Na vier jaar 'Borra Plugt Uit' op woensdagavond, vond de organisatie het tijd voor uitbreiding. "Volgend jaar gaan we de straat op", hoopt programmeur Dick Rietkerk. Maar dit weekend blijven we lekker binnensdeurs, met de regen tegen de ruit. Zoals we gewend zijn van 'Borra Plugt Uit', moet ook 'Amersfoort Plugt Uit' het niet hebben van de grote namen. We zien lokale helden, artiesten op de ladder en musici die het niet voor de roem doen. En dat past perfect bij de knusse ambiance die Theater Borra uitademt. De paraplu blijft nadruppelen in de hal, de jas gaat op de kapstok en je neemt plaats in een spiegeltentachtige omgeving. Compleet met vouwtafeltjes en –stoeltjes, die je af en toe dwingen om je zitvlees te ontlasten en een biertje te gaan halen bij de gastvrije bardames. Vriendelijke brombeer Willem Borra staat zelf achter de mengtafel en voor je het weet kletst een vaste klant naast je de oren van je kop. Baglama en sitar Vrijdag is een afwisselende avond met bijzondere instrumenten. We zien Selma uit Amsterdam spelen, een mooie blondine die schijnbaar alles mee heeft. Ze speelt moeiteloos op piano, gitaar en baglama, een Turkse zevensnarige luit, en haar stem gaat zonder knijpen de hoogte in. Haar muziek met oosterse invloeden wordt ritmisch begeleid door singer-songwriter Babak Amiri, die vandaag voor percussionist speelt. Ook Ndromeda is een schouwspel. Zangeres Ciska Ruitenberg speelt gitaar op dobro en begeleider Jaco Bouwmeester heeft een heel rek vol staan met de meest vreemde gitaren. Een klein gitaartje met een sitarkam, een verbouwde lapsteel. De kleine, dromerige liedjes zijn vandaag wel wat rommelig, maar daarom niet minder indrukwekkend. Bluegrass Singer-songwriters Woody & Paul zijn vandaag met z'n vieren, inclusief bassist en drummer. Deze Eindhovense jonge honden spelen bluegrass pur sang. Denk dus aan banjo, meerstemmigheid en liedjes in de trant van de soundtrack van 'Oh brother, where art thou?' Da's weer eens wat anders dan de metal die we normaal gesproken uit deze Brabantse stad horen. Een mooie afsluiter van de eerste avond. Zachte 'g' Dat was vrijdag, de drukbezochte zaterdag met Blaudzun, Merel Hutten en Katbite moeten we missen, maar gelukkig staat zondag voor de deur. Een hele middag, bomvol muziek. Amersfoortse acts Nadine en Bememorized mogen aftrappen en zorgen voor een gemoedelijke ons-kent-ons-sfeer. Verrassend is het optreden van Mathijs Leeuwis. Je hoort de raspende stem van een vijftigjarige whiskydrinkende schuinmarcheerder, maar je ziet een jonge kerel van 23. Vandaag speelt hij samen met bassist Guus, die snel alle nieuwe partijen eigen heeft gemaakt. Want kortgeleden is Leeuwis overgestapt van Engels naar Nederlandstalige americana. Met zachte 'g' zingt hij over te veel drank, moeilijke vrouwen en Brabantse klei. Bevlogen stampt hij op de grond, zijn zware bril zakt van zijn neus, zweet gutst van zijn rug. Zijn optreden zal die middag nog vaak aangehaald worden in de kroeggesprekken. Bloemetjesbas Er is van die muziek die zo prettig in elkaar zit, dat het lijkt of je het al kent. De zin "There's a big, black dog in the backyard, baby" zit na het optreden van the Jack Hills in je geheugen gegrift, maar nee, het blijkt bij navraag toch echt geen cover. Deze Utrechtse band laveert moeiteloos tussen Calexico en Lambchop. En ze hebben een troef in hun midden: een leuke vrouw met rood haar op een gele bloemetjesbas. Voortaan hoef je je dus nooit af te vragen welke band nou eigenlijk op het podium staat. Afsluiter Cortez weet niet alleen met z'n zessen het podium helemaal vol te bouwen, ook in de muziek is geen gaatje meer te bekennen. Vakkundig spelen ze met gitaren, banjo, mandoline, bas, twee vocalen, lapsteel, drum en elke seconde helemaal vol, zelfs van de beloofde ballads. Zo op het einde van een muzikaal weekend valt dat wel wat zwaar. Maar wat ze missen aan subtiliteit maken ze volop goed aan vakmanschap. Nu nog de muziekstandaardjes lozen en Amersfoort heeft weer een band waar ze trots op kan zijn. Tot volgend jaar op het grote 'Amersfoort Plugt Uit'-festival?