Op het laatste nippertje waren alle kaartjes voor de show van Goose in Tivoli de Helling uitverkocht. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: dit klinkt veelbelovender dan het was. Of het aan de mensen lag die in het bezit waren van de kaartjes of aan de heren op het podium is de vraag. Waarschijnlijk was het een combinatie van die twee. Feit is dat de energie die gepaard zou moeten gaan met de electropunk van Goose geen constante factor was tijdens het optreden. Om misverstanden te voorkomen: Goose is goed, heel goed. Niet alleen op plaat maar ook op het podium creëren de vier Belgen een enorm strakke rockinterpretatie van techno, of vice versa. Het aanwezige publiek staat dan ook met zichtbaar plezier te kijken naar deze dance act. Maar in deze zin ligt precies de contradictie die ervoor zorgt dat het optreden niet volledig van de grond komt: je moet uit je plaat gaan bij een act als deze, niet alleen ernaar kijken. Goose zelf speelt hierbij vanavond zeker een rol. Van het podium afspattende energie á la Infadels was bijvoorbeeld ver te zoeken. Misschien ligt de lat ook wel erg hoog door Goose met deze band te vergelijken. De jonge jongens van Goose zijn immers nog maar kort geleden doorgebroken met hun debuutalbum Bring It On. Maar juist op deze plaat bewijst Goose de competitie met veel van hun Britse collega's aan te kunnen en wat opzwepende anthems betreft zelfs te winnen. Derde single British Mode is hier een goed voorbeeld van. Bij het aanbreken van de herkenbare baslijn hiervan gaan de voetjes dan toch van de vloer. Wanneer het handgeklap van zanger Mickael Karkousse navolging krijgt wordt voor eventjes het karwei wél afgemaakt. Het is ook niet zo dat Karkousse helemaal niet zijn best doet om het publiek op te zwepen. Als geheel maakt Goose echter een te gereserveerde indruk. Wellicht heeft het te maken met het ingetogen karakter waar Belgen nog wel eens bekend om staan. Maar het kan natuurlijk ook zo zijn dat dit net een avond is waarop de chemie tussen band en publiek niet voldoende uit de verf komt. Met de ijzersterke nummers en de nagenoeg perfecte uitvoering in het achterhoofd zou het voor Goose normaal immers een kleine moeite moeten zijn om een zaal of festivaltent op zijn kop te zetten. Of het nu om een uitzondering gaat of de ervaring die nog moet komen, de voortekenen lijken te zijn dat het wel goed gaat komen met Goose. Blijft er nog één punt van kritiek over: de set duurde maar vijfenveertig minuten. Maar met een tweede album zal ook dat op den duur opgelost worden. Laat maar snel komen dus. Goose & Matik Gezien: Tivoli de Helling, donderdag 1 maart 2007