Op zaterdag 6 juni vond in Amersfoort het jaarlijkse festival Per Expressie plaats. Meer dan 200 jonge makers mochten hun kunsten vertonen. Behalve theater, fotografie en schilderkunst was er ook veel muziek. Daarvan maakte 3VOOR12/Utrecht een selectie.

De komende maanden vinden in veel parken, weilanden en marktpleinen in de regio festivals plaats. In de regel spelen er dan bandjes, soms bekend, soms onbekend. Wij van 3VOOR12/Utrecht zijn altijd op zoek naar festivals die iets anders proberen te doen. Per Expressie is zo’n festival. Stichting Per Expressie is al een aantal jaar bezig om jonge Amersfoorters een podium voor hun talent te bieden, onder andere door het organiseren van een jaarlijks festival. De editie van dit jaar was bovendien extra bijzonder: in het kader van het 750-jarig bestaan doet de Parade Amersfoort aan. Op 6 juni nam de kroew van Per Expressie het paradeterrein over. In een middag en een avond vonden er optredens plaats van meer dan 200 jonge makers uit de regio op zeven verschillende podia in de parade cafés en theaters. Behalve muziek in verschillende genres (hiphop, pop, jazz, dance en rock) was er ook theater, fotografie en schilderkunst en was er een workshop ‘How to Music’. Te veel om door één verslaggever bekeken te worden. 3VOOR12/Utrecht maakte een selectie.


Wat: Festival Per Expressie
Waar: Parade terrein, Amersfoort
Wanneer: zaterdag 6 juni 2009

Singer songwriter Marten de Paepe woont sinds een tijdje in Amersfoort en speelt dus een thuiswedstrijd. De lovende woorden van onze 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen collega’s zijn hem vooruit gesneld. Met hemzelf op gitaar en Chantal van der Leest op tweede stem speelt hij liedjes met Americana en folk invloeden. Grappig is het verhaal hoe hij een slecht optreden in een groentekas in Boskoop tot een liedje heeft weten te verwerken.

Onder de noemer ‘How to Music’ werden verschillende workshops gegeven afgewisseld met optredende bands. In de workshops konden de jonge makers meer te weten komen over hoe de muziekindustrie werkt. Onderwerpen waren onder andere ‘ondernemen in de muziekwereld’, netwerken en hiphop. Als eerste act stond Cult Presents op het podium. Wat het workshop element in hun optreden was werd niet duidelijk.

Cult Presents combineert een basis van rock, hiphop en funk met hier en daar wat reggae. Al met al niet bijster origineel maar een formule die het op festivals altijd goed doet, zeker wanneer het goed wordt uitgevoerd. Een beweeglijke zanger die het publiek bij het optreden betrekt helpt dan ook.

In het piepkleine café Ik (10 zit- en nog wat staanplaatsen) stond Bo Menning, zanger en songschrijver van Aestrid. In zijn ééntje bracht hij met elektrische gitaar en tape recorder gestripte versies van nummers van zijn band.

De duistere, gedragen nummers bleven ook in de meer ingetogen versies goed overeind. Wel miste af en toe de dynamiek die de optredens van Aestrid als band zo’n intense ervaring kunnen maken. Verrassend was de mooie cover van het nummer Falling uit de cult tv serie ‘Twin Peaks’.

Ook Marock 'n Roll was onderdeel van het ‘How to Music’ programma. Op het eerste gezicht zien ze er een beetje uit als een middelbare school band. Dat verandert wanneer de winnaars van de Clash ot the Titans 2009 gaan spelen. Met toetsen en tweede gitaar creëren ze een dampende mix van rock en funk (net als Cult Presents) die de zaal meteen in beweging brengt. De subtiele Noord Afrikaanse invloeden en de toevoeging van een zangeres geven de band net iets extra’s.

Zanger Ilias geeft in een half uur alles wat hij heeft. Door het geweld vallen de monitoren bijna van het geïmproviseerde podium. Marock 'n Roll heeft net de opnames afgerond voor het debuut album dat aan het einde van dit jaar of begin volgend jaar moet verschijnen. Het wordt spannend om te zien of het is gelukt om het uitbundige live geluid ook digitaal vast te leggen.

Het jonge Metro Mortale zou je kunnen zien als Let’s go to Berlin (Clash finalist in 2009) met bas en toetsen, beiden bespeeld door Jelte Tuinstra. De toevoeging van die twee instrumenten, de ietwat springerige popliedjes en het enthousiasme van de jongens zijn veelbelovend. Of zoals één van de bezoekers opmerkte: “ze spelen wel goed!”. Bij muzikanten die in tig verschillende projecten zitten blijft het echter wel altijd de vraag hoe lang ze dit ene project nog interessant vinden.

Tegen het einde van de set kreeg Metro Mortale last van technische problemen die echter creatief werden opgevangen. Het mooie, laatste nummer, ‘Lucy Dreams Lucid Dreams’ (mooie titel ook!) werd volledig zonder PA uitgevoerd. Met alleen de gitaar via de amplifier en de onversterkte zang van alle bandleden kwam een bijzonder einde aan een sprankelend optreden.

Drie jaar geleden was Aestrid één van de meest veelbelovende bands uit de regio. Sinds een paar maanden treden ze in beperkte mate weer op. Ze staan bekend om hun duistere, uitgesponnen nummers en optredens die je, als ze in vorm zijn, helemaal opzuigen. Dat de omschrijving ‘pop’ op de festivalposter was doorgekrast en vervangen door ‘muziek’ was een subtiel maar sprekend detail.

In het half uur dat Aestrid had werden 5 songs van het inmiddels bijna 4 jaar oude debuutalbum ‘In d’esprit Pornographique’ gespeeld. Ondanks technische aanloopproblemen (die ook wel een beetje bij een festival horen) lukte het de band om een harde, dynamische set te spelen die gaandeweg steeds intenser werd.