Over het algemeen heeft de 3VOOR12 weekagenda een hoog ‘Utrecht’ gehalte. Verrassend was het dan ook om deze week een optreden in het Beauforthuis in Austerlitz te zien. In dit voormalige kerkje vinden verschillende kunstuitingen plaats. Meestal vallen die niet in de categorie die door 3VOOR12/Utrecht wordt gecoverd maar dat betekent niet dat we deze mooie setting helemaal links moeten laten liggen. In het verleden hebben Utrechtse acts als C-Mon & Kypksi en Spinvis hier al gestaan en ook Bettie Serveert en The Long Winters hebben in de bossen van Austerlitz gespeeld.
Alleen de tocht ernaartoe maakt het al bijzonder. Op zoek naar een kerkje in de bossen en daar aangekomen over het krakende grind naar de ingang lopen is toch iets anders dan op je fiets de Amsterdamsestraatweg af te rijden richting dB’s, om maar wat te noemen. In de zaal staan tafeltjes en stoelen opgesteld, duidelijk is dat we hier zijn voor een luisterconcert. Helaas is de zaal maar matig gevuld.
Voorprogramma, als je daar bij deze line-up van mag spreken, is Harold K. Zijn set bestaat, op ‘Feest’ en ‘Mengsmering’ na, volledig uit nummers die niet op zijn debuut ‘Mengsmering’ staan. Terwijl de nummers van die plaat muzikaal nog sterk geworteld zijn in het Americana idioom hebben de nieuwe nummers een geraffineerder en gevarieerder geluid. De bijdragen van Mathijn den Duijf op elektrische gitaar en toetsen en de samenwerking met Most Unpleasant Men zijn duidelijk merkbaar. In een van de nummers bespeelt K de elektrische gitaar en wordt zelfs een beat gebruikt.
Tekstueel lijkt het thema verschoven van ‘vertrekken en verlaten’ naar ‘relaties’. Gebleven is de nostalgische inslag die eerder tot een glimlach leidt dan tot sombere overdenkingen. Gedurende het optreden ontstaat steeds meer het gevoel dat de nieuwe nummers veel meer een coproductie van het duo zijn. Hier is geen meer sprake van een singer songwriter met zijn begeleider(s). Aan het einde van de set is het mooi om de opluchting maar vooral trots bij beiden te zien. En die nieuwe cd? Die komt er om in de woorden van K te spreken “ooit”. Daar houden we ons dan maar aan vast.
Als Most Unpleasant Men begint te spelen is de lucht, die door kerkramen te zien is, inmiddels veranderd van lichtgrijs in donkerblauw. Natuurlijk wordt de net uitgebrachte single ‘Princess’ gespeeld. Dat de goed spelende band zich in een creatieve periode bevindt en niet te veel naar achteren kijkt blijkt uit het feit dat nieuwe, meer uptempo en swingende nummers worden gespeeld die op een volgend album moeten komen (‘Paul Simon’, ‘George Clooney’, ‘Worry’). En dat terwijl het veelgeprezen ‘Nothing Moves Slower’ nog maar net uit is.
Hoewel ik op voorhand had gedacht dat de locatie perfect was voor de subtiele en eigenzinnige muziek van Most Unpleasant Men, werkt het vooral in het middenstuk niet helemaal goed. Deels heeft dat te maken met de weinige maar wel enthousiaste bezoekers. Toch bekruipt me het gevoel dat het optreden, hoe gek het ook klinkt, in de spanning van een zaal als EKKO beter tot zijn recht zou komen. Als de band aan het einde van het optreden ‘Sorry’ inzet is die spanning merkbaar terug en voor de toegift wil het publiek ook weer een snel nummer hebben. Die werken blijkbaar het beste. Na afloop is door de ramen alleen nog maar twee tinten zwart te zien: het donkere van de bomen en het iets lichtere van de lucht. Passend bij een stemmige avond met hier en daar een dubbel gevoel.
Gezien: Harold K en Most Unpleasant Men
Beauforthuis Austerlitz, woensdag 22 april 2009