Een laatste nummer mocht Ram, de support act van DeWolff, niet meer spelen. En dat terwijl Ram dat nummer nog wel wilde opdragen aan DeWolff. Het hoefde ook niet per se. Afgaande op de reacties uit het publiek overtuigde het afro-kapsel van de leadzanger en de biceps van de gitarist méér dan de matige zang en niet al te lang beklijvende muziek. Muziek die omschreven kan worden als degelijke rock, met hier en daar een knipoog naar de jaren zestig en zeventig. Niet slecht, maar ook zeker niet overweldigend, want nog weinig herkenbaar.
Headliner DeWolff is -in zijn eveneens jonge bestaan- dan toch veel meer een eenheid. Niet alleen wat betreft kleding en haardracht (hoe bedacht ook), maar vooral wat betreft de muziek. Muziek die vanaf moment één niets aan duidelijkheid te wensen overlaat, namelijk onversneden en onvervalst. Kein gelul! De band uit Geleen knalt er meteen in met 'Gold and Seaweed', het nummer met het aanstekelijke orgeldeuntje. Een nummer dat je niet snel vergeet, eenmaal gehoord. Het Tivoli de Helling publiek luistert aandachtig en is onder de indruk van de jonge band, die met veel bravoure de rest van de set op het publiek afvuurt.
Alsof de band door de duvel op de hielen wordt gezeten, zo speelt het. De motoriek van de drummer is een kruising tussen die van de relaxte Ringo Star en de losgeslagen Animal uit de Muppet Show. De gitarist schudt de haren op zijn hoofd - opgezweept door de muziek- in en uit model en de vingers van de organist lijken vastgelijmd aan de toetsen van zijn massale Hammond-orgel, terwijl de rest van zijn lichaam tekeer gaat als een wildeman.
In de zee van bruut geweld is 'Medicine' een van de weinige rustige intermezzo's en deze doet in de verte denken aan Jimi Hendrix' 'Little Wing'. Zonder dat dit hinderlijk is, want het nummer heeft voldoende eigenheid om verder niet aan deze grootheid te hoeven denken. De schoonheid van de rustige nummers van DeWolff is trouwens sowieso opmerkelijk: ze dwingen je tot luisteren en doen je beseffen dat de band uit het verre Limburg zowel hard als ingetogen beheerst.
Als DeWolff halverwege de set met 'Wicked Moon' weer een hard nummer heeft gespeeld, vindt zanger/gitarist Pablo het tijd voor de vraag of het publiek het wel leuk vindt. Ja, het publiek vindt het leuk. "En vinden jullie het vet?" Op deze vraag reageert het publiek iets lauwer. Vet is voor Utrecht misschien een te hip, geforceerd woord. Maar dat geeft niet, het zij de zanger vergeven. Niet veel later is het tijd voor een cover, de enige die avond: 'Five to One' van The Doors, geheel in DeWolff-stijl. Het is één na laatste nummer voordat de toegift begint.
Als de jongens -in een oorverdovende feedback van gitaar- en orgel- van het podium lopen, klinkt wel degelijk een roep om hun terugkomst. Tevreden nemen Pablo, organist Robin en drummer Luca (broertje van de zanger) alras hun plekken op het podium weer in en gaan nog zeker een half uur door met een flinke dosis stevige sixties bluesrock.
In dit tijdsbestek lijken ze doorslaggevend voor wat betreft de waardering van het publiek. Het lijkt nu definitief over de streep te zijn getrokken en de handen gaan dan ook veel harder op elkaar dan vóór de pauze. De jongens eindigen met 'The Thrills That Come Along', een nummer dat het slotakkoord maar uit blíjft stellen. Tot groot genoegen van het publiek, dat na het slotakoord opgetogen terugkijkt op een enerverende, bijna ouderwetse avond die bol stond van goeie ouwe 'gitaarherrie'.
DeWolff & Ram
Gezien: Tivoli de Helling, zaterdag 25 april 2009