Het persbericht van SJU claimt dat de muziek van Jacob Fred Jazz Odyssey (JFJO) meestal verder van jazz af staat dan de naam doet vermoeden. De luisteraar kan rekenen op postrockinvloeden, ‘songachtige composities’, soundscapes en verrassende covers. Dat belooft wat! Zelf geen enorme jazzfanaat, voel ik me geroepen om nader kennis te maken met wat dit genre te bieden heeft. Op naar de SJU dus. Bij binnenkomst denk ik even me in de avond vergist te hebben. Vijf minuten voor aanvang van het concert is de SJU nagenoeg uitgestorven. Voor het podium staan blauwe stoeltjes opgesteld in keurige rijen. De bezette stoelen zijn, als ik ga zitten, precies op twee handen te tellen. Als JFJO een kwartier later dan gepland het podium beklimt, is het niet veel drukker. JFJO bestaat uit pianist Brian, bassist Reed en drummer Josh. Drie muzikaal begaafde jongens, zonder twijfel. Brian pingelt er zo virtuoos op los dat zijn bril ervan afzakt. Josh slaat zich gecontroleerd door de onvoorspelbare drumsalvo’s heen. Reed staat tussen de twee in en tokkelt rustig op zijn elektrische gitaar. Ze zijn goed in wat ze doen. Geen gekke uitstapjes naar andere genres; geen nooit eerder gehoorde geluidexperimenten. JFJO speelt jazz. Smaken verschillen en van jazz moet je houden. Dat blijkt deze avond eens temeer. Om indutten te voorkomen, kijk ik om me heen om te zien hoe de rest van het publiek op de muziek reageert. Ik zie welgeteld twee hoofden bewegen. De overige luisteraars zitten er onbewogen bij. Het lijkt wel alsof we naar een toneelvoorstelling kijken. Als we nou stonden, zouden we tenminste nog quasi-intellectueel met elkaar staan neuzelen. Over jazz. En kunst. En blaasorgeltjes. Want die haalt Brian net tevoorschijn. Grappig instrument. Geritsel doet me opzij kijken. Een oud vrouwtje, dat in haar eentje in het publiek zit, heeft een pak chocoladekoekjes tevoorschijn getoverd. In alle rust haalt ze een koekje uit het vershoudplastic. Het zijn nep-scholiertjes van de AH. De vrouw eet haar koekje terwijl drummer Josh een drum ’n bass-achtig ritme inzet. Best verrassend, die beat. Maar het nummer onderscheidt zich net te weinig van de rest van JFJO’s repertoire om echt indruk te maken. Na een uurtje spelen last JFJO een pauze in. Terwijl de aanwezigen een drankje halen bij de bar, vraag ik me af of zo’n voorstelling niet geschikter is voor op de zondagmiddag. Een zaterdagavond mag namelijk best wat bruisender. Na een half uur pauze nemen de muzikanten hun plaatsen op het podium weer in. Inmiddels heb ik schoon genoeg van het stilzitten. Terwijl het trio verder speelt, sluip ik er tussenuit. Sorry jongens. Spelen kunnen jullie, maar na twee uur braaf jazz luisteren, is het voor mij wel even welletjes. Gezien: Jacob Fred Jazz Odyssey Waar: SJU, zaterdag 18 oktober 2008