De gebruikelijk finalespanning, subtiel en met oog voor detail opgebouwd door jurylid en presentator Jan Schellink, giert rond de klok van elf door een stampvol EKKO. De winnaar van vorig jaar, Sheriff Of Hong Kong, heeft net tot verdriet van vele aanwezigen het laatste optreden in oude formatie gespeeld en de vraag wie hen zal opvolgen zindert door de zaal. Als Jan dan - na elke band een stichtelijk woord te hebben meegegeven - het verlossende woord spreekt, lijkt iedereen tevreden: Marock ’n Roll is de winnaar van The Clash of the Titans 2009. En dat is terecht.

Vijftig bands, tien voorrondes en een strak uitverkochte finale: The Clash of the Titans is de grootste bandwedstrijd van Utrecht en biedt in de finale-editie een overzichtelijk beeld van de (beginnende) lokale muziekscene. Ondanks de onder de vaste en immer kritische volgers (te herkennen aan een fikse gehoorbeschadiging en een door het leven getekende blik) breed gedeelde mening dat deze editie niet overloopt van urgent talent, scoort de avond wat betreft amusementswaarde hoge punten. En dat is, volgens de wetten van vermaak, ook wat waard.

Opener Hymir weet een knap en technisch prima set neer te zetten. Onze gedachten dwalen soms even af naar de dood, grijze wolken en zwarte vogels, maar gelukkig duurde dat nooit lang. Hymir is namelijk vooral een band waarvan je met je hoofd op een neer gaat bewegen. Een, zoals iedereen weet, uiterst geschikte remedie tegen zwartgalligheid. De hinder die deze opbeurend jonge jongens ondervonden van het strakke tijdschema (stipt en zonder genade beschermd door de stagemanager) en een in vele facetten falende techniek, weerhield ze er in ieder geval niet van de wapperende manen veelvuldig de vrijheid te gunnen. Een prachtig, bij vlagen, ontroerend gezicht. Toffe band, vette drummer ook.

In potentie heeft Let’s Go to Berlin alle ingrediënten om met een nonchalante glimlach aan het eind van de avond als winnaar het podium op te stappen. Er zijn Artistieke Ideeën, er zijn Originele Liedjes en er is Die Overwinning Van Vorig Jaar. Zanger en gitarist Marnix won toen namelijk als drummer van zijn andere bandje Sheriff Of Hong Kong en werd bij de Grote Prijs van Nederland uitgeroepen tot beste muzikant. Voorwaar genoeg reden om van een favoriet te spreken. Helaas valt de set zo hard tegen, dat wanneer we spreken van teleurstelling we hiermee vooral het understatement hanteren. Of, zoals de in keurige blouse gestoken klootzak voor ons vol ongeloof zei: ‘Jezus, wat is dit kut’ (twintig keer). Zonde.

Sonny Rocket weet gelukkig wel hoe het in keurige blousjes gestoken mensen met gel in het haar moet pleasen. De daarvoor benodigde basisingrediënten zijn volop aanwezig: liedjes met een kop en staart, frontman met uitstraling en een positieve vibe zorgen ervoor dat een groot gedeelte van het inmiddels volgestroomde EKKO op weg naar huis ongetwijfeld ‘Beware of the Monster’ zal nafluiten. Met afstand de aaibaarste band van de avond.

Het multiculturele gezelschap Marock ’n Roll is de grootste band van de avond. Met negen man sterk zuigt de band het publiek mee in een euforische mix van muzikaliteit en overtuigingskracht. Sterkste, of in ieder geval het meest in het oog springende element: frontman Ilias, een rasperformer met een stem waarvan we eigenlijk alleen maar hopen dat we die ook eens in een ballad of anderszins rustig moment kunnen horen. De nummers kunnen, als we opbouwend kritisch mogen zijn, wel wat dynamiek gebruiken.

Desalniettemin: het enige moment waarop we niet met een brede, naar softdrugs hintende glimlach op ons gezicht staan is als opeens de middelvingers van wat bandleden uitnodigend de lucht in gaan. Kom op jongens, van een band met zoveel positive flow willen we dingen over vrede, liefde en respect voor de aarde horen. Voor wat echte verzengende negativiteit buurten we namelijk liever bij de boze mannetjes van This Routine is Hell.

Deze hardcoreband heeft als enige finalist al de nodige sporen in het buitenland verdient. Het publiek in EKKO lijkt van deze expansiedrift allerminst onder de indruk. Met een zekere afstandelijkheid neemt het de woede-erupties van This Routine is Hell voor kennisgeving aan. En dat terwijl toch duidelijk te zien is dat van alle bands This Routine is Hell nog wel het hardst haar best doet. Gepijnigd door misschien wel meer dan de worsteling van het aardse, routineuze bestaan, knallen deze mannen de finale dan ook naar een gruizig slotakkoord.
Een veelzijdige finale heeft als nadeel dat de bands onderling zo van elkaar verschillen dat het nog een verdomd lastige klus is ze met elkaar te vergelijken. Toch klinkt na de uitslag in de wandelgangen een bijna unaniem instemmend gemompel.

Binnenkort zullen we vast ergens een volledig optreden van Marock ‘n Roll bijwonen in de hoop daar de bevestiging te vinden van wat we bijna zeker weten: deze band barst van de potentie! Daarna trekken we ons terug om in alle stilte bij de brievenbus te wachten op hun eerste studiomateriaal. Naast 'Geen reclamedrukwerk' zullen we nog een sticker aanbrengen: 'Geen half werk a.u.b.'.

Gezien: Hymir, Let's Go to Berlin, Sheriff of Hong Kong, Sonny Rocket, Marock 'n Roll en This Routine is Hell
Waar: EKKO, 21 maart 2009