De vrijdagavond van Le Guess Who in Tivoli de Helling was er een van uitersten. Zuiver melancholisch tot ongrijpbaar en overweldigend. In vijf bands werd de Noord-Amerikaanse oostkust van Montreal tot Baltimore gecoverd.

Dat Pas Chic Chic de enige Canadese band van vanavond is, laat zien dat Le Guess Who in tegenstelling tot vorig jaar over de grens naar buurland de V.S. uitstappen maakt. Betekent dit dat het aanbod uit het land van maple sirup en voordeuren die nooit gesloten zijn te mager is om een festival mee te plannen? Misschien. Of misschien is Le Guess Who met deze uitbreiding een mooie tegenhanger van London Calling, een festival dat bands die anders misschien nooit de drempel van Tivoli zouden halen, nu wel de kans biedt. Ze laten ons vanavond in ieder geval horen waarom we onze tijd misschien zelfs wel beter zouden kunnen verdoen in Utrecht, dan in Amsterdam. Maar dat is natuurlijk heel persoonlijk.

Heel persoonlijk is ook het genieten van de lome klanken van Jana Hunter. De banken in de ontvangsthal van de Helling zouden beter in de zaal kunnen staan, want Hunters muziek is om over je heen te laten spoelen met je ogen dicht. Wegdromend bij de soms wrange klanken als deze singer-songwriter uit Baltimore rustig haar set afwerkt, zonder al te veel tijd te besteden aan contact met de toeschouwers.

Opvolger deze avond; stadgenoot Beach House biedt meer van hetzelfde. De krachtige schuurpapieren stem van zangeres Victoria Legrand komt net iets harder aan dan die van Hunter en wordt ondersteund door zweverige orgel en piano, subtiele drums en een beetje gitaar. De liedjes zijn bitterzoet en herkenbaar, hoewel niet minder melancholiek en vervreemdend. De verschijning van Legrand in haar schijnbaar zelfgeknutselde broekpak sluit daar naadloos op aan. Ook hier hadden de banken niet misstaan.

Dan snakt het publiek naar iets steviger werk. Dat lijkt te komen van Pas Chic Chic. Deze band uit Montreal, Canada, is niet direct te plaatsen. Een beetje stekelige electro, een beetje Brel, een beetje Serge Gainsbourg, een beetje Jean Michel Jarre zelfs. Niet alleen de klanken zijn moeilijk te plaatsen, ook de ogen weten soms niet waar ze het zoeken moeten. Het is een bond gezelschap van vijf muzikanten. Zanger in toepasselijk gestreept Bretons shirt, de gitarist/toetsenist in een existentialistische zwarte coltrui. De andere toetsenist en tevens zangeres ziet er uit als een strenge schoolmeesteres of een secretaresse uit de jaren ’40. Met een overdreven grote bril, geruit jasje en strenge zwarte rok verandert ze al zingend in een zuchtmeisje waar Guuz Hoogaerts geen ‘non’ tegen zou zeggen. Toch slaat de vonk niet over, zeker niet als het noisy gefreak op de synthesizers iets te lang doorgaat. Pas Chic Chic laat de zaal ietwat verbijsterd achter, nog even verwonderd over wat zojuist gehoord en gezien is.

Veel hipper dan Dragons of Zynth kan het eigenlijk niet; rechtstreeks uit het New Yorkse Brooklyn komen is al okay, dan ook nog eens gestationeerd zijn in kunstenaarswijk Williamsburg levert nog meer pluspunten op. Vrienden zijn met TV on the Radio werkt natuurlijk ook mee. En dan hebben we het nog niet eens over hun muziek gehad. Vergelijkingen met eerdergenoemde TV on the Radio kunnen niet uitblijven. De tweestemmige soulvolle zang over dreigende synthesizers, gruizige gitaren en hakkende drums, lijken rechtstreeks gejat. Dragons of Zynth gaat nog iets verder dan hun stad- en wijkgenoten, zo vol ritmewisselingen en vreemde maatsoorten hebben we ze sinds Tool en Mike Patton niet meer gehoord. Dragons of Zynth neemt je mee in een roes, overspoelt je met een muur van geluid. Frontman AKU-VOX springt over het podium en soms zelfs in de zaal alsof zijn leven er vanaf hangt. Veel vetter dan Zynth kan het bijna niet. Als deze band hun geluid nog iets meer uit uitbalanceert, mag TV on the Radio wel uitkijken.

Na zo’n hoogtepunt kan afsluiter Telepathe niet anders dan teleurstellen. Twee ogenschijnlijk zeer jonge meisjes laten vette beats horen; duister en hoekig. Dat klinkt eigenlijk best goed. Tot de twee erover gaan zingen. Als we het zingen genoemd kan worden. Dit soort vocalen appelleert wellicht aan lolitafantasieën van menig jongeman in de zaal; deze jongedame is dit soort kattengejank al zat sinds Tatu met ‘They’re Not Gonna Get Us’ de hitparades bestormde.

Deze Le Guess Who-avond is er een waarna je met een voldaan gevoel op de fiets naar huis stapt. Beach House en Dragons of Zynth debuteren dan wel niet in Nederland, met dit festival spelen bands als deze toch op een avond waar ze goed tot hun recht komen. Voor een nieuwkomer zijn het toch verrassingen en voordeel is dat je niet stad en land af hoeft te reizen om dit soort juweeltjes uit het kolossale Noord-Amerika live mee te maken.

Gezien:

Le Guess Who met: Jana Hunter, Beach House, Pas Chic Chic, Dragons of Zynth, Telepathe

Tivoli de Helling, vrijdag 28 november 2008