Vier jochies die rocksterretje komen spelen op het podium. Dat is de eerste gedachte die opkomt, terwijl de bandleden van The Feromones zich snel gereed maken voor hun set. Geen beste eerste indruk dus. Voornamelijk ingegeven door de uitstraling en de aankleding van de band uit Weert. Teveel is nagedacht over de kleding waarin ze optreden. Het komt nep over. Gitarist Marc - zonder een greintje uitstraling - gaat gekleed in een te klein leren jack; zanger Dolf geheel in het wit en de 'nerdie' bassist René draagt een zeer lelijk pak, met een grote nog lelijkere bril en hoedje erboven. Al met al een twijfelachtige verkleedpartij. Genoeg over het gebrek aan stijl en uitstraling; hoe zit het met de muziek van het Limburgse kwartet? Het begint met een stevige bas en een verrassend krachtige, lage zangstem. 'Lang leve de jaren tachtig', lijkt het motto van de band, waarbij het geluid de draagbare synthesizer van zanger Dolf een centrale plaats krijgt toebedeeld. De eerste demo 'Welcome To The Feromones' kreeg eind 2005 al een warm welkom in de vaderlandse poppers, ook in De Helling komt de band in een warm bad terecht. De inzet en kunde van de zanger en drummer Frank tillen de band, geholpen door enkele catchy popliedjes, naar een acceptabel niveau. Het publiek in de al redelijk volle Helling heeft het voorprogramma dan al grotendeels goedgekeurd. Onder luid applaus, van onder meer veel Limburgse fans, verruilen de bandleden het podium voor de zaal. Ook zij kijken vooral uit naar het optreden van Moke. Datzelfde deden enkele tientallen mensen voor de ingang van het poppodium. Wel verheugd op een optreden van Moke, dat de laatste tijd aan publiciteit geen gebrek kent, maar geen kaartje gekocht. Het concert is uitverkocht. Bij het horen van dat nieuws blijven sommigen voor de deur wachten, hopend alsnog een kaartje te bemachtigen. Anderen keren teleurgesteld huiswaarts. De populariteit van de band uit Amsterdam blijkt groter dan verwacht. Binnen blijkt waarom. Omringd door veel rook en louter versterkers van Orange, die bekendstaan om hun 'Britpop-geluid', opent Moke de set met 'Emigration Song'. De band die de laatste maanden als een komeet werd gelanceerd door twee voorprogramma's van voorbeeld Paul Weller in Londen en een spetterende show op London Calling, windt er geen doekjes om. Als immer gehuld in donkere pakken, overrompelt de Ierse zanger Felix Maginn met zijn Nederlandse bandleden de stampvolle zaal. Jong en oud, alternatief en 'mainstream'; alle aandacht gaat naar de band. Moke is een band die de Nederlandse gemoedelijkheid ontwijkt. Geen gezellige praatjes tussendoor, geen overbodige bescheidenheid, maar onverzettelijkheid en branie die de band ook over de landsgrenzen kunnen tillen. De liedjes worden gespeeld alsof het daadwerkelijk de 'Last Chance' is. Een strakke show waarbij Maginn eenzelfde manier van bewegen laat zien als we van Stereophonics-frontman Kelly Jones gewend zijn. Muzikaal gezien zijn er tevens raakvlakken met de rockers uit Wales, evenals met Weller, Oasis en incidenteel Kasabian. Het fijne bij Moke is dat deze invloeden op de achtergrond blijven en het geluid 'eigen' genoeg is. Op het recente debuut 'Shorland' staan tien liedjes die in kwaliteit variëren van redelijk tot zeer goed. Live kunnen in De Helling vrijwel alle nummers in de laatste categorie worden ingedeeld. Zowel de ongeremde rockliedjes als de ballads komen goed uit de verf en als de band na een uurtje de reguliere set afsluit met het meeslepende 'The Long Way', volgt de begrijpelijke roep om meer. De toegift krijgt vervolgens een overweldigend einde met 'Here Comes The Summer'. Op naar Lowlands! Moke & The Feromones Gezien: Tivoli de Helling, 31 mei 2007