Na een jaar waarin ze mochten genieten van groeiende populariteit, prijzen wonnen en er zelfs werd geflirt met Topnotch voor een albumdeal, komen de StropStrikkers terug met het in eigen beheer uitgebrachte ‘Donkere Dagen’; een sterke opvolger van ‘Kermis in de Hel’, maar helaas minder verrassend en soms iets te langdradig. Toen ‘Kermis in de Hel’ een jaar geleden uitkwam viel het vooral op door de combinatie van de rauwe beats van producer KlaasVaak en de raps van mc’s Skafalau en Jae’Mel. In tegenstelling tot de meeste rappers in Utrecht was hier een groep die niet wilde rappen over feesten, gezelligheid en het leven door een roze bril, maar eerlijk en hard commentaar gaf op de wereld zoals zij die zagen. Zelf omschrijven ze de sound als hun variant op de muziek die Amerikaanse groepen zoals Mobb Deep en de Wu-Tang Clan al jaren op de luisteraar loslaten. Grimmige muziek met zware drums en opgeknipte samples, die als achtergrond dient voor serieuze straatverhalen die een andere kant van Utrecht laten zien. Dat de StropStrikkers doorhebben hoe ze hun eigen draai moeten geven aan de muziek van hun voorbeelden werd al duidelijk op ‘Kermis in de Hel’. Maar ze lijken er zelf niet helemaal van overtuigd en doen deze keer net iets te hard hun best om te laten zien dat ze talent hebben en muziek maken voor zichzelf – en niet voor de commercie. Want juist omdat ze zo graag dat een eigen geluid willen hebben, is het album volgestopt met 18 nummers (minus een intermezzo van Oma Strikker) die qua stijl en sound bijna identiek zijn. Niet dat we nu opeens muziek van het niveau Ali B verwachten, alsjeblieft niet, maar iets meer ruimte voor experimenteren met hun sound had best gemogen. En als dat echt geen optie is, was het misschien slimmer geweest om minder nummers op de cd te zetten. Dit wil niet zeggen dat ‘Donkere Dagen’ slecht is – alles behalve. Het album opent sterk met ‘Broodje Mario’ en ‘Grachten’, twee nummers met als rode draad Utrecht, die laten horen dat beide rappers elkaar naadloos aanvullen en niet verlegen zitten om scherpe punchlines. Naast verhalen over het leven in de mindere wijken van de Domstad geven ze in ‘Zwartkijker’ ook sociaal commentaar op de samenleving. Het nummer ‘Anker’ laat horen dat er echt twee goede mc’s achter de microfoon staan en er nog genoeg tikken worden uitgedeeld aan alles dat Urban heet. Maar het grootste gedeelte is toch een waarschuwing naar iedereen om de StropStrikkers serieus te nemen en ze niet ’s avonds laat tegen te komen op straat. Dit werkt voor een paar nummers, maar het wordt op een gegeven moment een cliché. Met de manier waarop ze het brengen is niets mis – je gelooft wat ze je vertellen – maar ze gaan er net iets te lang mee door. Tegen het eind begint ‘Donkere Dagen’ tekstueel iets teveel in herhaling te vallen. Maar gelukkig houdt de muziek het toch nog interessant; met dank aan de constant aanwezige beats van KlaasVaak. Hoewel zonder vocale inbreng is hij als derde lid van de groep toch zeer aanwezig en geeft hij de cd wat extra kleur. Als er iets meer gesneden was in de tracklist zou er een compact en geweldig album uit zijn gekomen. Nu is het een goed album, dat de dagen net iets donkerder maakt dan nodig is.