Zoals het indiehartje in Tivoli klopt, klopt het nergens. Op deze tweede avond van het Klub Radar festival is het aan de westkust van de Verenigde Staten om te verrassen en te plezieren met Deerhoof, maar eerst met What’s Up.

Laten we het vooral niet hebben over de bandnaam  van opener What's Up, want dit trio uit Portland, Oregon, is verre van de feesten- en partijenband die de naam doet vermoeden. Met toetsen, gitaar, bas en drums maken zij een eclectische mix van ritmes, maatsoorten, loopjes en melodieën. What’s Up maakt het soort muziek waar indieminnend Amerika warm voor loopt; eclectische rock met veel ruimte voor het experiment. Denk aan Battles of Dirty Projectors, maar dan zonder de vocalen.

Stuwende ritmes duwen krakerige synthesizers, stugge gitaren en soepele baslijnen naar een hoger plan. Zo ontstaat een collage aan geluiden en melodieën waarvan er veel blijven hangen en die je bijna hypnotiseren. De drummer speelt veelal met een hand terwijl hij met de andere de toetsen beroert. Hij speelt strak en soepel zodat de volgepakte songs meer zijn dan een chaotische verzameling loopjes en riedeltjes.

Anders dan de energieke muziek die ze spelen, schort het bij de muzikanten zelf schijnbaar aan enthousiasme. Ja, introversie hoort in zekere zin bij het shoegaze imago van sommige muzieknerds. Maar de lange stiltes tussen de nummers en het gerotzooi met apparatuur onder het spaarzaam geneuzel van de toetsenist/gitarist mogen toch wel overgeslagen worden. En hoewel What’s Up veertig minuten blijft boeien, blijkt na een aantal nummers het palet van geluiden niet zo uitgebreid als bij eerdergenoemde genregenoten.  Of om nog maar een bron van inspiratie te noemen: Frank Zappa. De koning van het experiment die gitaarsolo’s voorstelde als opgebouwd uit geometrische vormen. Dat is wat we horen willen: meer driehoekjes en vierkantjes.

Gelukkig gaat het de veteranen van Deerhoof vanavond beter af . Dat mag je natuurlijk verwachten van een band met zo’n tien albums op haar naam. De band uit San Fransisco is al bezig sinds 1997 en is inmiddels al veel lof en slechts weinig hoon toegekomen. De Helling stroomt niet helemaal vol, maar aan de toewijding van het publiek valt niet te twijfelen: vanaf het moment dat de band opkomt is het een en al glimlach, want Deerhoof weet wat entertainen is.

De zangkwaliteit van zangeres Satomi Matsuzaki zal niet iedereen bevallen. Yoko Ono-referenties liggen op de loer. Veel diepgang zit er naar Westerse maatstaven niet in haar Japans-Engelse teksten. Maar bedenk dan dat de vocalen slechts van toegevoegde waarde zijn op de dynamische decor van geluid en ritme. Scherende gitaren en dadaïstische zang wisselt de band net zo makkelijk af met indierock van het meer toegankelijker soort.

Matsuzaki en gitaristen John Dieterich en Ed Rodriguez voeren tussendoor kleine speelse toneelstukjes op, ze sluipen achter elkaar aan op het podium of ze gaan gewoon op in het speelplezier. Om het af te maken pakt Matsuzaki er nog een basketbal met groen neonlicht erbij. Natuurlijk heel toepasselijk voor het nummer ‘Basket Ball, Get Your Groove Back’. Gedecideerd steekt ze het ding van links naar rechts in de lucht, als een cheerleader van Mars.

Waar de presentatie van What’s Up nog te wensen overlaat, boekt drummer Greg Saunier succes met zijn houterige woordvoering. Een paar haast onverstaanbare woordjes Nederlands, hoewel cliché, werken altijd op de lachspieren. De Canned Heat cover tijdens de toegift met Matsuzaki op drums en Saunier met gepast nasaal stemgeluid als zanger kan rekenen op een warm welkom. Wanneer Matsuzaki het publiek in springt en begint te dansen is het feest compleet.

Gezien: Klub Radar met Deerhoof en What’s Up, zondag 19 juli @ Tivoli de Helling