Kensington brengt volgende week haar nieuwe EP uit en heeft speciaal voor deze avond een filmploeg meegenomen. Kensington heeft Hyves, MySpace én een website. Kensington wil dat er gedanst wordt.
Kensington zou eens minder moeten praten en meer moeten spelen. Tenminste, dat vindt mijn buurman. Na alweer een opmerking over de filmploeg is hij het zat en roept: "Spelen". Tja.
Maar het gaat goed met Kensington. De nieuwe EP ‘Youth’ lijkt niets minder dan een voorbode voor een Grote Doorbraak In De Hippe Wereld Vol Tienermeisjes. De liedjes zijn minder emo en meer britpop, voorprogramma’s voor The Rascals, The Wombats en The Subways en een foto-shoot voor modeglossy Avantgarde onderstrepen nog eens de potentie van deze band voor de hippe, modebewuste medemens. Toch zijn er naast al die veelbelovende ingrediënten genoeg redenen om, als muziekliefhebber, Kensington dicht aan het hart te sluiten. De hooks die vaak verrassen en altijd lekker klinken, de stemmen van Casper Starreveld en Eloi Youssef en de vaak dansbare mix van emo en britpop zijn van een niveau en eigenheid die we in Nederland niet vaak terugzien. Gaat dat dus zien in de bijzondere 3VOOR12/Utrecht kerstclub, eind deze maand!
Drie kwartier nadat Kensington het podium heeft verlaten schalt er heftige klassieke muziek uit de speakers van De Helling. De muziek doet denken aan een epische oorlogsfilm, of een musical waar ieder moment een honderdkoppig koor zijn mond open kan doen. Het klinkt in ieder geval of er iets groots staat te gebeuren. Dan komen er drie mannen het podium op. De langste van de drie heeft zijn broek te hoog opgehesen en draagt er een geruit overhemd boven. Het is zanger Miles Kane, die eerder dit jaar met Alex Turner heeft rondgetoerd in The Last Shadow Puppets. Dit keer komt hij met ander bandje, die hij met zijn typische Yorkshire ‘R’ introduceert bij het publiek: “We’re The Rrrrrascals.”
The Rascals dus. Een jong bandje uit de omgeving van Liverpool bestaande uit Joe Edwards, Greg Mighall en Miles Kane. Hoewel de meeste bandjes aan de andere kant van de Noordzee vrolijke muziek met een knipoog maken, pakken the Rascals dit net even anders aan. Muzikaal klinken ze donkerder dan we gewend zijn van de doorsnee britpopband en doet het toch denken aan de jaren zestig. De nummers hebben ook live een geluid waar je niet omheen kunt. De diepe, duistere tonen zijn typerend voor The Rascals en vormen samen met de dramatische teksten van Miles Kane een schitterend geheel.
Tijdens de show wordt duidelijk dat de drie jonge heren goed weten wat ze aan het doen zijn. Miles heeft genoeg zangkwaliteit om ook live overtuigend de lyrics in de microfoon te slingeren. Met name in nummers als ‘The Glorified Collector’ en ‘Fear Invicted into the Perfect Stranger’ weet hij zijn stem goed te gebruiken en komen zijn kwaliteiten goed naar voren. Tijd voor rust tijdens een optreden is er niet, want de nummers volgen elkaar in rap tempo op. Toch hebben de drie wel even tijd voor een geintje onderling, zelfs voor wat geflirt met het vrouwelijke publiek. Ze hebben er duidelijk plezier in.
Naast de bekende nummers die op het album Rascalize zijn te vinden, komt er vanavond ook nieuw materiaal langs. De nummers borduren voort op de sound van het album, met opvallende uitzondering het balladeachtige ‘Diamond Trip’. Een andere nieuwkomer is het boos klinkende ‘Chills of Fever’, die na een keer luisteren meteen in je hoofd blijft hangen. Dit brengt de show tot grote hoogten, met bovendien een goede afwisseling tussen bekend en nieuw materiaal.
Voor de toegift komen The Rascals terug en vraagt Miles: “Do you know John Lennon?”, waarop de Helling wordt getrakteerd op een fraaie uitvoering van Lennon’s 'Instant Karma'. Het is een mooie afsluiting van een klinkende show. Of het geheel zo groots was als de intromuziek deed vermoeden is de vraag, maar goed was het zeker. Bij het wegsterven van de laatste klanken van 'Instant Karma' kan het publiek alras huiswaarts om in een warm bedje te duiken. Maar eerst moest opnieuw de kou worden getrotseerd.
Gezien: The Rascals en Kensington, Tivoli De Helling, 3 december 2008