Een bandje beginnen samen met je broers en zus. Het idee zal André Rouvoet ongetwijfeld als muziek in de gereformeerde oren klinken. Wat is er tenslotte mooier dan een gelukkig gezin dat al musicerend bewijst dat zij, ook in de harde wereld van de rock&roll, een onverwoestbare hoeksteen blijft. Good Things End uit Klarenbeek is met drie broers en een zus ongetwijfeld een band naar Rouvoets hart. Gelukkig is er voor de band ook buiten godvrezende kringen genoeg succes. Met een superclip op TMF, een Megahit bij 3FM en een platendeal in de achterzak ziet de toekomst er bepaald rooskleurig uit voor de familie Schiphorst. In EKKO dringt zich vooral de vraag op waarom de band boven ander Nederlands talent uitsteekt. De liedjes zijn niet slecht, de zang wordt keurig ingevuld door zusje Colette en waar het geluid bij het latere optreden van The Girls storend slecht is, klinkt het bij Good Things End tot in de puntjes perfect. Toch overtuigt het nergens écht. Dat ligt niet alleen aan de liedjes die de middelmaat nergens drastisch ontstijgen, de presentatie van de band roept evenmin om grote springende festivalweides. Nergens ontstaat het idee dat hier een band aan het spelen is die het écht meent. De verder prima zang kan niet maskeren dat er nergens een spanningsmoment ontstaat. De meelopende band met pianosamples timmert alles zo dicht dat er van enige spontaniteit geen sprake kan zijn. Het verschil met de tweede band van de avond, The Girls, is groot. Deze band, deels afkomstig uit Utrecht, verschilt niet alleen inhoudelijk lichtjaren met Good Things End, ook de uitvoering verschilt wezenlijk. De bassist van de band geeft aan spontaniteit een nieuwe dimensie door gretig op de puberale verlangens van de jonge fans vooraan in te gaan. Of we hier te maken hebben met een geslaagde persiflage van Ernst, Bobbie en De Rest of met een staaltje onvervalst dadaïsme, blijft gelukkig onduidelijk. Een geslaagde toevoeging op de muziek is het in ieder geval niet. Het stoort en leidt de aandacht af van de kracht van de band: de liedjes. The Girls is, meer dan de andere bands vanavond, een liedjesband. Een liedjesband met een duidelijk overkoepelend thema. Nummers als 'Best Shot', 'Wild at Heart' en "My Broken Heart is Everywhere' laten horen dat de jongens in geen geval aanhangers zijn van het idee dat een liedje zo gezocht mogelijk moet zijn of terloops de wereldproblematiek definitief moet duiden. De liefde, en eigenlijk alleen de liefde, sjeest in zo mogelijk alle facetten voorbij in puntige popliedjes met kop, staart en uitroepteken. Juist dat uitroepteken maakt het geloofwaardig. Je kan namelijk wel zoiets zingen als "My broken heart is everywhere, and I'm in love with you", het menen is iets anders. Een van de meest urgente bands van de jaren tachtig, The Replacements, ragden in een paar platen alle adolescentenproblemen prachtig de eeuwigheid in. De ingrediënten (de deprimerende leegte van het jonge bestaan, onbereikbare meisjes, kille telefoonbeantwoorders en drugs, enfin; u kent het wel) zijn, met enige goede wil, terug te vinden bij The Girls. De teksten zijn raak, de liedjes kloppen en het moet wel erg gek lopen, willen we The Girls niet vaker terugzien. In december dingt de band mee in de finale van de Grolsch Grote Prijs van Nederland. Hopelijk is het geluid dan wat beter. Met de poppunk van Jeremy's kunnen de scholieren vooraan eindelijk helemaal los. De band uit Kampen brengt alles wat van een punkbandje verwacht wordt. Het is snel, stoer en voor een leek compleet onverstaanbaar. Dat zoiets bij punk geen probleem hoeft te zijn, bewijst de band met verve. De flarden die we wel meekrijgen klinken boos en No Doubt genoeg om eens lekker met ons hoofd op en neer aan die stomme George W. Bush te denken. Dat Jeremy's als enige band ook al optredens buiten Nederland heeft gedaan, is te zien aan de podiumuitstraling. Ook bij punk horen goede liedjes en gitarist Fokko, schrijver van alle liedjes, weet daar prima vorm aan te geven. Er wordt op zijn tijd natuurlijk stoer gekeken, maar zangeres Katelijne vergeet niet dat er ook best een beetje gelachen mag worden. Om een schuchter verliefd stelletje dat hand in hand naar al die harde punkliedjes staat te luisteren, bijvoorbeeld. Met flair blaast de band onder leiding van Stoere Zangeres Katelijne onze versleten rebelse idealen weer nieuw leven in. Jeremy's klinkt eigenlijk alsof de schoolbel heeft gerinkeld en de Grote Vakantie begint. Dat is een best lekker gevoel, maar net als in het echt, moet zo'n vakantie niet al te lang duren. Dat is ook weer zo eentonig. The Girls, Jeremy's en Good Things End Gezien: EKKO, 11 oktober 2007