“We don’t know the person who just snuck behind the piano, but we assume he knows what he’s doing!” Halverwege het voorprogramma stapt Loney, Dear-zanger Emil Svanängen onopvallend het podium op om één nummer lang dienstbaar de toetsenpartij voor zijn rekening te nemen. Zanger Patrick Watson kan het niet laten daar een kwinkslag over te maken. Het tekent de sfeer van deze double bill op de zaterdagavond: die is vrolijk en luchtig. Los daarvan barst de avond van de goede muziek, wat natuurlijk altijd mooi meegenomen is. Om kwart voor negen mag Patrick Watson met zijn driekoppige begeleidingsband het spits afbijten. De 28-jarige Canadese singer-/songwriter bracht in eigen land al twee albums uit (en was met een nummer vertegenwoordigd in de tv-serie Grey’s Anatomy, altijd goed voor de indie-credentials), maar was tot nu toe een onbekende naam in Europa. Na eerdere optredens met o.a. de Ninja Tune-acts Amon Tobin en Cinematic Orchestra lijkt de band nu als support voor Loney, Dear pas echt goed gepositioneerd om een kans te maken op een stormachtige opkomst in dit werelddeel. De muziek en de show zijn er goed genoeg voor: Patrick toont zich met zijn loepzuivere stem een waardige volgeling van Chris Martin of Jeff Buckley, en de set is door voldoende variatie en grappige foefjes gevoelsmatig al veel te snel afgelopen. De gitarist bespeelt zijn gitaar afwisselend met zijn vingers, een opgeblazen ballon en een drumstick en neemt bovendien een paar keer de slide-gitaar ter hand. Ook de rest van de band weet uitstekend raad met de dromerige, uitgesponnen pop van hun voorman. Die is op zijn beurt in een uitgelaten stemming over Nederland (“This is the best country to perform in” – het komt niet eens nep over), haalt twee Loney, Dear-leden het podium op en kwebbelt er verder vrolijk op los. Een uitstekende, vrolijk stemmende show die de avond al geslaagd maakt voordat de hoofdact is begonnen. Van deze jongens gaan we meer horen. Vrolijk stemmen, daar is Loney, Dear ook goed in. Na een paar albums uit eigen beheer en het goed ontvangen (maar selectief verkrijgbare) album Sologne van vorig jaar, lijkt 2007 het jaar te worden waarin de singer/songwriter uit Jönköping definitief gaat doorbreken. Het nieuwe album ‘Loney, Noir’ mag wereldwijd op goede recensies rekenen en live presenteert Emil Svanängen zich met vier bandleden als een bijzonder solide en innemende act. Van hoofdzakelijk de bekendere laatste twee albums heeft de band een gevariëerde, representatieve selectie gemaakt die laveert tussen de ongegeneerd blije tweepop van ‘The City, the Airport’ en rustige, melacholieke ballades als ‘Take It Back’. Svanängen, die op de albums af en toe wat onvast klinkt, is behoorlijk goed bij stem en wordt regelmatig bijgestaan door zangeres Malin Ståhlberg, waardoor de snellere nummers iets weghebben van Belle & Sebastian en de New Pornographers. Op rustigere momenten komt een naam als Elliot Smith bovendrijven, maar Loney, Dear toont genoeg eigen karakter om zulke vergelijkingen moeiteloos te doorstaan. De band is live wat minder avontuurlijk en beweeglijk dan Patrick Watson, maar doet goed z’n best de vaart erin te houden en het publiek erbij te betrekken. Dat mag een paar keer constructief meeneuriën, wat best aardig werkt. Het enthousiasme waarmee de band geconfronteerd wordt lijkt Svanängen sowieso ietwat te verbazen (“we honestly didn’t expect such a turnout”), maar hij gaat er op zijn eigen, schuchtere manier goed mee om. Vooral de manier waarop hij de laatste paar maten van zijn liedjes mompelend afsluit is aandoenlijk, maar nooit storend. Als uiteindelijk de laatste vier minuten voor elf uur zijn aangebroken, zet hij de vrolijke meezinger ‘I Am John’ in en kunnen we spreken van een foutloze avond, die een glimlach op eenieders gezicht tovert. St. Paul was in geen velden of wegen te bekennen, maar het etiket ‘Avond van het Kippenvel’ mag bij wijze van uitzondering toch even uit de kast worden getrokken. Gezien: Patrick Watson en Loney, Dear EKKO, zaterdag 12 mei 2007