Met een bas die de broekspijpen laat wapperen, trapt het Rotterdamse Gotterdammerung de vrijdagavond in De Helling af. Heel druk is het nog niet wanneer zanger Guido von N. theatraal over het podium stapt. Het is net zes uur en de meeste mensen moeten er nog wat inkomen. Gotterdammerung helpt daar graag een handje bij en doet dat op een overtuigende manier. Gitarist Almar David gebruikt meerdere knappe gitaareffecten om zowel spannende loopjes als een herkenbaar 80’s geluid uit zijn versterker te krijgen. Bassist Marc Bijl dendert ondertussen strak mee op de elektrische beats. Deze soms harde en, vanwege tempowisselingen blijvend spannende, begeleiding vormen het fundament voor de sterkste kant van Gotterdammerung: de zang. Guido von N. staat als een echte frontman op de planken en onderstreept zijn uitstekende zangpartijen met vermakelijk treatrale houdingen. Een te harde bas overschreeuwt in het begin de nuances van de band, maar wanneer dit is opgelost, staat niets Gotterdammerung meer in de weg en zit de sfeer er bij heel De Helling goed in. Dat Christian Death hierna wel erg lang nodig heeft om alles op te bouwen, lijkt niemand dwars te zitten. Het met namaakspinnenwebben versierde podium belooft heel wat en wanneer het de organisatie een band beschrijft als 'een van de beste gothic bands ooit', moet het toch goed komen. Maar helaas, dat doet het niet. Wanneer Christian Death eindelijk op het podium staat, overvalt de band het publiek met een bonk lawaai waar nog net de af en toe valse zang van Valor Kand in te herkennen is. Een matig en twijfelachtig applaus is de enige feedback van het tamme publiek. Even lijkt het hierna goed te komen; in de paar nummers die volgen, zorgt de samenzang met bassist Maitri voor een intense en spannende lading. De geluidsman lijkt zijn draai nu ook te vinden. Hierna gaat het echter bergafwaarts met de iconen van de death rock. Geruzie en gemopper tussen bassist Maitri en gitarist/zanger Valor Kand verraden al iets van de scheurtjes die het optreden uiteindelijk de nek om zullen draaien. Maitri stapt van het podium, discussieert met de organisatie, stapt naar Valor en moppert. Wat blijkt? Christian Death is te laat begonnen met optreden en heeft nog maar tijd voor één nummer. Het wordt een aanfluiting. Terwijl Maitri in de houdgreep wordt gehouden door haar microfoonstandaard, schreeuwt ze zich, op zich overtuigend, door het laatste nummer. Zeuren bij de organisatie om meer speeltijd, zelfs met steun van het publiek, heeft hierna geen zin. De tijd zit erop. Dit waren de legendes van de death rock die nu, na een klein en niet overtuigend half uurtje, zelf hun eigen spullen van het podium mogen slepen. Het Duitse Lacrimas Profundere heeft hierna meer geluk. De gothic doomrock van de band hakt er goed in en doet met vlagen denken aan het nieuwere Paradise Lost. Zanger Rob duikt soms lekker laag met zijn stem terwijl Oliver Nikolas zichtbaar geniet van zijn rol als rockgitarist. Helaas zijn zijn kunsten niet altijd even duidelijk te horen door de drums die iets te hard door de zaal beuken. Lacrimas Profundere stond vorig jaar ook al op Summer Darkness en bewijst vanavond met een pakkend optreden dat ze niet voor niets zijn teruggevraagd. Zanger Rob heeft er plezier in vanavond en vraagt met een glimlach, nog een beetje terughoudend, zijn publiek mee te klappen en te zingen. De tamme zaal schudt de teleurstelling van Christian Death van zich af, zet het rechterbeen voor het linker en rockt gezellig mee met de Duitsers. Afsluiter The 69 Eyes neemt het stokje hierna feilloos over. Hun banduitstraling, ergens tussen The Misfits, Mötley Crüe en The Sisters of Mercy, weet de aandacht knap te trekken. Met een hard, maar helder geluid stampen de heren uit Helsinki een heerlijk ouderwetse rockshow uit de grond. Zanger Jyrki 69 zingt dat hij een rocker is, flirt met de meisjes voor zijn voeten, draait een vlot pirouetje en kijkt vanachter zijn zonnebril of iedereen wel genoeg meerockt met zijn band. Zo op het eerste gezicht lijkt The 69 Eyes niet helemaal op Summer Darkness te passen, maar de band gebruikt voldoende gothic invloeden om niet buiten de boot te vallen. Wie toch nog aan de gothicwaarde van The 69 Eyes twijfelt, wordt over de streep getrokken met het nummer Gothic Girl. Opvallend veel gothic girls in de zaal weten trouwens elk nummer, bescheiden maar woord voor woord, mee te zingen. The 69 Eyes bouwen ondertussen door aan hun feestje in De Helling. Drummer Jussi 69 ramt zo hard op zijn bekkens dat de splinters er bijna afvliegen, zanger Jyrki 69 klimt op het drumstel, houdt met beide armen zijn microfoonstandaard boven zijn zwart geverfde coupe en kijkt stoer wanneer het publiek zijn heldendaad terecht met applaus beloont. Na een paar toegiften, waaronder een simpel maar catchy L.A. Woman van The Doors, komt er een einde aan dit optreden dat duidelijk maakte hoe rock ’n roll gothic kan zijn.