De matinee is een culturele voorstelling die bij voorkeur in de namiddag wordt gehouden. In de bioscoopwereld is dit al jarenlang een bekend fenomeen, maar het heeft nu ook zijn intrede in de popmuziek gemaakt. In dB’s treden op zondagmiddag met de regelmaat van de klok interessante bands in een intieme setting op. Kenmerken van deze matinee zijn de vriendelijke toegangsprijs, de relaxte sfeer en (omdat de hoofdact meestal rond etenstijd gaat spelen) een lekkere kop soep voor de bezoekers. Afgelopen zondag was het weer zover en wederom liet programmeur Jeroen Boekhorst zien dat hij een neusje heeft voor het boeken van bijzondere acts. Op het programma stonden namelijk twee Canadese bands die een week daarvoor bij Popkomm in Berlijn voor de nodige opwinding hadden gezorgd. Zowel The Burning Hell als de United Steelworkers Of Montreal lieten in de Duitse hoofdstad zien dat ook op het platteland van Ontario en in de riolen van Montreal geweldige underground-muziek wordt gemaakt. The Burning Hell is een vijfmans-formatie uit Peterborough, Ontario. Ze combineren absurdistische teksten met een vrolijk rammelende mix van pop, country & vaudeville. Denk aan Cake die een jamsessie doet met de Dead Brothers. Frontman Mathias Kom is de onbetwiste spil van dit droogkomische gezelschap. Hij is een olijke baardmans die met een fraaie donkere stem zingt over dinosaurussen, zijn nogal moeizame geboorte en zijn favoriete onderwerp: necrofilie. Deze verbale onzin wordt begeleid door een keur aan instrumenten zoals ukelele, accordeon en speelgoedxylofoon. De bandleden hebben zichtbaar veel plezier op het podium en dat enthousiasme slaat ook over op het prettig verraste publiek. Qua absurdisme en genialiteit overtreft dit optreden dan ook met speels gemak de show die collega malloot Adam Green afgelopen zomer op De Beschaving gaf. Van deze band gaan wij beslist nog het een en ander horen, zoals Mathias zelf al zegt : “I knew I wanted more, when the placenta hit the floor”. Daarna is het de beurt aan een lokale verassing. Tududuh komt uit Utrecht en is een eenmans-project van Ronald Straetemans (ex-Glenister). Slechts gewapend met zijn gitaar betreedt hij het podium om zijn liedjes voor het voetlicht te brengen. Nadat deze gitaar hevig begint te knetteren tijdens een “fucking gevoelig liedje”, dreigt het optreden op een debacle uit te lopen. Gelukkig schiet Michel Flamman (Solo) te hulp en kan Ronald na een kleine pauze zijn optreden vervolgen. Bij de eerste nummers krijg je het gevoel dat je naar de zoveelste 13-in-een-dozijn singer-songwriter staat te kijken, maar met “The Rebound Guy” blijkt hij ineens een prima popsong uit zijn gitaar te kunnen toveren. Je denkt meteen: “Goh, dat liedje zou best wel eens een hit kunnen worden” en prompt worden er CD’s uitgedeeld met daarop de drie nummers van zijn Myspace-pagina plus een hidden track, geproduceerd door Durk Attaturk. Deze nummers (met gastmuzikanten) zijn beslist de moeite waard en Ronald moet dan ook maar gauw een nieuw bandje om zich heen verzamelen en rap de studio induiken. Na de soep is het dan tijd voor een onvervalst Canadees toetje. De United Steelworkers Of Montreal zijn zes man sterk en trakteren de goedgevulde achterzaal van dB’s op een energieke show. Hun “Citygrass” is een kolkende mix van country, speedfolk en bluegrass die klinkt alsof de Hackensaw Boys door een hondsdolle vleermuis zijn gebeten. Drijvende kracht achter dit gezelschap is de imposante Gern F. Deze holle bolle Gijs ragt zijn gitaar zowat aan flarden en spuugt zijn teksten in de microfoon alsof de duivel hem op de hielen zit. Door de overdaad aan gitaren (drie stuks plus mandoline en staande bas) en het moordende tempo klinkt het geheel af en toe als een vormeloze brij, maar de tomeloze energie van de band maakt een hoop goed. En tijdens de ballads hoor je pas hoe goed de band eigenlijk is en hoe mooi de afwisselend door Gern en zangeres Felicity gezongen nummers zijn. Het publiek in dB’s vind het allemaal prachtig en sluit deze goudeerlijke working-class-heroes dan ook liefdevol in de armen. Als op het einde dan ook nog The Burning Hell het podium beklimt om een nummertje met de Steelworkers mee te spelen, is de overwinning voor Canada helemaal compleet. Het moge duidelijk zijn, ook deze matinee is weer een groot succes. En het wordt helemaal leuk als Arnold Lasseur van de Bluegrass Boogiemen plots zijn mandoline pakt en met de leden van USWM en The Burning Hell nog een spontane afterparty begint. Daarbij grijpen vooral de jonkies de kans om te laten zien dat er een nieuwe generatie is opgestaan, die de traditionele Noord-Amerikaanse muziek van een broodnodige bloedtransfusie wil voorzien. Gern ziet het vanuit de zaal allemaal goedkeurend aan en weet het zeker : deze muziek gaat nooit verloren. Gezien: The Burning Hell, United Steelworkers Of Montreal en Tududuh Waar: dB's Wanneer: 19 oktober