Je had vroeger van die jongens die onafgebroken voetbalden en er stilletjes van uitgingen dat ze later profvoetballer zouden worden. Nare mannetjes waren dat. Veel sympathieker was dat bleke ventje dat ervan droomde professioneel fluiter te worden. Van dat laatste type is Andrew Bird er een. Bleek, wijsneus en naast professioneel fluiter, ook violist en uiteindelijk vooral multi-instrumentalist. Of multi talent, het is maar hoe je het wilt noemen. Eerst maar eens wat slowcore om onze bruisende zieltjes wat rust in te blazen, moet zijn gedacht. Het Belgische Krakow opent met nummers die ons diep doen afdwalen in de duistere diepten van onze, inderdaad al flink minder bruisende, ziel. Dat zulke trage muziek ook tot verveling kan leiden, bewijzen deze mannen en vrouw uit Vlaanderen. Of het nu muziek was om bij in slaap te vallen, of muziek om op te slapen was de discussie van twee bezoekers. 'Muziek voor de remslaap, dan maak ik er vrijwel niets van mee', was uiteindelijk de gedeelde conclusie. Dan Andrew Bird. Hij is een vreemde vogel. Een die van woordspelletjes houdt. De titel van zijn jongste plaat, 'Armchair Apocrypha', verwijst naar de veertien boeken uit het Oude Testament waarvan de authenticiteit onzeker is. Of hij er iets mee wil zeggen? Nee, dat niet echt. Het klinkt gewoon lekker, en mysterieus vooral. Met dat woord 'mysterieus' valt de muziek misschien nog wel het best te omschrijven. Op sokken, want dan is hij veel beweeglijker en kan hij de verschillende loops en samples beter bedienen, worden vooral de nummers van zijn nieuwe cd gespeeld. Gelukkig ontbreken prijsnummers als "Fake Palindromes" en het nieuwe " Imitosis" niet. Terloops, zoals alleen echt groten dat kunnen, wisselt Bird van instrument, zonder dat de muziek daarbij iets aan spanning verliest. Of Bird nu viool, fluit of gitaar speelt of alles door elkaar samplet, het blijft intrigeren. Gelukkig niet alleen omdat het zo knap is, vooral omdat het zo mooi is. Terloops ook fluistert hij wat in de microfoon, om even daarna hartverscheurend hard (en mooi) alles eruit te smijten. Dat het allemaal best op elkaar lijkt, dat de songstructuren na verloop van tijd niet bijster verrassen en dat bij sommige bezoekers de aandacht inderdaad wat verslapt, ligt uiteindelijk niet aan de muziek. Zijn stem, zijn maniertjes, zijn viool en zijn gefluit; het staat allemaal in dienst van het handelsmerk waarmee hij zich onderscheidt. Waarmee hij ook de harten steelt. Want het is gewoon knap. Het is gecompliceerd en overdonderend. En het is mooi. Bedwelmend mooi. Een bomvolle Tivoli de Helling slaakt dan ook een zucht van bittere teleurstelling als Bird en kompanen besluiten dat het genoeg is geweest. De meegebrachte mascottes worden weer opgeborgen, de gitaren meegenomen en de vogel is gevlogen. De wijde wereld in. Er moeten meer harten gewonnen worden. Andrew Bird & Krakow Gezien: woensdag 23 mei 2007 Tivoli de Helling