De grote vraag na het tweede album ‘Solopeople’ leek te zijn wat Solo nu nog kon doen, zonder zich te herhalen. Twee prachtige, rustige albums stonden in de kast, er moest iets gebeuren om het vervolg daarvan nog relevant te laten zijn. Even, eind 2007, leek het erop alsof Michiel Flamman en Simon Gitsels het zelf ook even niet meer wisten. De opnames stopten, er werd lang nagedacht.

Totdat, in navolging van labelgenoten zoals GEM en Do-The-Undo, werd besloten het heil te zoeken buiten de landsgrenzen. Maurits Westerik en consorten zochten het in Letland, Anne Soldaat bij Jason Falkner in Los Angeles, Flamman en Gitsels een ruime zeshonderd kilometer hogerop, in San Francisco.

De ruwe opnames waren al lang klaar, opgenomen in een huisje in Zeeland en in de studio van vaste producer Martijn Groeneveld. Maar er moest iets meer mee gebeuren, de liedjes moesten ‘ademen’, legde Flamman me eerder dit jaar uit tijdens een luisterbeurt in zijn woonkamer: “Je voelt de opwinding; je wordt meegenomen door het liedje. Die magie, die openheid, is waar we naar op zoek zijn.” Het nieuwe album moest warm, puur en organisch worden.

De demo’s van toen hadden al enorm veel potentie, de liedjes zelf stonden steviger in hun schoenen dan de makers ervan op sommige momenten. Kort voor de zomer bleek de samenwerking tussen Gitsels en Flamman wel degelijk de houdbaarheidsdatum bereikt te hebben en ging Solo zijn naam voortaan echt waarmaken. Maar die weken in San Francisco hadden toen al hun vruchten al afgeworpen, getuige ‘Before We Part’.

Dit derde album is een afronding. Een vervolmaking van het geluid dat het ‘oude Solo’ voor ogen had. Het is voller, waar mogelijk nog verfijnder en bovenal spannender. Of gevaarlijker. Vooral dat laatste is de belangrijke stap die Solo nog moest maken. De eerste twee albums waren op zichzelf prachtig mooi, maar het dwong de luisteraar te weinig op zijn hoede te blijven; deed vooral verwonderen of verdwalen in de emoties die de perfecte melodie of tekst opriep.

‘Before We Part’ ademt meer, zoals Flamman het in maart omschreef. Bevat meer dynamiek en afwisseling tussen uptempo en langzame liedjes. Het is spannend, houdt alert als een goede thriller. Geen duistere, want de sfeer en teksten van dit album zijn positiever dan ‘Songs and Sounds’ en ‘Solopeople’. Kon een geraakte luisteraar met het vorige album vooral heerlijk wegzwijmelen in eenzaamheid of verdriet, Flamman antwoordt nu met liedjes vol troost en hoopvolle verhalen.

‘Before We Part’ ligt al in de winkels. In december volgen enkele optredens van Solo in onder meer Amsterdam en Utrecht, en in april 2009 komt het volgende, akoestische, album al uit.