Het is duidelijk voor wie de bezoekers van de EKKO komen vanavond, en dat is niet voor het voorprogramma. De zaal is nog zo goed als leeg als In Julia’s Mind-Scene het podium opkomt. Onaangedaan en zelfverzekerd beginnen de heren aan hun set met folk- en postrock nummers. Hoewel het een en ander misgaat – gebroken snaar, nagel en plectrum – hebben de nummers voldoende aantrekkingskracht om de aandacht van de bezoekers die er wél zijn erbij te houden. De sfeer die In Julia’s Mind-Scene oproept met de stemmige muziek is bijzonder en de zang van gitarist Mark Versteegen is warm, waar de uithalen van drummer Martijn Buser weer doen denken aan Tom Waits. Mooi ook is het nummer ‘You Can't Kill Me, You Can’ waar Buser in gesprek lijkt te zijn met de saxofoon. De opvolger van het goed ontvangen ‘A Collection of Suns & Moons from Around the World’ zal volgens de band meer experiment bevatten. Het nieuwe album wordt op 7 april gepresenteerd in Theater Kikker. Het Canadese duo Jeremy Greenspan en Matt Diddemus, op het podium aangevuld met een drummer, is inderdaad de zoveelste band die muziek maakt met de computer. Maar zoals Greenspan zelf in een interview zegt, is er tegenwoordig geen enkele band meer die geen gebruik maakt van computers – al is het alleen maar om muziek mee op te nemen. Deze kritiek wordt vanavond met subtiel gezongen nummers als ‘Like a Child’ dan ook met liefde tenietgedaan. De onmogelijk geprogrammeerde drumbeats worden strak meegespeeld, Greenspan swingt zingt en speelt bas en gitaar en Diddemus achter de knoppen rookt een sigaretje en kijkt zo nu en dan glimlachend de zaal in. De band heeft het naar de zin, wat deze vrolijke – hoewel vaak als melancholisch omschreven – muziek ten goede komt. Het nieuwe album ‘So This is Goodbye’ is opnieuw warm ontvangen en bejubeld. Waar gehypte bands op hun tweede cd vaak onder druk het trucje van het debuut herhalen, heeft Junior Boys juist laten zien meer in huis te hebben dan een knip- en plakformule. In de nummers klinkt een bepaalde diepte door, in de teksten maar vooral ook in de muziek zelf, met de vele verschillende lagen aan klank en zang. Het is de leegte van het geluid van Depeche Mode, maar dan met een positief realisme. Het duurt echter even voordat de eigenzinnige clash van electropop en dance zijn effect heeft op het publiek, maar uiteindelijk wordt er opgewonden gedanst en gelachen. Greenspan heeft met zijn grapjes over het licht en zijn boodschappenlijstje voor drop de zaal op zijn hand en geniet zichtbaar zelf van het optreden in zoals hij noemt funny town Utrecht. Afwisselend worden nummers van debuut ‘Last Exit’ en van het nieuwe album gespeeld, waarbij vooral de up beat nummers als ‘In the Morning’ overtuigen. De meer weemoedige nummers gaan mede vanwege de fluisterzang verloren in het geroezemoes van een publiek, gewend aan loungemuziek waar je gewoon overheen kan praten. Jammer, want vooral nummers als ‘Count Souveneirs’ en ‘Birthday’ vragen om alle aandacht. Als de jongens na hun toegift voorgoed het podium verlaten, laten ze het publiek met een nostalgisch gevoel achter. So this is goodbye... Junior Boys & In Julia’s Mind-Scene Gezien: EKKO, dinsdag 28 februari 2007