De jongens van We Love People in Bearsuits gooien het vanavond over een andere boeg. Bij opkomst verschijnt het trio nu eens niet naamsgetrouw alleen in een even smaakvol als sexy berenpakje. Nee, vanavond gaan de gezichten van erkende berenliefhebbers Gino, Maurits en Remco ook nog eens schuil achter vervaarlijk uitziende maskers van oude, enge mannen. Bijna op het verkeerde been hervindt het publiek in dB’s zich echter snel. Aan de vertrouwde sound is namelijk niet al teveel gesleuteld, nog steeds blijkt de Duitse taal bij uitstek geschikt om er met hulp van een overstuurde gitaar en een kekke tune eens een flinke muil bij op te zetten. Vanaf minuut één stuitert dit absurdistische Duitse circus euforisch door het knotsgekke repertoire. Ondanks een aantal regelrechte instant-hits (Ampel, Circus spek 1.2) en een aanstekelijk happy-hardcore moment bij Dinozor (er komt zelfs een verdwaalde gabber met ontbloot bovenlijf binnenstormen), telt de show, hoe kan het haast ook anders, een paar mindere momenten. Waarom niet wat meer hippe electrotunes, en wat minder Duits nerd-gedoe uit de jaren tachtig, jongens? Volle danszalen met hippe, mooie meisjes barstensvol vurige liefde voor een paar coole dudes in berenpakken liggen in het verschiet! Kania Tieffer is vanavond de invalster voor de verhinderde Jenny Houston. De vrolijke Waalse vervult deze taak met verve en door middel van een mix van electro, gitaar, zang en de nodige joie de vivre tovert ze binnen een mum van tijd een geamuseerde glimlach op onze vermoeide gezichten. Dat na verloop van tijd de aandacht wat verslapt, het concept wat dunnetjes overkomt en het campy gehalte van haar set (met een nummer als Snoop Dog) misschien net iets te erg over het randje valt, is jammer. Ze zal met haar mengelmoesje van Duits, Frans en Engels een aantal kosmopolitische harten hebben gestolen, bij ons maakte de geamuseerde glimlach al snel plaats voor een verveelde blik. Voor Adept is het optreden in dB’s het laatste in Nederland voordat de band naar Amerika afreist. Daar zullen de boze mannen uit het Noorden zich onder meer op het prestigieuze SXSW-festival in Austin van hun meest grimmige kant laten zien. Adept's reputatie als een van de beste vaderlandse live-acts zorgt in Utrecht in ieder geval voor een volle zaal. Niet dat de heren zich ook maar iets aantrekken van zoiets aards als publiek wat naar hun muziek komt kijken. Alsof ze zich in een duister parallel universum bevinden (of gewoon in een Duits kraakpand in de jaren tachtig) en pure doodsangst de natuurlijke state of mind is, beuken, springen, krijsen en zweten de jongens zich een weg door de set vol kille electro-noise. De uitstekende live-reputatie ten spijt, klinkt Adept vooral als een schoolvoorbeeld van veel geschreeuw, weinig wol. Want, inderdaad zeg, wat gaat het er heftig aan toe daar op het podium. Het lijkt wel alsof ze het allemaal echt menen. Maar wat menen die ogenschijnlijk totaal geflipte gasten dan in hemelsnaam? De muziek refereert aan dat van avant-gardistische kunstbroeders als Einztürzende Neubaten en van het – meer anno nu - New Yorkse Liars, maar veel meer dan wild bewegende jongens die moeilijk kijken bij het indrukken van de synth of het slaan op de bekkens is er feitelijk niet waar te nemen. Frontman Klein schreeuwt zijn hermetische – en uiteraard; onverstaanbare teksten- alsof de Apocalyps op het punt van beginnen staat. Volgens de laatste berichten leven we echter nog steeds in het vrije, welvarende en kapitalistische Nederland, niet echt een plek voor zoveel existentiële woede. Goed, de geluidsmuur die Adept daarmee weet op te trekken, is massief en overweldigend. Te prijzen valt ook de originaliteitsfactor en de artistieke pretenties waarmee de wereld tegemoet worden getreden, en tegelijk op haar grondvesten doet schudden. Allemaal zaken waarmee de band wellicht hoge ogen zal scoren in Amerika. Laten we het in ieder geval hopen. Gezien: Subbacultcha (met We Love People in Bearsuits, Kania Tieffer en Adept) Waar: dB’s Wanneer: 1 Maart