zeggen dat het genre onderbelicht werd, want er was zelfs helemaal geen aandacht voor. Ook in de canon van de Nederlandse popmuziek hoor je er niets over terug, terwijl toch enkele grote namen hier hun roots in hebben en er ook genoeg grote hits waren. Dit ergerde me. Robin Wills, een Engelse vriend die ik hier eerst over sprak, deelde die mening, waardoor het enthousiasme alleen maar groeide.'

Hoe heb je de mensen van Excelsior Records dan weten te overtuigen om dit uit te brengen?

'In mijn zoektocht naar iemand die dit op CD wou uitbrengen kwam ik Ferry (Roseboom van Excelsior Records – ed.) tegen in Tivoli. We kennen elkaar al lang en ik bracht mijn idee ter sprake. Hij zei onmiddellijk dat hij de CD wel wou uitbrengen en liet verder alles aan mij over. Eén van de belangrijkste zaken vond ik de vormgeving. Het moest er goed uit zien. Ik heb een hoop compilaties bekeken en veel van die dingen hebben uitklaphoesjes, maar dat vind ik maar niets. Het format zoals het uiteindelijk geworden is, werkt heel goed: links het hoesje en rechts wat tekst. Het ziet er mooi uit en je kan alles gemakkelijk vinden. Je kan de muziek kut vinden, maar het ziet er wel goed uit!'

Dat past ook wel bij Glamrock toch? Glam gaat toch om uiterlijk vertoon?

'Het is allemaal shiney. Het was echt gemaakt om indruk te maken op de jonge consument. De bands hadden drie minuten tijd en daarbinnen moesten de sound en de visuals aanslaan. Alles was er op gericht om de aandacht te trekken: handgeklap, “”Hey’s”, “Yeah’s en op TV zag het er ook goed uit met glitterpakken, maffe kapsels en plateauzolen.'

Werkt deze aanpak dertig jaar later nog steeds? Kan deze compilatie verkopen en Glam opnieuw populair worden?

'Glam is volgens mij nooit weg geweest uit de popmuziek. Het heette niet meer zo, maar het was er steeds. Adam & The Ants, Suede, Muse, Supergrass, Scissor Sisters, 2Unlimited... Ik hoor en zie Glam steeds terug. Het zijn allemaal bands met veel contrast in hun muziek en met veel uiterlijk vertoon. Als je kijkt naar de jongens van een band als Blof, die telkens gewoon in hun spijkerbroek het podium opkomen, dan vind ik dat ze niet optimaal gebruik maken de mogelijkheden die TV biedt. Glamrockers hadden verdomd goed in de gaten wat je allemaal met televisie kon doen. Iedereen kocht in die tijd een kleurentelevisie en daar moest je gebruik van maken. Televisie is een klein rechthoekje en daarin moest zoveel mogelijk gebeuren.'

Is het geen helse karwei om zo’n compilatie samen te stellen?

'Dat viel op zich wel mee. Ik wist al vrij snel welke liedjes op de CD moesten en had het meeste in mijn collectie voor hande. Ik ben naar de studio gegaan en daar hebben we dan alles gedigitaliseerd, alles vanaf de singeltjes. Meestal wordt dat van de originele masters gedaan. Dat hebben we ook overwogen, maar dan moesten we ze allemaal opzoeken en dat zou een hels werk zijn. Het zou nog maar de vraag zijn of alles terug te vinden zou zijn. Vaak liggen de masters jaren in de kelder van platenmaatschappijen en als ze nog niet weggegooid zijn, dan zijn ze aangetast.'

Het was dus kiezen tussen alles van mastertapes halen of alles van vinyl?

'Ja, maar het was eigenlijk van begin af aan duidelijk dat we met vinyl zouden werken. Dat was heel leuk. Ik heb enkele dagen in de studio gezeten met stapels platen om te bepalen welke versie we zouden gebruiken. Ik heb van elk nummer meerdere persingen en we moesten bepalen welke het beste klonk. In twee gevallen hebben we Belgische persingen gebruikt en één keer een Franse. In de studio wordt het al snel duidelijk wat het beste klinkt wanneer je de pieken en dalen in het geluid ziet; hoe groter de verschillen, hoe beter het geluid. Zo was in het geval van Dump de Franse versie van Annabelle, waar het nummer als B-kantje was verschenen, beter dan de A-kant van de Nederlandse persing. Gezien de slechte kwaliteit van die singel is het geen wonder dat dit nummer geen hit geworden is hier. Het loonde ontzettend om de versies te vergelijken, want het verschil was soms enorm.' 

In de liner notes van de CD staat dat de Nederlandse scene heel bijzonder was. Wat maakte dat Glamrock hier zo speciaal was?

'Een groot verschil was de afwezigheid van Glam in andere landen. In die tijd was Nederland het enige land op het Europese vaste land met een grote Glam-scene. Andere landen hadden niet veel te bieden. Nederland was toen heel hip en hobbelde mooi achter Groot Britannië aan, wat ook wel typisch Nederlands is. België was één van de weinige landen waar ook een goede Glamscene was. Het idee leeft dan ook om een Belgoglam compilatie te maken.'