Minutenlang voerde het publiek in Tivoli een bittere strijd. Gewapend met gestamp, geklap en fluitconcerten probeerde het uit alle macht hun geadoreerde Motorpsycho terug het podium op te krijgen voor nog een laatste toegift. De band was onvermurwbaar en terecht, want na tweeëneenhalf uur alles te geven wat erin zat was de koek simpelweg op. Het was een zinloze wedstrijd, maar wel een opmerkelijke. Publiek versus zaal en band. Rellen zoals bij de Stones kwamen niet voor maar als bezetenen bleven uitzinnige fans twintig minuten klappen, fluiten, stampen en schreeuwen voor nog een laatste slok psychedelische jazzrock van Motorpsycho. Irreëel? Absoluut! Als een band al langer dan twee uur op het podium staat en alles heeft gegeven wat er maar te geven valt, kun je als begripvolle fan wel snappen dat er echt niet meer in zit. Dat is nu juist zo tekenend, dit was het concert van Motorpsycho dat je altijd al gezien wilde hebben. De drie Noren staan niet bekend om brood en spelen, het is nooit wat je verwacht. Zo gaat de Motorpsycho-fanaat iedere keer weer naar een concert met slechts een sprankje hoop toch dat ene favoriete nummer van dichtbij te horen, om keer op keer teleurgesteld naar huis te vertrekken. Ze zijn nu eenmaal rasmuzikanten en geen entertainers. Sinds de jaren ’80 heeft deze van oorsprong grunge-metalband zich ontwikkeld tot een gezelschap dat uiteenlopende genres als metal, jaren ’70 rock, jazz en zelfs country volledig beheerst. Bands als Oceansize, Jaga Jazzist zijn schatplichtig aan de Noren. Ook in Nederland weten Incense, Aestrid en Suimasen waar ze de mosterd halen. Toch is er geen band die de impact van Motorpsychos scheurende gitaren, sublagen, pompende drums, stuwende baslijnen, slepende melodieën en soms aandoenlijk valse zang ook maar weet te benaderen. Motorpsycho is wars van hypes in muzikantenland en trekt volledig zijn eigen lijn. Zo kan het zijn dat na drie albums keiharde rock ineens een cd vol jaren zestig hippiepop wordt uitgebracht. De meest recente release ‘Little Lucid Moments’ bevat slecht vijf lang uitgesponnen nummers. Als je de band dan toch wilt typeren, dan is grillig misschien nog het meest geschikte woord. Je krijgt nooit wat je verwacht. Dit keer was het niet anders, de band leek alles uit de kast te trekken om het publiek eindelijk eens te geven wat ze echt willen. Wonderbaarlijk hielden de (inmiddels weer) langharige mannen het slechts bij twee improvisaties en was de balans tussen werk van de nieuwe plaat en ouder bekender werk perfect. Geen wonder dat het publiek uitzinnig werd, en elke riff en gezongen noot van publieksfavoriete albums ‘Trust us’ en ‘Blissard’ ontving met luid gejuich. Dit lijkt niet meer dan normaal; fan hoort favoriete band met favoriet liedje en gaat uit zijn dak. Maar in dit geval is voorgaande omschrijving eerder uitzondering dan regel. Optredens van Motorpsycho staan altijd garant voor kwaliteitspsychedelica met het volume ruim boven de 100 decibel. De virtuositeit van de Noren is ongeëvenaard, maar om de eerste klanken van ‘Sinful, wind-borne’ of ‘Vortex Surfer’ daadwerkelijk op nog geen vijf meter bij je vandaan te zien ontstaan, daar krijgt een beetje fan toch minstens een brok van in zijn keel. Zelden heerst er zo’n gevoel van eenheid en euforie in een popzaal. De klap komt hard aan wanneer na de toegift de muziek wordt aangezet. Verontwaardigd zo abrupt terug te moeten keren op aarde, blijven toeschouwers stug door klappen en fluiten, zelfs wanneer de snoeren al worden opgerold. Als uiteindelijk zelfs de gordijnen worden dichtgetrokken, is het toch echt over. Motorpsycho hield Tivoli meer dan twee uur gevangen in een roes van extase en adrenaline en kwam niet meer terug. Motorpsycho Gezien: Tivoli, donderdag 29 mei 2008