Ook dit jaar is de zondagmiddag in EKKO erg divers en verrassend. En ook dit keer is de kwaliteit van het programma soms twijfelachtig te noemen. Sommige acts zijn namelijk zo misplaatst, dat men zich oprecht afvraagt hoe zij in godsnaam op de SD-affiche zijn beland.
De Duitse band Atomic Neon is er een uit deze categorie. De waverock die zij pretenderen te maken ontbeert elke spanning en klinkt eerder als een vierderangs-Cure. Dit beeld wordt nog versterkt door het gejammer van zanger Rio Black die het voor elkaar krijgt om nog valser te klinken dan zijn grote voorbeeld Robert Smith. Dat hij eruit ziet als een op leeftijd zijnde Scorpions-fan doet de zaak ook geen goed. De overige bandleden hebben een hoog lulletje rozenwater-gehalte en je verwacht ze eerder op het schoolfeest van jouw zusje dan op een festival als Summer Darkness. Er moet in Nederland vast wel een betere band in dit genre te vinden zijn en het is dan ook te hopen dat de SD-programmering voortaan eerst even in eigen land kijkt voordat zij een amateuristische act uit het buitenland boekt.
Uit Frankrijk komt vervolgens een act met de veelbelovende naam Katzenjammer Kabarett. Visioenen van de Dresden Dolls borrelen spontaan op en het publiek hoopt natuurlijk de gedoodverfde troonopvolger van dit duo te mogen aanschouwen. Dat valt behoorlijk tegen, want afgezien van de kleding (Parijs, begin 20e eeuw) valt er weinig te zien en vooral weinig te lachen. Alleen zangeres Mary Komplikated weet onbedoeld de lachers op haar hand te krijgen met haar nerveuze gekwebbel tussen de nummers door. Zodra haar bandleden een nieuw nummer inzetten transformeert zij in een exacte kopie van haar grote voorbeeld Siouxie Sioux. Leuk om te zien, maar allesbehalve origineel.
De overige bandleden produceren een zompig soort electro-rock, waarbij opvalt dat de elektrische gitaar wel heel erg zacht afgesteld staat. Daardoor mist het optreden de nodige power en wordt al snel duidelijk dat de composities maar bar weinig om het lijf hebben. Uiteindelijk blijkt het meest memorabele aan dit optreden de toetsenist te zijn die, naast het indrukken van een aantal knoppen, vooral bezig is met zijn haar, zijn waaier en het wegklokken van zoveel mogelijk blikjes bier.
Al met al dreigt het een moeizame middag te worden, maar redding is nabij als Other Day het podium beklimt. Aan deze Duitse band kan je zien dat zij al een aantal jaren meedraait, want alles klopt tot in detail. De aankleding van de bandleden is prachtig, de decorstukken zijn subtiel maar buitengewoon effectief, het geluid is perfect en de songs zijn zonder uitzondering sterk.
Frontman Sad is de absolute blikvanger met zijn latex catsuit waarmee hij verdacht veel op Edward Scissorhands lijkt. Met zijn ingetogen podium-presentatie en flexibele stem weet hij ieder nummer van de juiste, immer droefgeestige sfeer te voorzien. Daarnaast voegen celliste Niha-Céta en sound-engineer Meech precies de juiste accenten toe aan zijn stem om de lang uitgesponnen nummers van een perfecte spanningsboog te voorzien.
Other Day weet op het podium als geen ander de weemoedige sfeer van het nummer “Vienna” (de grootste hit van Ultravox) op te roepen en verdient het dan ook om volgend jaar terug te mogen keren in de Domstad.
Jammer genoeg beginnen een stukje verderop rond deze tijd Korpiklaani en XPQ-21 aan hun optredens en stroomt EKKO langzaam maar zeker leeg. Eeuwig zonde, want ook de afsluitende act is er een om door een ringetje te halen.
Bacio Di Tosca is het solo-project van de voormalige zangeres van Charitona, Dörthe Flemming. Dit Gothic-zusje van Bianca Castafiore zingt met haar bereik van minimaal vier octaven moeiteloos de barsten in je bril en laat “heavenly voices” als onze eigen Sharon Van Andel (Within Temptation) en Simone Simons (Epica) haast achteloos haar hielen zien. Haar liederen zitten vol Weltschmerz en het programmaboekje vermeldt dan ook terecht dat zij de enige echte “Voice Of Sadness” is.
De door haar voorgedragen gedichten van o.a. Heinrich Heine en Eduard Mörike worden vanaf harddisk van een passende neo-klassieke omlijsting voorzien, waarbij de invloed van soundtrack-componisten als Hans Zimmer en Maurice Jarre duidelijk terug te horen is. Het schaarse overgebleven publiek vind het allemaal prachtig en wordt door de schattig verlegen Dörthe beloond met een prachtige toegift. Met een stuk uit de opera Samson & Delilah weet zij zelfs bij ondergetekende (die toch behoorlijk anti-opera is) het nodige kippenvel te bezorgen en is daarmee de perfecte afsluiter van een uiteindelijk toch nog geslaagde dag.
Bacio Di Tosca mag wat ons betreft volgende jaar weer terug komen en hopelijk weet de SD-organisatie dan een fraaie locatie te regelen, waar haar talenten volledig tot zijn recht komen. We zullen het zien in 2010.