Erny Green (Ernst Grevink) is zo’n typische sympathieke oude rot die nog muziek maakt simpelweg omdat dat hetgene is dat hij het liefste doet en beste kan. Niet om geld mee te verdienen, maar omdat hij het leuk vindt. Die oprechte en pure instelling is niet alleen terug te vinden in de tour met de tijdelijke Joy Division tributeband Closer To Curtis, maar ook terug te horen op ‘Heartland Revisited’, de cd die eerder dit jaar al het licht zag. De voormalige Polgate-zanger sleept mee in dertien sfeervolle, slepende, maar ook wat opwekkendere liedjes uit de afgelopen vijftien jaar, vergezeld door zijn typerende donkere stem. Dat Green, die ooit begon als straatmuzikant, al langere tijd meedraait als liedjesschrijver en zanger, is bekend, maar is ook merkbaar terug te horen aan het gemak waarmee hij de liedjes voorgeschotelt. Live, maar nu ook op het schijfje. Het is een vrij naakte plaat; af en toe komt er wel achtergrondzang bij, of strijkers, maar de stem van Green blijft op elk moment in het middelpunt. De teksten brengt hij enigszins vergelijkbaar met de manier waarop Bob Dylan zo nu en dan nog wel eens een verhaaltje wil vertellen in een wat rustiger liedje. De schrijfsels gaan zoals het een overzichtswerk betaamt over uiteenlopende zaken; van liefde(-sverdriet) tot en met drank. Zinnen als ‘I drink myself to sleep’ (‘Falling Free’) en ‘Let me have my liquor when I party in the rain’ (‘Section 29’) komen voorbij alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Waar het bij veel jonge bandjes als stoerdoenerij afgedaan zou kunnen worden, geloof je het van Green met een straatartiestverleden in Europa, Midden-Amerika en de Verenigde Staten onmiddellijk. De manier van zingen is een gemoedelijke wijze, geen rare haken of ogen. Gelukkig, want dat zou slechts afleiden van de liedjes die stuk voor stuk goed in het gehoor liggen. Daarentegen zou iets meer afwisseling van geluid de aandacht nog beter vast hebben kunnen houden. Het geluid klinkt zo nu dan nog wat vlak. Daarnaast zijn er kleine dingetjes, zoals het geluid aan het einde van het oh zo fijne ‘On the Beach’, dat rustig uit lijkt te faden, maar dan toch opeens weg is. Bedoeld of niet, het doet slordig aan. Net als overigens de tikfout in het websiteadres achterop de albumhoes. Het feit dat dit soort details aangestipt worden als minpunten, geeft al aan dat er op de muziek zelf niet veel aan te merken valt. De liedjes op ‘Heartland Revisited’ zijn voldoende afwisselend. Green had dan ook genoeg te kiezen uit materiaal van de afgelopen vijftien jaar. De zanger kan zowel uit de weg met uptempo liedjes als ‘Welcome to the Goldmine’, ‘What Have You Got in Return’ en ‘The Well’ (dat sterk doet denken aan mede-Utrechters This Leo Sunrise, of waarschijnlijker: andersom) als rustigere werken als ‘Silverlake ‘91’, ‘Cindy (Mr. Neel’s Dance)’ en afsluiter ‘Big Boy Cry’ als het luchtige ‘On the Beach’ dat qua tempo er ongeveer tussenin hangt. Al met al mag Erny Green en daarmee Utrecht trots zijn op een fraaie verzameling fijne, intrigerende liedjes. Hij zingt zelf: “I’m too old for rock ’n roll, I’m ready for the blues’. Kom maar op met die blues dan, dat hij het kan, bewijst ‘Heartland Revisited’. Erny Green Cafe U Rock!, dinsdag 27 mei 2008 Aanvang: 20.00 uur Entree: 3 euro