Eén ding was zeker bij het optreden van Newworldson zaterdag in Tivoli: stilstaan is geen optie. De dynamiek van de muziek werkte aanstekelijk. Bovendien leek iedereen verrast door de variatie in de nummers van Newworldson. Het was een verscheidenheid die soms verwarrend en irritant was, omdat ze wel heel vergezocht leek. Maar tegelijkertijd was het ook een opluchting: godzijdank roest niet iedereen vast in gewoontes.  

Niet verwonderlijk is dan ook de quote van zanger Joel Parisienne in de biografie van Newworldson:"if you trace back the roots of 'roots' music, of 'soul' music, of 'folk' music, it's about folks; it's social music (…) Our ministry is about uplifting people." Goed nieuws, Newworldson. In Tivoli werd dit duidelijk.  

Bij het bestempelen van de muziek zal menigeen vastlopen. Wat is dit? Canadese reggae, ska, funk, soul, rock? Om toch maar een sfeertekening te maken: Newworldson maakt het soort muziek dat je ’s zomers hoort op het terras van een foute strandtent met plastic stoeltjes en coca cola tissueholders. Of op een festival, in de zon, met voor de liefhebber een jointje erbij.  

De drummer kan alles: hard, zacht, snel, langzaam, van chachacha naar reggae, und so weiter. En de bassist laat het niet bij een schema van vier bastonen per nummer. Deze band is dus relatief gezien best muzikaal. Maar perfect is de muziek nog niet.  

Instrumentaal is de muziek indrukwekkend. Het is melodisch, gevarieerd, dynamisch. Maar soms wordt het wat verwarrend en is de muziek niet uitgebalanceerd genoeg. Dit laatste schijnt vooral door wanneer er blues- en rockelementen inkomen. Soms heb ik het idee dat Newworldson dacht: ‘cool, laten we dit er nog bij gooien, gewoon omdat het kan.’ Zonder te luisteren of dit nog wel mooi klinkt. Uitbalanceren is een kunst.  

Schrap dus de vergezochte harde invloeden, maak de muziek wat subtieler en ruil de zanger in voor de zanger van Beef, of voor Shaggy, zo iemand. Waarom dat laatste? Omdat zanger Joel Parisienne naar mijn mening niet past bij het totaalplaatje. Ik was er zo van overtuigd dat ik de nacht na het concert in Tivoli droomde dat de band ruzie had met zijn zanger. 

Het is niet te ontkennen dat Joel Parisienne een mooie stem heeft. Hij kan heel laag, hoog, hij is alles behalve vals. Maar de muziek vraagt om iets eigeners, iets minder gepolijst, bovendien om een vocalist die wat minder ‘doet’ en wat meer ‘is.’ 

Parisienne droeg de gehele show een pak, stropdas, hoedje en zonnebril. Hij danste als Michael Jackson en keek alsof hij continu poseerde voor een cosmopolitan mannenkalender. Dit kan hij natuurlijk ook onopzettelijk gedaan hebben, maar dat leek niet het geval. Tot in zijn nekspieren was Parisienne gespannen. Dat laatste beïnvloedde ook zijn stem. Jammer.  

Wel mooi waren de skills van de zanger op het keyboard-orgeltje en zijn korte beatboxsessie op het eind. Net als de drumsolo van Mark Rogers, waarmee de drummer letterlijk de show stal. Deze man was ongetwijfeld het talent van de avond. Hij mixte allerlei ritmes door elkaar en sloeg onverwachts met zijn stokjes op zijn cymbals, het hoofd van de zanger, de microfoonstandaard en de gitaar van Josh Toal. 

Gitarist Josh Toal wist ons trouwens ook nog te verrassen toen hij in één nummer de main vocals deed. Wat een stem! Dat paste veel beter bij de muziek. Om zijn (weliswaar technisch niet perfecte, maar toch mooie) zang te vergelijken met die van de oorspronkelijke zanger, check YouTube.

Lekker nummer is dat trouwens. Dat soort muziek zou ik wel meer van Newworldson willen horen, want daar zijn ze goed in. Het is subtieler, mooier en minder irritant dan sommige nummers die de band speelt. Als ze verder die weg in slaan, zou het niet erg zijn om ze in de zomer terug te zien op een zonovergoten festival.  


Gezien: Newworldson
Waar: Tivoli, 24 januari 2009