In de huidige versnipperde mediacultuur komt het niet vaak meer voor dat alle schijnwerpers tegelijk op één persoon gericht staan. Laat staan een debuterende trompettist van 22. Colin Benders, alias Kyteman moet een vreemde dag gehad hebben, vrijdag. Hij begon ’s ochtends vroeg bij Giel Beelen, reisde via KX Radio en Kink FM naar De Wereld Draait Door, om de dag af te sluiten met een uur lang 3VOOR12. En bij thuiskomst lag daar ook nog de cultuurbijlage van de NRC, met een twee pagina’s groot artikel over de nieuwe aanvoerder van de Utrechtse hiphop en bleek hij als klap op de vuurpijl op nummer 1 te staan in iTunes.
Slim marketingwerk, zeker. Maar ook een van de talenten van Kyteman. Als Colin Benders op het podium staat, zie je hem. Dat klinkt logisch, maar dat is het niet. Meestal staan blazers bij bandjes bescheiden op de achtergrond. Colin Benders haalde de eindstreep van zijn opleiding niet, maar trekt de schijnwerpers als vanzelf naar zich toe. Dat deed hij bij Voicst, Relax en C-Mon & Kypski, dat doet hij helemaal nu hij op eigen titel opereert.
Kytemans debuutalbum The Hermit Sessions heeft ook aanwijsbare kwaliteiten. De veertien liedjes die hij in drie jaar tijd in elkaar knutselde, zijn gelaagd, zitten vol goede ideetjes en hebben een frisse energie. Je hoort hiphop, jazz, soul, met open blik gecombineerd. Sommige tracks zijn eendimensionaal vrolijk, zoals het ondeugende She Blew Like Trumpets en het lollige intro en outro. Maar er zijn ook slimme producties, zoals het wonderlijke Blow The Whistle On Them (met een uitstekende Blaxtar in het Engels), dat volledig bestaat uit stemsamples.
Boeiender nog zijn de donkere producties, die de minder optimistische kant weerspiegelen van kluizenaar Benders. Op City’s Burning hoor je de wind door de lege straten blazen. BangBang krijgt met Stand For Something een broeierige minimale beat waar Kubus jaloers op mag zijn. Pitchblack Darkness is een beklemmende track met een glansrol voor de donkerbruine stem van grote vriend Paradox. Het is misschien wel de beste track van het album, omdat hij er rücksichtslos de diepte in durft te gaan. Zijn eigen trompet zet Kyteman niet in voor overdreven getoeter. In veel donkere songs is het juist een warm detail.
Toch is The Hermit Sessions op zichzelf nog geen onbetwist meesterwerk. Zo’n liedje als No More Singing The Blues heeft een te hoog circusgehalte. U-Town University is energiek, maar niet heel vernuftig. Maar zo zeldzaam openhartig als Kyteman is in zijn interviews, zo direct is hij ook in zijn muziek, en dat is zijn meerwaarde. Het instrumentale Sorry is op zichzelf geen bijzonder gearrangeerd werkje, maar het is een zeldzaam ontroerende tranentrekker. Heel The Hermit Sessions komt recht uit het hart. Juist dat maakt dat de schijnwerpers de komende jaren nog veel vaker op Colin Benders gericht zullen zijn.
The Hermit Sessions van Kyteman verschijnt op Kyteopia/Rough Trade. Het optreden van Kyteman’s Hiphoporkest in Desmet is binnenkort te zien op 3VOOR12.TV. Het album staat tijdelijk op de Luisterpaal. Lees en beluister ook het interview met Kyteman.
Slim marketingwerk, zeker. Maar ook een van de talenten van Kyteman. Als Colin Benders op het podium staat, zie je hem. Dat klinkt logisch, maar dat is het niet. Meestal staan blazers bij bandjes bescheiden op de achtergrond. Colin Benders haalde de eindstreep van zijn opleiding niet, maar trekt de schijnwerpers als vanzelf naar zich toe. Dat deed hij bij Voicst, Relax en C-Mon & Kypski, dat doet hij helemaal nu hij op eigen titel opereert.
Kytemans debuutalbum The Hermit Sessions heeft ook aanwijsbare kwaliteiten. De veertien liedjes die hij in drie jaar tijd in elkaar knutselde, zijn gelaagd, zitten vol goede ideetjes en hebben een frisse energie. Je hoort hiphop, jazz, soul, met open blik gecombineerd. Sommige tracks zijn eendimensionaal vrolijk, zoals het ondeugende She Blew Like Trumpets en het lollige intro en outro. Maar er zijn ook slimme producties, zoals het wonderlijke Blow The Whistle On Them (met een uitstekende Blaxtar in het Engels), dat volledig bestaat uit stemsamples.
Boeiender nog zijn de donkere producties, die de minder optimistische kant weerspiegelen van kluizenaar Benders. Op City’s Burning hoor je de wind door de lege straten blazen. BangBang krijgt met Stand For Something een broeierige minimale beat waar Kubus jaloers op mag zijn. Pitchblack Darkness is een beklemmende track met een glansrol voor de donkerbruine stem van grote vriend Paradox. Het is misschien wel de beste track van het album, omdat hij er rücksichtslos de diepte in durft te gaan. Zijn eigen trompet zet Kyteman niet in voor overdreven getoeter. In veel donkere songs is het juist een warm detail.
Toch is The Hermit Sessions op zichzelf nog geen onbetwist meesterwerk. Zo’n liedje als No More Singing The Blues heeft een te hoog circusgehalte. U-Town University is energiek, maar niet heel vernuftig. Maar zo zeldzaam openhartig als Kyteman is in zijn interviews, zo direct is hij ook in zijn muziek, en dat is zijn meerwaarde. Het instrumentale Sorry is op zichzelf geen bijzonder gearrangeerd werkje, maar het is een zeldzaam ontroerende tranentrekker. Heel The Hermit Sessions komt recht uit het hart. Juist dat maakt dat de schijnwerpers de komende jaren nog veel vaker op Colin Benders gericht zullen zijn.
The Hermit Sessions van Kyteman verschijnt op Kyteopia/Rough Trade. Het optreden van Kyteman’s Hiphoporkest in Desmet is binnenkort te zien op 3VOOR12.TV. Het album staat tijdelijk op de Luisterpaal. Lees en beluister ook het interview met Kyteman.