Enigszins bevreesd door de toch wat armoedige term ‘huiskamerconcert’ vertrok uw recensent met lichte tegenzin uit zijn probleemwijk om te eindigen in een huiskamer waar de enige link met armoede de door arme Afrikaantjes vervaardigde maskers aan de muur blijkt te zijn. Een meevaller. Boy Ler, Marten de Paepe en Mummy’s a Tree verzilveren die opluchting elk op eigen karakteristieke wijze. Tel daar de ritmisch tikkende blote voeten, meefluitende vogels en gratis drank bij op en het resultaat is een Rijke Avond vol intieme huiskamerhoogtepunten. Berend en Kitty Griffioen hebben hun huis vanavond voor de derde keer opengesteld voor een Live in Your Livingroom avond. ‘Er komen steeds weer andere mensen, maar het is altijd weer leuk’, motiveert Kitty de gastvrijheid. En al moet het publiek misschien wat wennen aan de intieme setting, al snel ontstaat ook vanavond een aangenaam huiskamergevoel. Eerste act Mummy’s a Tree grossiert misschien niet in stoere liedjes (welke harde vent zingt nu ‘If I can’t be the one to love you always, let me be the one to love you now’?) maar na een hartverwarmend verhaal en bijpassend lied over kindergeluk (‘Dit lied heb ik gemaakt voor mijn dochter Hiske. Sommige mensen sturen een geboortekaartje, ik stuur een liedje.’) zou je zanger Stefan van den Berg bijna wel willen aaien. Naast enthousiast vader is van den Berg ook melancholicus. Met voornamelijk droevige liedjes over liefde van voorbijgaande aard ('I couldn’t find a telephone, to say I wouldn’t be home') baant hij zich trefzeker een weg naar ons hart. De liedjes zijn misschien voor het grote publiek niet poppy genoeg, -en na de aankondiging van Van den Berg dat het volgende nummer een dansnummer zal zijn, gaan de stoelen ook niet direct aan de kant- maar weten toch op een haast ambachtelijke manier te beklijven. En, zoals elke Live in Your Livingroombezoeker weet, geniet je daar toch meest van in een comfortabele stoel. Marten de Paepe heeft zijn set keurig opgedeeld. Voor de pauze zingt hij, daarbij begeleid door Chantal van der Leest, in het Engels. Na de pauze enkel in het Nederlands. Want: ‘Nederlandstalige liedjes, dat is pas écht folk’. Voordat storende misverstanden ontstaan distantieert hij zich snel van de concurrentie. ‘Het klinkt misschien Acda en de Munnik, maar…. dat is het niet’. Gelukkig maar. Een bewerking van W.F. Hermans’ “Straattoneel”, “Eendagsvlieger” van Daniel Dee en twee zelfgeschreven teksten laten een gretige dromer horen. Zingfluisterend neemt de Paepe ons mee in een wereld waarin het vinden van zielsrust moeilijk lukt en de teleurstellingen zich maar blijven ophopen ('Echte vrienden van vroeger / die zie ik niet meer / Soms doet het mij veel hartenzeer / Echte vrienden van later / zijn net als een kater'). Als juist op het moment dat De Paepe dit zingt een echte kater door de tuin sjokt, krijgt de avond zelfs nog een magisch-realistisch tintje. Boy Ler heeft zo zijn eigen methodes om de aandacht van een huiskamer vast te houden. Zanger Daniël Papen kijkt eens doordringend om zich heen, wankelt tot schrik van de aanwezigen wild gebarend op een tuinstoel en weet juist door zijn onaangepastheid voor het eerste het conflict tussen rock & roll en de grenzen van het intieme huiskamergevoel voelbaar te maken. Na aaibaar vadergeluk en Nederlandstalige Folk een welkom nieuw geluid. Ook na een periode waarin Boy Ler door ziekte en andere ongemakken wat gas terug nam, is de bravoure in ieder geval gebleven. De gitzwarte nummers gelukkig ook. Opvallend is hoe de donkere, ongepolijste stem van Papen, ook onversterkt, onder de huid weet te kruipen. Dat de aandacht zo nu en dan wat verslapt en niet alle nummers even sterk overkomen, maakt niet minder nieuwsgierig naar het eerstvolgende podiumoptreden van een van Utrechts’ meest bijzondere bands. Live in Your Livingroom bleek een van de leukste live-ervaringen van het afgelopen jaar. Enigszins beschaamd over zoveel voorbarige negativiteit fietste uw recensent die avond dan ook met lichte tegenzin terug naar zijn probleemwijk. Volgende keer dan maar bij mij?