De levensloop van de Britse band Red Snapper mag als bekend worden verondersteld. De band werd in 1993 in Londen opgericht, bracht zijn debuut 'Prince Blimey' al meteen op het bekende Warp Records uit, maar werd, een paar platen later, door datzelfde label weer op straat gezet. In 2002 ging de band uit elkaar, om vervolgens in 2007 weer bij elkaar te komen met plannen voor een nieuw album én een reünietour. Wanneer de nieuwe plaat zal verschijnen weet nog niemand, maar ook alleen met een tour, waarbij het accent met vier shows op Nederland ligt, prijzen fans zich in De Helling al zielsgelukkig. Als de band om kwart voor tien eindelijk het podium betreedt, worden de muzikanten dan ook door een uitzinnige menigte ontvangen. De spanning in de zaal is om te snijden. Eindelijk is het zover hoor je het publiek denken. Live bestaat de band vanavond uit het oorspronkelijke trio David Ayers op gitaar, Ali Friend op contrabas en Richard Thair op drums, aangevuld met de jongste aanwinst, Tom Challenger, op tenorsaxofoon en klarinet. Hoewel Red Snapper ooit het vooruitstrevende bewijs was dat dansmuziek ook door een band kon worden gebracht, moet de muziek nu vooral beschouwd worden in de context van de jaren negentig; erg baanbrekend is het niet meer. In nummers uit de eerste helft van eerste de set overheerst telkens dezelfde formule: een stevige baslijn, voortgestuwd door snelle, groovende drums; daarop sfeervolle gitaarlagen, maar weinig plaats voor melodie. De nummers zijn vanavond steevast instrumentaal en worden vaak abrupt beëindigd. Op de achtergrond worden matige visuals vertoond, die weinig samenhang met de muziek vertonen en weinig aan de show toevoegen. Ruimte voor subtiliteit of dynamiekverschillen is er bij de band nauwelijks. Vooral Thair is daarvoor verantwoordelijk; zijn spel is vrij rechttoe rechtaan en bijna altijd keihard. Nergens maakt Red Snapper het de luisteraar té moeilijk. De nummers zijn qua opbouw haast allemaal hetzelfde en voor zwaar muzikaal doordachte wendingen ben je bij deze band aan het verkeerde adres. Daar leent dit soort muziek zich simpelweg niet voor en waarschijnlijk vormt dat voor het merendeel van het publiek ook de grote aantrekkingskracht, dat wil immers lekker dansen. Aan dansbaarheid is er vanavond dan ook geen gebrek, want op dat vlak toont de band zich heer en meester. Ook in het spelplezier van de heren zit een stijgende lijn, waardoor de intensiteit gedurende de show alleen maar aan kracht wint, maar waaruit ook de spontaniteit van de bandleden blijkt. Op een gegeven moment verzoekt Friend de zaal, wanneer ze na afloop op hun fiets zullen springen om huiswaarts te keren, luidkeels 'Red Snapper' te gaan roepen. Iedereen mag weten dat de band weer terug is! De oproep wordt met luid gejuich ontvangen. Puur muzikaal wordt het echter pas interessant tijdens de nummers waarin Challenger een grote rol heeft. Zijn rol is in het oude werk maar minimaal; hij speelt slechts de gitaarpartijen mee. In de nieuwe nummers, bijvoorbeeld 'Brickred', toont hij zich, vooral op klarinet, echter een grote aanwinst voor de band. Tel je daarbij de gestegen bevlogenheid en intensiteit op, dan weten de Britten uiteindelijk zelfs het niet-dansende publiek te overtuigen. Gezien Red Snapper Tivoli de Helling 18 januari 2008