De band komt uit Nederland, bestaat al ruim 9 jaar, hun muziek is zeer toegankelijk en hun albums zijn door recensenten met lof ontvangen. Waarom is het dan dat de bandnaam Brown Feather Sparrow bij de meeste muziekliefhebbers geen belletje doet rinkelen? Voor hun nieuwste album, Brave, heeft de band samengewerkt met Attie Bauw, medeverantwoordelijk voor commerciële successen als Racoon, K’s Choice en The Gathering. Is dit het begin van een doorbraak, eindelijk? Hoog tijd om eens nader kennis te maken met deze band. Ik spreek met Brown Feather Sparrows zangeres en tekstschrijfster, Lydia van Maurik-Wever.
We spreken af op een doordeweekse ochtend, in de Utrechtse Coffee Company. Aangezien Lydia, het kalme middelpunt van Brown Feather Sparrow, sinds een jaar of vier in de Domstad woont, wordt de band momenteel beschouwd als een Utrechts product. Niet helemaal terecht, want bij navraag blijkt dat de bandleden uit alle hoeken van het land komen. Lydia zelf komt uit Friesland. Boven een kop cappuccino vertelt ze mij hoe zij, dochter van een Friese dominee, via een studie theologie in Ede, in onze stad terecht is gekomen. Daarmee komt het gesprek, onbedoeld, direct op een gevoelig onderwerp: het geloof. De bandleden van BFS zijn allen christenen. Bovendien staat Lydia, wanneer ze niet met haar muziek bezig is, voor de klas als godsdienstlerares op een middelbare school.
Lydia: “Het frustreert me gigantisch dat er mensen zijn die, alleen omdat ze hebben gehoord dat we christelijk zijn, de vloer aanvegen met onze muziek. Terwijl we het helemaal niet met onze muziek uitdragen. Lees mijn teksten; daarin heb ik het niet over God. Mijn geloof is heel persoonlijk. Zelf ga ik niet eens naar de kerk. En toch achtervolgt het ons. Nee, we zijn niet rock ’n roll, niet spannend, niet grillig. Maar dat is het echte leven ook niet. Sommige mensen vinden ons braaf en saai, maar Brown Feather Sparrow is nu eenmaal geen spektakelband. En dat heeft niks met geloof te maken.”
Maar druk maken doet ze zich er wel om. Ze geeft toe dat ze er misschien ook nog gewoon aan moet wennen dat mensen over haar als persoon schrijven. Dat zoiets er gewoon bij hoort als je muzikant bent. Toegegeven, met hun christelijke overtuiging onderscheidt BSF zich van andere jonge bands. Dat trekt de aandacht. En religie brengt sterke emoties naar boven, zowel bij gelovigen als bij niet-gelovigen.
“Mijn geloof valt nooit helemaal los te koppelen van mijn muziek, in die zin dat mijn christen-zijn bijdraagt aan wie ik ben als persoon. Daardoor zal het ongetwijfeld ook een zekere invloed hebben op mijn muziek. Maar in mijn teksten ben ik absoluut niet aan het preken. Daar waak ik voor. Ik beschrijf, dat is genoeg.”
Puur en simpel, dat is waar Brown Feather Sparrow voor staat. Ook letterlijk. “Bruine Veren Mus: onze naam onderstreept onze muziek. Op het eerste gezicht zie je een ordinaire huismus. Saai, gewoontjes. Kijk je beter, dan ontdek je hoe prachtig hij is. Dan zie je pas hoeveel bruinschakeringen er in zijn veren zitten. Bovendien komen mussen overal voor, van toendra tot woestijn, en zijn ze niet kapot te krijgen.”
Met muziek probeert BFS dichtbij de luisteraars te komen. Om ze te ontdooien. Daarom is optreden voor Lydia ook zo cruciaal. “Bij een optreden komt de muziek tot leven. Het zou narcistisch zijn om alleen op te nemen. Het geeft me een geweldig gevoel om het publiek in te kijken en te zien dat een luisteraar echt begrijpt waar een nummer over gaat. Dat iemand het echt voelt. Dat geeft een hele intieme band.”
Poëziepop, zo wordt de muziek van Brown Feather Sparrow beschreven. Een goede term, vindt Lydia. Haar nummers zijn beschrijvend, maar laten tegelijkertijd ruimte voor persoonlijke interpretatie. Het album Brave, dat sinds september in de winkels ligt, is volgens Lydia volwassener dan voorgaande albums. Het is een verzameling verhalen geworden over mensen met moed. Mensen die op het punt staan een beslissing te maken, een andere weg in te slaan of juist zichzelf te blijven.
“Zoals een beeldhouwer een sculptuur en een schilder een portret maakt, is 'Brave' een monument voor de mensen waar de nummers op het album over gaan. Mensen in mijn omgeving, waar ik heel veel bewondering voor heb. Hier kwam ik overigens pas achteraf achter, nadat ik het meeste al geschreven had. Ik zag ineens de link.”
Sinds 'Brave' heeft Lydia niks meer geschreven. “Geen zin”. Na een paar maanden touren door Nederland gaat ze nu eerst even uitrusten. De bandleden moeten de muziek balanceren met een vaste baan en een gezin; dat wordt soms wat veel. Voor de bassist en de drummer van BFS (respectievelijk Paul van Leeuwen en Job Verhoog) wordt het allemaal net iets té veel; daarom hebben zij besloten uit de band te stappen. Heel erg jammer, vindt Lydia. De band voelt toch een beetje als familie, vertelt ze. Maar ze is er niet minder ambitieus om. In februari 2009 gaat BFS met een nieuwe drummer en een nieuwe bassist touren in Duitsland. Ook zijn er plannen om in het voorjaar een Scandinavische tour te gaan doen. Wie ze nog in Nederland wil zien, moet dus snel zijn.
Donderdag 13 november 2008, treedt Brown Feather Sparrow op in Ekko. Ga luisteren en oordeel zelf.